Dream Girl -/ yeonbin

İnsanlarda kaybettiğim biricik küçüklüğüm - Final

Aylar geçti üzerinden. Soobin'in beni öptüğü, Soobin'in beni aldattığı, Soobin'in beni değersiz hissettirdiği o zamanların üstünden aylar geçti. Beomgyu'nun beni kuyumdan çekip çıkardığı o zamanın üzerinden aylar geçti gitti.

Huening, Taehyun, ben ve Beomgyu bir kafedeyiz şimdi. Aylar önce olduğu gibi. Hepimizin perişan halde olduğu o zamanlar çok gerideydi. Okul bitmişti, yaz tatilindeydik. Gecenin bir yarısı kafede oturup gülüşüyorduk. Taehyun ve Beomgyu yine eskisi gibi birbirlerine sırnaşırken maalesef ki Huening kenarda tüttürüyordu. O zamandan bu zamana değişmeyen tek şey Heuningin sigaralarıydı.

"Üşüdüm ya, kalkalım mi artık?" Sigarasını küllüğe bastırıp söndürdüğunde ona döndük. Başımı sallayıp ayağa kalktım. Benimle birlikte kalktılar. Günün sonunda herkes yorgun ve sessizdi. Nedense hepimiz bugünü böyle güzel bitirmek için can atıyorduk.

"Eve bırakayım seni." dedi Taehyun Beoma. Beom gülümseyip sevgilisinin koluna girdi. "Olur."

Bize el sallayıp yürümeye başladıklarında Huening ile baş başaydık. Otobüs duragina doğru ilerlerken artık buraya geldiğimde kotu hissetmediğimi fark ediyordum. İçimde bir şeyler artık kırgın değildi. Ferahtım.

"Yeonjun."

"Hm?" bakışlarımı Hueninge çevirip gülümsedim.

"Mutlusun." dedi o da benim gibi gülümseyerek. "Aylar öncesindeki halinden nasıl çıktın anlamıyorum." Sırıttım. Zordu. Benim için çok zor olmuştu. Ama kendimle olduğum sürece hicbir şeyin zor olmadığını anlamıştım.

"Bı ara sana bunun için terapi ayarlarım Huening. Ama şimdi otobüsün geliyor, gitmen lazım." Başını otobüse doğru çevirdi ve aceleci bir şekilde durağa koştu. Arkasından bakarak ona el salladım, bana el sallayarak otobüse bindi. Gitti.

Derin bir nefes verip banka oturdum. Her şey benim için zor olmuştu. Beomgyu'nun beni zorla okula götürdüğü zaman yüzümde gezen o iğrenç bakışlar hala midemi bulandırsa da bir şeyler artık benim için doğruydu. Hatta iyi ki Soobin hayatıma girmiş bile diyordum. Anlatacağım ve eminim bana hak vereceksiniz.

•°•°•

İnsanlar bomboş hissettiğinde genelde sığınacak bir yer, yaslanacak bir duvar, tutacak bir dal arar etrafında. Çoğu zaman yalnız kaldığı evinde rahat edemez, birileri ile kendini doldurup boşluğu içinden atmak ister. Dış dünyadan uzaklaşarak kendi kendine oluşturduğu bu boşluk artık kendini aştığında, elleri de bedeni gibi bomboş kaldığında kendini yok etmek istemesi doğal değil midir? Elbette, doğaldır.

Ben Choi Yeonjun ve en büyük hatam, sığınacak o evi başkalarında aramaktı.

Bu zamana kadar hayatıma giren hiç kimse beni benden daha iyi tanımamıştır. Küçükken, özellikle o tartışma ortamında kaldığım dönem kendimle çok baş başaydim. Annemle babam beni odama kitleyip birbirlerinin boğazlarına yapıştıklarında dört duvarın arasında en çok kendimi tanıdım. Ne sessiz bir kahvaltı ortamımiz ne de huzurlu bir ailemiz vardı. Dışarısı gibi kafamın içi de asla susmadı. Aradığım o huzurlu evi kendimde bulmak çok isterdim ama düşüncelerim beynimin her bir köşesinde etkinken asla kendimi bulamadım.

Kendim hakkımda yaptığım ilk tespitim, kendime olan acımasızlığımdı. Herkese çok iyi olabilirdim, herkese merhamet gösterebilirdim ama kendime asla. Benim yaptığım hatalar asla affedilmezdi benim için. Kendimi affedemezdim, suçlu ararsam onu kendimde bulurdum. Tıpkı küçükken yalnız kaldığım oda da düşüncelerimi bulduğum gibi, bir suçlu bulacaksam da o ben olurdum. Hiçbir şey yapmasam bile sorun bendim. Birilerini üzmemek için kırk takla atardım ama kendimle baş başayken canımı en çok ne yakarsa ben onu yapardım. Kendimi üzmek benim için kolaydı. Kendimi tanirdim ve üzülmem gerektiğine inanırdım. Başkaları ile sürekli empati yapardım. Ne kadar uzulduklerini düşünüp vicdan azabı çekerdim ama kendimle hiç empati yapmazdim. Belki de küçükken annemin asla affetmedigi içimdeki o küçük çocuk  bana çok kızgındı ama ben ne gorduysem onu yaptım. Eskiden affedilmezdim. Ağlayışlarım annem için boştu. Affedilmek için yerlere kapanan o küçük çocuk büyüdüğünde annesi kadar kendine acımasız davranacakti. O büyümüş çocuk bendim.