Two Sides of Love

12

Pregnant.

Si Louise… buntis.

“W-what?” bulong ko, halos hindi ko makuha agad ‘yung sinabi niya.

Napatitig ako sa mukha niya—red eyes, messy lashes, basang-basa ng luha. Ang babaeng palaban, laging naka-lip tint, laging handa sa recitation, laging may baong confidence—ngayon, para siyang basang papel na tinapon lang sa sahig.

“I’m three weeks pregnant, Elia,” she said, broken.

Voice shaking. Heartbreaking.
I’ve never seen her like this.

“W-wait lang, a-a-anong… puta, Louise,”
Napahawak ako sa dibdib ko. Literal na parang may sasabog. “Tatlo… tatlong linggo? You’re sure?”

Tumango siya. Tumango siya ng parang wala na siyang lakas para magsalita.

At ‘yon na.

Dahan-dahan niyang binuksan ‘yung brown mini tote niya—at nilabas ang isang plastic ziplock.

Hulog ang panga ko.

“Ten?! Louise, ten pregnancy tests?!”
Bulong ko, pero may halong sigaw. I grabbed the ziplock with trembling hands. Lahat ‘yon—may dalawang lines. Faint, pero malinaw.

Hindi ko na napigilan.

Bumagsak ako sa sahig ng CR.
She followed. We sat there sa malamig na tiles, sa gitna ng tunog ng bass mula sa labas at ang tahimik na umiiyak naming mga puso.

“We’re only seventeen,” bulong ko habang nanginginig ang kamay ko. “Puta… we’re kids, Louise… we’re kids…”

“I know…” she said, her voice almost fading. “I didn’t mean for this to happen. Hindi ko naman sinasadya. Pero—pero I loved him… akala ko—”

“Who is he?” I asked, halos pakiusap na. “Sabihin mo na sakin, please. Sinong gago ‘yon?”

Pero she just shook her head. Umiling lang siya ng paulit-ulit habang umiiyak. “I can’t… not yet. Hindi ko kaya. Please, Elia…”

I wrapped my arms around her again.
Tangina. Bakit ganito ka bigat?

“Do you wanna… keep it?” I asked, slowly.

Tahimik. Saglit. Bago siya sumagot.

“I don’t know.”
At ‘yon na naman—luha na naman, yakap na naman, pighati na naman.

We were just seventeen.
We were just girls.
We were just trying to live.

But damn, life didn’t wait for us to grow up.

"Does he know?" Buong takot kong tanong habang nakatitig sa kanya. I was hoping—kahit papano—na may isa man lang na adult decision na ginawa ‘tong kaibigan ko.

She looked away.

Tumingin siya sa sahig, then dahan-dahan siyang umiling.

"Hindi," sagot niya. Mahina. Almost a whisper.
And then she added, "At wala akong balak sabihin sa kanya."

Parang may sumampal sa akin.

"Ano?!" I almost yelled. My heart started racing again. "Anong wala kang balak sabihin?! Louise, gago ka ba?"

"Elia, please—"

"No! No, you listen to me!" Hinawakan ko siya sa braso. Hindi mahigpit, pero sapat para magpatigil sa kanya. "You’re pregnant. You’re carrying a freaking life. At siya yung tatay. He has the right to know, Louise!"

Humugot siya ng isang malalim na hinga.
Napapikit siya habang humahagulhol. “May girlfriend na siya ngayon…”

Natahimik ako.