Mor Hastalık

30. Bölüm

#Yarın olmuştu ve istemesek de Tevfik ve Sinan Bey eve yalpalayarak geldi. İkisi de hastanede yorulmuş gibiydi. Sinan Bey hep Tevfik'in iyiliği için ayakta durmuştur ama Tevfik neden yorgun ki? Kolundan dolayı halsiz olsa eve girerken yine el hareketi yapmaz. Neyse, çok da umrumda değil açıkçası. Eve geldiklerinde Koray Tevfik'in sağlam kolundan tutuyordu. Sinan Bey hemen mutfağa yönelip yolculuk için bir şeyler topladı. Trende zaten ikramlar olacaktır ama kraker, bisküvi, 6 tane su dolu şişe gibi şeyleri hızlıca alıp bir poşete koydu. "Bunları hiç akıl edemediniz mi? Erva kızım, sen bu yiyeceklerin başını nasıl boş bıraktın? İlk defa bir yiyecek unuttun. Bu mor ışıklar abartı olmaya başladı." dedi Sinan Bey. Poşetin ağzını bağlayıp Erva'ya verdi. Sonra yavaştan bavullarla beraber otobüs durağına yürüdük.

İlk önce otobüse bindik. Bilin bakalım bavulların yarısını kim taşıdı? Aa(!) ben. Evet, ben. Sadece nakliye kalmıştı. Ama evde kimse yok?! Bunu söylediğimde Koray sakin olmamızı söyledi. Koray nakliye işini komşusuna bırakmış. Buraya ne ara geldik de kaynaşacak vakti buldu bilmiyorum. Komşusuna fazla güvenmiş ve bunu söyleyince Alara ve Sinan Bey ayakta Koray'a dik dik baktı. "Komşuya nasıl emanet edersin eşyaları?! Kız kardeş efsanesinin kitapları yarısı o kutularda. Maddi değeri olan eşyalar var o kutularda! Ne ara kaynaştın da ne ara bu kadar güvenini kazandı bu komşu senin?" dedi Alara Koray'ı korkutarak. "Öyle değil. Tye'ı bir tanısan aslında böyle söylemezsin. Hem siz daha yan tarafta komşunun olduğunu bile bilmiyorsunuz! O kadar sakin ve kibar. Hiç rahatsızlık vermeyince ben de arkadaş olmak istedim. İyi ki de olmuşum! Hem öyle bir hırsızlık vakası yaşanırsa yüzünü gördüm!"

Alara elini o kırmızı elbisesinin üzerinde ilk önce bu sözcükler toz ve kirden ibaretmiş gibi çırptı elbisesini. Sonra elini göğüsüne koyarak "Haa, o zaman haklısın. Ayy kıyamam sana. Seni kırdıysam özür dilerim..." dedi yüzünde acımayla alay arasındaki ifadesiyle.

"Ciddi misin?"

"Koray, siktir git..."

Sonra Alara arkadaki koltuğuna yerleşti. Koray'la samimi değillerdi ama daha fazla araları açılırsa bu grup bölünür. Alara ve Erva arkada yan yana, Koray ve Tevfik önde ve Sinan Bey'le ben de ortada oturduk. Koltuklar ikişerliydi ve sıralama buydu. Ben kulaklığımı çıkarıp müzik dinlemeye başladım. Bu müzik hüzünlü olsa da ilginç şekilde beni dinlendiriyordu. Eve son bir kez baktım. Tren biletlerinin saati yüzünden birimiz bile inip nakliye arabasını bekleyemiyorduk. Ama yapacağımız bir şey yoktu. Tye denen şahsa güvenmek zorundayız. Neyse, müziği dinlemek için kulaklığımı çıkardım ve müziği açtım. O sırada arka koltuktan kikirdeme sesleri geliyordu. Anormaller. Dedikodu yapıyorlardır dedim kendi kendime. Sinan Bey de bu sesli söylediğim şeye onay verdi. Ama kikirdemelee şimdiden artınca arkamı döndüm. Kikirdeme Alara'dan geliyordu. Erva gülmesin diye çantadan bir fişeğini çıkardı. Alara da fışeklerin gücünün büyüsü karşısında daha güçlü gördü. Belki de marifet Erva'daydı. Bir falcı ve büyücüyü bu mini konfetilerle nasıl korkutabilir ki bir insan? Bu olay akışında önceki gibi hiçbir şeyi sorgulamayacaktım ama Erva benim arkamı dönüp izlediğimi görünce boynu kızardı. Sonra kızarıklık gırtlağına ve yavaşca yanaklarına yükseldi.

Ne?

Önümü döndüğümde sanki nefes nefese kalacaktım. Yanaklarıma dokunduğumda ateşim çıkmış gibiydi. Sinan Bey bir benim halime bir de arkadakilerin halime baktı. "Alara yine büyü mü yaptı?" "Hayır, hayır. Her şey şu an normal ama içerisi fazla sıcak. Sadece cam açm-" "Hah, istasyona geldik bile." Sinan Bey'in sesi alaycıydı ve nedenini anlayamadım.

UHTİ (Uluslararası Hızlı Tren İstasyonları) çok büyük bir yer. Yani bir çok fazla istasyon olsa da hepsi birbirinden büyük ve şık. Havaalanına benzeyen bu yapının içinde her şey var. Ve havaalanı gibi fiyatları da fazla. "TREN GİTMİŞ!!!" Alara'nın sesiyle hepimizin içine bir öküz oturdu. Koray hemen gişeye koşup bilet olup olmadığını sordu. "Benim yanımda para yok biriniz buraya gelsin." Ben de oraya olabildiğince çabuk vardım.