Two Sides of Love

4

Three days.

Tatlong araw na mula nang tumugtog si Esmael sa stage, pero 'yung boses niya? Naka-loop pa rin sa utak ko. Para siyang Spotify playlist na walang skip option.

Pero sa tatlong araw na ‘yun, wala. Wala siyang follow-up. Hindi nag-react sa stories ko. And to be honest? Sakto lang. Gusto ko rin ng space. Gusto ko ring pag-isipan kung ‘yung kilig ba ay dahil talaga sa kanya… o dahil lang sa ganda ng boses niya.

So, nagbalik ako sa normal routine ko—library, modules, review, gawa ng output, ulit-ulit lang.

Kaya lang, simula nu’ng araw pagkatapos ng performance niya, parang lagi ko siyang nasasalubong sa library.

As in, lagi.

Minsan maaga pa lang, nando’n na siya—nasa likod, sa sulok kung saan tahimik. Minsan naman, kasabay ko siyang pumasok, bitbit ‘yung gitara, naka-earphones, pero hindi bumubulgar ng sound. Tahimik lang siya. Mag-isa. Naka-focus.

At dahil mas madalas ko na siyang makita, mas marami rin akong napapansin.

Halimbawa...

He doesn't just read for fun. He annotates. May highlighter siya. May sticky notes. May ballpen sa gilid. Parang bawat pahina ng libro ay sinasagutan niya ng tanong.

May isang beses, nakita ko siyang binabasa ‘yung Noli Me Tangere—na halos kabisado ko na dahil sa dami ng essay prompts sa Filipino.

He was scribbling on the margins, as if he was arguing with Rizal himself. Umiling pa siya sa isang line na parang hindi siya agree. May isang moment pa na tumingin siya sa kisame, tapos ngumiti nang bahagya. Parang may naisip siyang sagot.

What a nerd, bulong ng isip ko. Pero sabay nu’n, na-curious ako.

I mean, anong line ‘yun? Anong part ‘yung pinagtatalunan nila ni Rizal?

Hindi ko tinanong.

Pero kinagabihan, binasa ko rin ‘yung Noli. Baka nga may na-miss akong nuance.

At dun ko na-realize...

Shit.

Hindi lang siya music boy.

Competition siya.

Biglang bumalik sa akin ‘yung mga medalya ko, mga certificate, mga essay contest, debate wins, speech choir championships. Ako ‘yung palaging inaasahan sa section namin. Kahit hindi ko sinasabi, alam ng buong klase kung sino ‘yung top three.

At hindi sa pagmamayabang, pero usually, ako ‘yung nasa una.

Kaya ngayon, nakakainis man aminin... parang gusto kong manalo ulit.

Gusto kong malaman kung sino mas mataas sa general average.

Gusto kong maunang pumasa sa research paper.

Gusto kong mapansin niya bilang someone not just looking at him—but standing beside him.

Or better, ahead of him.

Pero hindi ito love story.

At least, hindi pa ngayon.

"Goodmorning, Humss B!"

YES! Nandito na si Ma’am Joana—ang pinaka-chill, pinaka-maingay, at pinaka-favorite kong teacher sa buong senior high.

“Sa subject nating Creative Writing, meron tayong isang very important na performance task. This is your chance to showcase your talent in storytelling, poetry, or whatever literary form that speaks to your soul,” ani Ma’am habang nakangiti, pa-chika pero may halong warning vibe.