2ថ្ងៃកន្លងផុតជុងគុកបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញគេពិតជាធុញថប់ក្នុងការនៅមួយកន្លែងហើយស្ថិតតែក្នុងបន្ទប់មិនអាចចេញទៅណាបានខ្លាំងណាស់ , ពីដំបូងដុកទ័របានឲ្យសម្រាកព្យាបាល1អាទិត្យសិនតែជុងគុកមិនយល់ព្រមគេនៅតែទាររង៉ូវៗថាចង់ត្រឡប់ទៅវិមានវិញ .
#បន្ទប់ជុងគុក
" ប៉ាកូនទៅរៀនវិញបានហើយមិនអីទេ " ជុងគុកពោលឡើងទាំងមុខក្រញូវមិនរីកដោយសារមិនសុខចិត្តត្រូវគ្រប់គ្នាហាមឃាត់មិនឲ្យគេធ្វើអីហើយមិនឲ្យទៅរៀនទៀត
" ទៅរៀនយ៉ាងមិច ក្បាលមិនទាន់ជា ដៃបាក់ជើងគ្រិច ទៅធ្វើអី " ថេយ៉ុង
" ចុះខ្ញុំបាក់ដៃឆ្វេងទេតើ នៅសរសេរបានធម្មតា អង្គុយលើរទេះរុញក៏បានមិនថ្វីទេ ណាឲ្យខ្ញុំទៅរៀនវិញទៅជិតដល់ពេលប្រឡងហើយ មិនចង់ខាតរៀនទេ ជិតដល់ពេលប្រឡងបញ្ចប់ថ្នាក់ហើយ "
" អត់ ... " យ៉ុងមីន
" បើមិនឲ្យខ្ញុំទៅរៀន ខ្ញុំរៀនមិចនឹងទាន់គេ ទៅ "
" ស្ដាប់តាមមនុស្សចាស់ខ្លះទៅកូន កុំចចេសពេក " ហេជុន
" តែ ... " ជុងគុក
" មិច ជាប់ស្នេហ៍អ្នកណានៅទីនោះហេសបានប្រឹងត្រដរខ្យល់ទៅសម្បើមម្ល៉េះ " ថេយ៉ុងពោលទាំងខាំមាត់សម្លក់ក្មេងក្បាលរឹងសឹងជ្រុះដល់ដី និយាយពីថារឹងហួស ចចេសនោះចចេស សមតែដាក់ថែមទេតើ
" Mommy ហ៎ មានឯណា " ជុងគុកសសៀរដៃម្ខាងដែលពុំមានរបួសទាញចង្កេះថេយ៉ុងមកអោបហើយផ្ដេកក្បាលណែបនិត្យយកចិត្តយកថ្លើមកុំឲ្យប្រពន្ធprivateខឹងទាន់(ᗒᗩᗕ)
" កុំមកយកចិត្ត បើពូកែណាស់ក្រោកដើរខ្លួនឯងឲ្យរួចទៅ បើរួចយើងឲ្យទៅរៀនវិញ " ជុងគុកលែងតបត ទោះនិយាយយ៉ាងណាក៏មិនឈ្នះដែរ មួយទល់បួន មិចនិងអាចឈ្នះទៅ , ក្មេងកំហូចស្ងាត់តែសម្ដីតែដៃវិញឲ្យរលៀមលូកចូលក្នុងអាវថេយ៉ុងបន្លំចាប់ដើមទ្រូងរបស់គេទាំងច្រឡឺម បាក់ដៃម្ខាងបែបមិនចង់ទេមើលទៅបានជាប្រហើនហ៊ានលូកលាន់មេខ្លាកំណាច ចង់បាក់ទាំងសងខាងហើយ (>▂<)
" អាស៎ ... ចង្រៃយ៍ ក្មេងចម្កួតនេះ " ផាច់ អត់មិនបានថេយ៉ុងក៏វាត់មួយដៃខ្លាំងគួរសមចំដៃដែលគេកំពុងឈឺស្រាប់បណ្ដាលឲ្យមនុស្សកំហូចស្រែករំអួយភ្លាមៗ
" អួយ៎ ...វៃខ្ញុំធ្វើអីឈឺ " ជុងគុកធ្វើមុខជូរហូញ
" នៅមានមុខមកសួរយើងទៀត លូកចាំដោះយើងកណ្ដាលហ្វូងហើយ " ថេយ៉ុងសម្លក់មុខក្មេងព្រីលទាំងចងចិញ្ចើមហាក់មិនយល់ពីក្មេងម្នាក់នេះទាល់តែសោះ ច្រឡឺមហួសនិស្ស័យមិនខ្លាចគេសូម្បីបន្ដិច
" ឃ្លានបៅ " ជុងគុកពេបមាត់ធ្វើភ្នែកព្រិចៗដាក់ជុងគុកមិនខ្វល់ពីមនុស្សបីនាក់កំពុងអង្គុយមើលពួកគេប្រកែកគ្នាទាំងចំហមាត់ធ្លុងទាល់តែសោះ
" បៅម៉ែឯងទៅ " ថេយ៉ុង បញ្ចេញសម្លេងដាក់កំហិតក្មេងទើបនិងធំ មិនដឹងថារកអ្វីមកនិយាយជាមួយក្មេងម្នាក់នេះទេគេវាទាល់គំនិតខ្លាំងណាស់
" ជុ ជុ No របស់យើងទេ " ហេជុនស្រវាអោបប្រពន្ធតូចរបស់គេជាប់ហើយបណ្ដើរគ្នាចេញទៅបាត់ទុកឲ្យរ៉ូគិនៅឡេឡង់មិនដឹងទៅណា
