Asker mi?

17. bölüm

Tekrardan merhaba, yeni bölümle geldimm. Umarım beğenirsiniz<3 oy vermeyi unutmayın lütfen💗

⭐

Uçaktan iner inmez melisi aramıştım. Şuan taksi tutmuş hastaneye gidiyordum. Yanımda birde valizim vardı. Taksiden indiğim gibi hastaneye koşmaya başladım. Hastaneye girdiğimde danışma yerine giderek oda numarasını ögrendim.

Odanın önüne geldiğimde derin bir nefes alarak kapıyı açtım. Melis odada yoktu annemde oturuyordu. Annemi gördüğüm de valizi odanın kenarına koyarak anneme koştum. "Anne" diyerek boynuna sarıldım.

Annem şok olmuştu. Galiba melis geleceğimi söylememişti. "Melisa" dediğinde ayrıldım. Gözleri dolmuştu annemin. "Gelmişsin"

"Geldim anne, melis aradı annem kötü diye. Neyin var?" dediğimde gözlerini benden kaçırdı. Tam söyleyeceği sırada melis odaya girdi. Beni gördüğün de koşarak bana sarıldı. Bende ona sarıldım. Özlemiştim onu.

"Benimle gelsene" diyerek koluma girdi. Odadan çıktığımız da bana dönerek konuşmaya başladı. "Şimdi merak ediyorsundur, annemin neyi var diye"

"Herhalde merak ediyorum"

"Melisa annem kanser" dediğinde şokla ona baktım. "Ne demek kanser?" dediğimde bana baktı sadece. "Sen gittikten sonra böyle oldu. Bilmiyorum herşey o kadar hızlı gelişti ki anlayamadım" dediğinde koltuğa oturdum.

"Babam benden sakladı"

"Ne, nasıl, haberin yok muydu?"

"Hayır, söylemedi bana. Sen arayınca-" dedikten sonra ağlamaya başladım. "Ben haberin var sanıyordum" diyerek yanıma oturup sarıldı. "Melisa, doktor hazırlıklı olun dedi" dediğinde ne dediğini anladığım için cevap vermedim ve sessiz sessiz ağlamaya devam ettim.

"Eğer tedaviyi kabul ederse iyileşir"

"Annem ne kanseri?"

"Akciğer kanseri" dediğinde kafamı salladım. "Tamam bu kadar duygusallık yeter" diyerek ayrıldı benden. Göz yaşlarımı silip yanağımdan öptü. Beraber kalkarak odaya tekrar geçtik.

İkimiz de anneme bakıyorduk. Annem kollarını açtığın da yanına yattık. Annem sevdi bizi, biz sessizce ağladık. Belki burda babam da olabilirdi ama yoktu işte...

⭐

Sabah annemden önce kalkıp azıcıkta olsa birşeyler yemiştik. Şimdi annem tedavi alıyordu. Bütün kılları dökülmüştü. Annemi böyle görünce tuhaf olmuştum. Doktor bu süreçte yanında olmamız gerektiği söylemişti. Tedavi belki aylar sürebilirdi.

Melis ile otururken atalayı aramak aklıma geldi. Telefonu elime aldım ve aradım. Çaldı, çaldı ama bir açan olmadı. Belki göreve gitmiştir diye düşündüm. Umarım birşey olmamıştır. Atalayla bile güzelce vedalaşamamıştım ve onu bir daha görebilir miydim bilmiyordum.

Düşüncelerimde boğulurken ayağa kalkarak dışarı çıktım. Tekrar atalayı aradım ama yine açmadı. Telefonu cebime  soktum ve gözlerimi kapattım. Artık herşey zamana kalmıştı.

⭐

5 ay sonra;

"Ya anne çok tatlı oldun" diyerek annemin yanaklarını sıktım. "Dur melisa" diyerek ellerimi itti. Annem dün son seansına girmişti. Artık neredeyse iyileşmişti. Şimdi hastaneden çıkıp eve geçecektik.