Miłość bez barier TOM III

Osobista porażka

***Wojtek***

Kiedy tak czasem wracam myślami do tego, jak wyglądało moje życie kilka pierwszych dni po wypadku.  I jeżeli mam być szczery w stu procentach, jest mi żal siebie samego.  Nie były to łatwe momenty. Przeciwnie, mam chwilami wrażenie, że nic trudniejszego nigdy później i wcześniej nie przeżyłem. Gotów jestem zaryzykować stwierdzenie, że było to takie moje osobiste katharsis. Od totalnej rozpaczy, przez bunt i wyparcie, wieńcząc to wreszcie akceptacją i pogodzeniem się ze swoim położeniem- jak mi się wtedy wydawało- absolutnie beznadziejnym i wręcz zupełnie uniemożliwiającym mi jakkolwiek godną egzystencję. 

Tymczasem...chyba nie był to moment jakoś szczególnie pozbawiony sensu. Sporo mnie nauczył, chyba przede wszystkim tego, żeby z niektórych rzeczy za szybko się nie cieszyć. 

Bo są bardzo ulotne. Na tyle, że w większości przypadków wystarczy tylko jedno słowo za dużo, żeby to stracić. 

Wtedy wydawało mi się, że nie mam, za co być wdzięczny. Bo co, za to, że jestem w stanie chodzić, jeździć na rowerze i deskorolce? Śmieszne, prawda?

Tak wtedy myślałem. Chociaż...nie. Nie myślałem. Byłem o tym święcie przekonany.  Niemal tak samo bardzo, jak o tym, że niebo jest niebieskie. 

I jakież było moje zdziwienie, kiedy to moje fundamentalne przekonanie legło w gruzach  prawie jak Wrocław i Opole podczas powodzi tysiąclecia na początku sierpnia '97. 

A więc ogromne. Kiedy ocknąłem się po operacji, bez władzy w praktycznie połowie swojego ciała, myślałem, że to koniec. Że już nic dobrego nigdy mnie w życiu nie spotka. Nikt nie pokocha. Nie będzie chciał spędzać czasu, bojąc się do mnie zbliżyć, jakbym był trędowaty. 

I tu kolejne zaskoczenie, bo okazało się, że znalazła się kobieta, która odważyła się zrobić do mnie krok i podejść bliżej. Zresztą,  nie tylko ona. Michał przecież też. 

***

Pierwsze tygodnie życia w nowym mieście?  Zaskakująco przyjemne. Dianka odnalazła się w nowej szkole, a Amelka zaczęła pracę w szpitalu u boku Religi. Jest zadowolona. Mówi, że ciepło ją tam przyjęli, doceniają jej pracę i to, jak bardzo jest w nią zaangażowana i profesjonalna. Nikt nie wytyka jej młodego jak na lekarkę wieku i nie zakładają a priori, że radzi sobie na bloku gorzej niż starsi ,,koledzy". 

Czekamy na nią z małą, jak zawsze, czytając książki, podczas gdy w piekarniku grzeje się dla niej obiad. 

Słychać chrobot klucza w zamku, a potem charakterystyczne zawołanie:

- Już jestem!

Niby słyszymy te dwa słowa codziennie, ale dziś brzmią jakoś...inaczej. Wręcz niepokojąco.  Jakby na krtani zalegała jej jakaś niebotycznie wielka kluska, uniemożliwiająca normalne mówienie.