Silence is also an answer

20- my dearest housemates

Pleun's pov

ik kijk nog even rond in mijn kamer. Heel mijn kamer hangt vol met ballonnen en vlaggetjes en er ligt een kaartje op mijn bed. 'welkom thuis' staat erop. Ik doe het kaartje open en er staat een hele tekst op.

'pleun, ons knappe zusje van matthy. Toen je hier aankwam en in paniek wat rond keek dacht we van oei die sociale angst zit in de familie. En toen vond je broer drugs op je kamer en dachten we van shit dit is heftiger als we dachten. En dan gisteren, dat mag je ons echt niet meer aan doen. We kregen allemaal een hard aanval en vooral matthy. Die jongen was er niet goed van. Dus pleun wat er ook is je kan alles aan ons vragen. Je moet niet bang zijn dat je ons stoort ofzo vraag het gewoon, wij hebben liever en jij zelf ook dat je niet meer naar het ziekenhuis moet. Dus voor een klein of groot porbleem kom gewoon naar ons, wil je eens praten kom gewoon. Je stoort ons daar niet mee we zullen blij zijn als je dat doet! Dus pleun we zijn sowiso al trots op jou! Je hebt al stappen gezet, je gaat naar de begrafenis van je ouders en dat is al een overwinning vinden wij.

Groetjes je huismaatjes en milo!'

De tranen stromen over mijn wangen. Pffff stappen. In 3 dagen heb ik het alleen nog maar verkloot. Maar goed ik leg het kaartje weg en veeg de tranen van mijn kaak met mijn mouw. Het moment van de waarheid ik loop naar de wc en buig door mijn knieën. Omg ze hangen er nog, das echt nice. Ik zucht eens diep in en uit van geluk en loop naar mijn bed. Raoul had al een jurkje klaar gelegd voor mij in het zwart. Ik trek het aan en loop naar mijn mini badkamer. Ik kam mijn haren en doe wat make-up op. Als ik helemaal klaar ben loop ik naar beneden waar matthy ook al klaar staat dus we kunnen vertrekken.

'zijn we weg' vraagt koen. Iedereen knikt en we lopen naar de auto's. Matthy reed met zijn auto met koen, Robbie en mezelf op de achterbank. En Raoul reed in zijn auto met Milo. Het is maar 10 minuutjes rijden. We komen aan en ik adem eens diep in en uit; koen die naast mij zat heeft door dat ik stress heb 'hey het komt goed e' zegt hij tegen mij. Ik kijk hem bang aan. Hij geeft mij nog een korte knuffel en we stappen uit de auto. pfff wat heb ik hier weinig zin in.

We lopen de kerk binnen. Een groot deel van onze familie zit er al. Onze tantes en nonkels enzo. Ik zie ze niet zo vaak en wisten ook allemaal niets van de problemen af in ons gezin. Ze zullen zich vast vragen stellen waarom ik geen tekstje voorlees. Maar ik kon dat niet. Ten eerste voor een hele kerk praten en ten tweede wat de fuck kan ik zeggen. We gaan met zen alles zitten matthy en koen zitten naast mij.