Miłość bez barier TOM III

Codzienność

***Wojtek***

Jak radzę sobie po dekadzie od wypadku? Cóż, muszę nieskromnie powiedzieć, że bardzo dobrze.  Skończyłem studia, pracuję, dobrze zarabiam i...to głównie ja zajmuję się Dianką. Tak się umówiłem z Amelką z uwagi na to, że mogę pracować z każdego miejsca, w jakim tylko mi się podoba. I, zanim mnie ktoś nazwie pantoflarzem, który w małżeństwie nie ma prawa się odezwać, powiem, że sam tę opcję zaproponowałem. Chociaż, zdaniem niektórych, ta moja opieka nad nią wygląda tak, że ja siedzę przed ekranem i ,,udaję, że pracuję", a mała ogląda bajki. I gratuluję temu, kto tę sentencję przypasował mojemu dziadkowi( tak, ten drugi również stara się mi dowalić). Nie widzi tego, że przyjeżdżam po nią do szkoły, rozmawiam i pomagam przy lekcjach, bo ile z pisaniem i czytaniem radzi sobie z dnia na dzień coraz lepiej, tak już zdążyliśmy z Amelią zauważyć, że jest trochę... ,,niematematyczna", jak sama zainteresowana się określiła.  No i czasem zdarza mi się bawić w psychologa Michała. Po tragedii, jakiej z Gabi doświadczyli przed paroma miesiącami, zupełnie nie potrafi się pozbierać. Dzwoni do mnie czasem i przez godzinę dosłownie wyje do słuchawki, przeklinając co drugie słowo. Momentami naprawdę nie wiem, jak mu pomóc i co do niego mówić. Ostatnio delikatnie zasugerowałem mu wizytę u psychiatry. Żeby się nie wykończył. Powiedział, że nie jest wariatem. Czy mogę zrobić dla niego więcej na odległość?

***

- Tato, a ta twoja kawa, to dobra jest?- zagaduje Dianka na widok mojego cappuccino.

- Dobra- kiwam głową.

- A mogę spróbować?

- Nie. Serduszko cię będzie boleć. 

- To mama mnie wyleczy! Zresztą, ciocia Ala mi już da...

- Co?! Kiedy?!

- No...jak u niej byliśmy, w Irlandii. Taką dobrą, z karmelem. 

- Dużo ci tego dała?

- Nie. Tylko trochę. 

- Dobrze, że whisky z tobą nie piła- mruczę do siebie. 

- Co to whisky?

- Proszę cię, zajmij się rysowaniem, co?

- Bo musisz pracować?

- Tak. Muszę pracować, kochanie.