~ සමුද්‍ර සිහිනය ~

හැට පස්වන දිගහැරුම ~

" අනේ ආකාශ් ~ ඔහොම ඉන්න එපා ලමයෝ...මට බයත් හිතෙනවා! සෙහන්ස ඔයාලත් කියන්නකෝ අනේ මෙයාට..."

" ඒහ් ආකාශ්...ඇත්තටම ඔහොම ඉන්න එපා බං අපි මේකට මොකක් හරි කරමු උඹ දුක් වෙන්න එපා අපි ඉන්නවා නේ..."

සෙහන්ස මගේ කොණ්ඩ ගස් අතරින් ඇගිලි අරන් යන ගමන් කී වෙනි වතාවටද මන්දා ආයෙමත් එහෙම කියනකොට ග්ලාස් ටේබල් එකට ඔලුව ගහන් උන්නු මං එයාලාගෙන් මූණ හංගන්න ඕනවට අහක බලාගත්තා....

මට දැනෙනවා....මං ආයෙමත් මීට සති දෙකකට තුනකට කලින් හිටිය මානසික ලෙඩාගේ තැනටම ඇදිලා යනවා වගේ කියලා....මීට දවස් දෙකකට කලින් සිද්ධ වුන ඒ දේවල් නිසා ආයෙමත්, මූණේ හිනාවක් නැති, කතා බහක් නැති, හිතේ සතුටක් නැති කොටින්ම කිව්වොත් හුස්ම ගන්න මල මිනියක් වගේ ජීවත් වුන මාව මගේ අප්පච්චි නිසා ආයෙමත් ඒ වලලා දාපු අතීතෙන් ගොඩ ආවා....!

මට ඔය කාගෙන්වත් වැඩක් නෑ....මට ඔය කවුරු නැති වුනත් කමක් නෑ එ්ත් මට මගේ අයියාව නැති කරපු එකට නම් මං අප්පච්චි එක්ක හිටියේ කියාගන්න බැරි තරම් ලොකු කේන්තියකින්....! මට කවුරු නැති වුනත් කමක් නෑ දෙයියනේ ඒ දුක දරාගන්න මට පුලුවන් ඒත් අයියා නැති අඩුව පුරවන්න ඒ දුක නැති කරන්න නම් ඔය කාටවත් බෑ....!

කාටවත්ම ඒ දේ කරන්න බෑ ! මට දැනෙන්නේ හරියට මගේ පපුවෙන් කොටසක් ගලවලා අයින් කලා වගේ හිස්කමක්....තව සති දෙකකින් මගුල් ගෙයක් වෙන්න තියෙන ගෙදර මට පේන්නේ සොහොන් පිට්ටනියක් වගේ....
කොහොමත් දැන් මට ඒ ගෙදර ඇතුලේ සැනසීම කියන දේවත් සතුට කියන දේවත් ඉතුරු වෙලා නෑ....

තනිකරම වේදනාව හිස්කම පාළුව කියන හැගීම් විතරයි ඒ ගෙදර ඇතුලේදි මට දැනුනේ...නැන්දලා මාමලා ඔය කවුරු මගේ ලගට ඇවිත් කදුළු පිහදාලා ගියත් මගේ අයියා මගේ කදුළු පිහදාලා ආදරෙන් තුරුල් කරගත්තා වගේ කිසි කෙනෙක් මගේ හිත හැදෙන්න තාමවත් වචනයක් කිව්වේ නෑ....!

කිසි දෙයක් කරගන්න බැරුව අසරණ වුන මගේ අම්මි හැර එයාලත් දැක්කේ මගේ වැරැද්දක් විතරයි....එයාලා මාව දැක්කේ පවුලේ නම්බුව විනාස කරන්න ආව ළමයෙක් ගානට වෙනකොට, පණටත් වඩා ආදරේ කරපු මගේ අප්පච්චිත් මට රිද්දුවෙම ඒ වචනේ කිය කිය....මං දන්නේ නෑ අප්පච්චිට මොන යකෙක් වැහිලද කියන්න....එයා මගෙන් පලිගන්නවා වගේ....මට හිතාගන්න බෑ මෙච්චර වේදනා විදින්න තරම් මං කරපු වැරැද්ද මොකක්ද කියලා....එයාට ඕන කරපු වචනේ මගේ කටින් බල කරලා ගත්තට පස්සෙත් මට ඇයි මෙහෙම කරන්නේ කියලා මට තේරුමක් නෑ....!