" ඉක්මන් කරන්න පුතා සුමනේ මාමා පිටත් වුණා කීවා.කෝ මේ චූටි.. චූටි ඔය අයියවත් එක්කන් එන්න ළමයෝ"
සාලේ ඉදන් අම්මා කෑ මොර දෙනකොට අම්ම අයන් කරලා දුන්න ශර්ට් එක පොඩි වෙනවා කියලත් ගානක් නැතුව මං ඇදේම පෙරලිලා හිටියා,
" අයියා නැගිටිනවකෝ ඔය ශර්ට් එකත් පොඩි වෙනවා "
ඇදේ ඇලවෙලා හිටපු මාව අතින් ඇදලා නංගි අමාරුවෙන නැගිට්ටිවා.
" මට මේ ගමන යන්න ඕන නෑ ඕයි "
කොච්චර හිර කරන් ඉන්න හැදුවත් කවදාවත් නැතුව නංගි ඉස්සරහ මගෙ කටහඩ බිදෙනකොට නංගිත් පුදුම වුණා මොකද එයාට හැමදාමත් මගේ ශක්තිමත් පැත්ත පෙන්නුවා මිසක් මගේ කදුලු දකින්න ඉඩ තියලා නෑ. යන්තම් ඇස් වලට උනපු කදුලු එලියට එන්න නොදී මං ඇහි පිල්ලම් ගහලා ඒවා ඇස් අතුලෙම හිර කරගත්තා.
" අනේ දෙවනී අපි ඒ අක්කා බලන්න යනවා විතරනේ ඔයාට පුළුවන්නේ ගිහින් ආවම අකමැතී කියන්න "
අපි මේ ලෑස්ති වෙලා ඉන්නේ අම්මා මට බැලුවයි කියන මනමාලිගේ ගෙදර යන්න. කොච්චර මග අරින්න හැදුවා වුණත් අම්මා මම කියපු කිසි දෙයක් ගන්ම් ගත්තේ නෑ, මනමාලි හැබහින දකින්න කලින් එයාලා අපේ හදහන් ගලපලත් ඉවරයි. ලොකු නැන්ද හදහන් බලවපු තැනින් කීව විදියට ඒ ගෑණු ළමයව කසාද බැදලා ආවෝත් අපේ ගෙදරට වාසනාව උදා වෙනවලු.
නොපෙන දේවල් පස්සේ ඕනවට වඩා පන්නන අපේ අම්මාටත් දැන් ඕනවෙලා තියෙන්නෙ මගේ අවාසනාව උඩින් හරි ගෙදරට වාසනාව අරන් එන්න.
මට දැනුනේ මං හැම පැත්තෙන්න අසරණ වෙලා කියලා, අඩුම සිතග වත් මගේ පැත්ත ගත්තා නම්. මේ ගත වුණ සතියේ මම කරේම එයාව මග ඇරපු එක, මට දුකයි පාලුයි එයාව ඕන, ඒත් එදා අපි අන්තිමට හම්බුන වෙලාවේ එයාට මම මේ ඉන්න ප්‍රශ්නෙ ගැන කියනකොට එයා ඒ ගැන වැඩිය ගනන් ගත්තේ නෑ අනික එයා කීවේත් මට මේ ගමන යන්න කියලනේ.
අදත් උදේ එයාගෙන් මැසේජ් තිබුනත් මං ඒවා බැලුවේ නෑ, එයා වෙනදා වගේ මට කෝල අරන් හරි බලෙන් කතා කරන්න උත්සහ කලෙත් නෑ, ඇත්තටම සිතගට මාව එපා වෙලාද? හැමෝටම වගේ.
