හරිම අමාරුවෙන් ගෙවා ගත්ත සතියකට පස්සේ යන්තම් සිකුරාදාවක් ආවේ මම ඒ වෙනකල් නොයිවසිල්ලෙන් බලන් ඉද්දී , සිතගට උණ හැදුනම ටිකක් අමාරු වුණා. කොච්චර කීවත් ගෙදර එන්න කියලා මේ හිතුවක්කාරය ලෙක්චස් කට් කරන්න බෑ කීව නිසා එයාගේ යාලුව එක්ක බෙහෙත් ගන්න ගියෙත් මගේ කටේ බලේට.
බෙහෙත් වේල් දෙකක් විතර ඇගට වැටෙනකොට එයාට යන්තම් හොද වුණා. අද සිකුරාදා නිසා එයා හවසම ගෙදර එනවා කීවා.
මම මේ ටව්න් එකේ නුවර බස් නතර කරන් තැන ඉදන් බලන් ඉන්නේ එයා එනක්ල් , දැන් විනාඩි දහයකට කලින් වගේ කීවේ මැල්සිරිපුර පහු වුණා කියලා. ඉක්මනට ඒවි.
මම අදත් එයා එනකල් හිටියේ නුවර බස් නතර කරන තැන තියන් කමියුනිකේශන් එක ළඟ. එතන ඉද්දී මට මතක් වුණේ මුලින්ම අපි හම්බුන දවස, එදා මහ වැස්සේ බස් එකෙන් බැහැලත් මමයි එයයි ආවේ මෙතනට, එයා තෙමි තෙමීම ගිහින් මට යන්න වීල් එකක් කතා කරලා දුන්න හැටි, මහලොකුවට මටත් එක්ක ටිකට් අරන් ඒ සල්ලි ආපහු ඉල්ල ගන්න කියලා හොර ගෙඩියා වගේ මට නම්බර් එක දුන්න හැටි, ඒ දේවල් මටක් වෙද්දී මට නොදැනිම හිනාවක් මූණට ආවා...
ඇත්තටම එදා මං හීනෙකින් වත් හිතුවේ නෑ මට අහම්බෙන් බස් එකේදි හම්බුන ඒ කොල්ලා මගේ ජිවිතේම කොටසක් වෙයි කියලා.
" බබා "
සිතග ගැන් හිත හිත හිටපු මම ගැස්සිලා ගියේ කන ළගින්ම ඇහුන හුරු කටහඩට , ඇවිත් හිටියා සිතග ඒත් මං බස් එකක් නතර කරන්වා දැක්කේ නෑනේ. කලු පාට කැප් එක දාලා එයා එදා මං මුලින්ම දැක්ක දවසේ වගේමයි ඇදලා හිටියේ අනේ මංදා ඇයි කියන්න මගෙ ඇස් වලට එක පාරට කදුලු ඉනුවා එයාව දකිනකොට, මේ ටිකට ඇදිලා ගිහින්ද මගේ කොල්ලා.
" සිතග ඔයා ආවද?, බස් එකක් එනවා දැක්කේ නෑනේ මම "
" ඒක් ට්‍රැෆික් එකට සෙට් උණා ඔරලෝසුව කණුව හරියෙදී මම බැහැලා ආවා සුදූ ඔයා ගොඩක් වෙලා මෙතනනේ "
" අනේ පාර මැද්දෙන් බැස්සද පිස්සෝ ? ඕන්නැති වැඩම තමයි කරන්නෙ ඔච්චර ආව එකේ විනාඩි දෙක තුනක් ඉවසන්න බැරි වුණාද? "
" බෑ ඔයාගේ මූණ බලන්න හදිස්සි මට විනාඩි දෙකක් කියන්නෙත් කොච්චර ලොකු කාලයක්ද "
