Aynı Çatı Altında

Bölüm 2

Merhabaaaaaaaa!👋🏻

Kurgu ile ilgili düşüncelerinizi paylaşmayı unutmayın :)

Satır arası yorumlarda görüşelim.

Keyifli okumalar.

*

🎹 Yunus'un Anlatımından;

"Evden çıktın, sana yetişemedik diye aklım çıktı be abi! Neyse ki evdeymişsin." Can bir anda içeri dalmıştı. Henüz ağzımı dahi açmamış, içeri gir bile dememiştim.

"Hadi gir sen de Gayesu, bekleme orda." Bir de, kızı da kendi peşinden içeriye sürüklüyordu.

"İşte bu sana evini açan, koca yürekli, düşünceli ve yardımsever adam Yunus Ermin." İki elini de bana doğru doğrultmuş beni gösteriyordu. 

Bir dakika! Bir dakika! Neler oluyordu burada?

"Evini açan mı?..." Yüzümün şekli değişmişti, kesinlikle değişmişti!

"Hacı, bu da Gayesu, yeni ev arkadaşın. Çok iyi anlaşacağınıza eminim. Siz şimdi tanışın kaynaşın. Ben çok geç kaldım, hemen çıkmam gerek." Koştura koştura evden çıkmıştı Can. 

Üstelik kızı da salonun ortasına öylece bırakıp gitmişti.

"Ne oldu burada az önce? Ben anlamıyorum..." Kendi kendime söyleniyordum.

Can olacak hergele bombayı bırakıp gitmişti. Ne yapacaktım ben şimdi bu kızla? Birazdan çıkmam gerekiyordu ve bu kız benim evimde yalnız mı kalacaktı, bu yabancı şahıs?

"Ulan Cem! Seni bulduğum ilk yerde ağzına sıçacağım!" 

Cem'e sövmekten kendimi alamıyordum. Hepsi onun başının altından çıkmıştı. Sivri zekalı, gerzek!

"Yunus?"

Sinirden tırnaklarımı kemirmek üzereydim. Cem'i parçalarına ayıracaktım. Bunun hesaplarını yapıyordum zihnimde.

"Yu - Yunus??"

"NE?!?" 

 Sesim bir anda yüksek çıkmıştı. Sinirden kendime hakim olamıyordum. "Evimde bile rahatça düşünemeyecek miyim? Ne var ne istiyorsun?"

Kızcağız yüksek çıkan sesimle bir adım geri atmıştı. "Affedersin ama odam neresi? Yerleşmek istiyorum hemen."

Küçük hanıma da bakın. Matmazel odasını öğrenmek istiyordu. "Oda filan yok. Ben kimse için gelsin kalsın demedim. Sana yanlış iletmişler. Gitmem lazım şimdi. Sen de nereye gideceksen, oraya gidebilirsin hemen. Hadi çıkalım..."

Kızcağız dolu dolu gözlerle koluma sarılmıştı. Sesi titriyordu. "Ama benim gidebilecek hiçbir yerim yok. Ne bir yakınım var ne de bir arkadaşım. Çok zor durumdayım. İzin ver burada kalayım. Ne söylersen kabul ediyorum, her şeye varım. Yeter ki kalabileceğim bir yer ver bana."

Dışarıdan sert görünebilirdim ama yufka gibi bir yüreğim vardı. Acımıştım kıza. Benim gibi hassas bir adama da böyle davranılmazdı ki!

"Ne söylersem mi?"

Başını sallamıştı.

"Her şeye mi?"

Yine başını sallamıştı büzük dudakları ve ıslak gözleriyle.

"Mobilya taksitlerine ortak olmak bile mi?" Madem her şey diyordu, bu fırsatı değerlendirmeliydim. Para sıçmıyordum ben de sonuçta.

"Kalacağım odanın mobilyalarının taksitlerine ortak olurum tabii ki."