Jeon Jungkook yaşadığı hayattan kurtulmak için tüm dans öğretmenlerini kaçırmaya çalışıyordu. Fakat yeni dans öğretmeni, Kim Taehyung sandığı kadar kolay biri değildi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
★ ✰ ✯ ☆ ✩ ✵ ༆ ߷ 𖦹 ☢︎︎ ☼︎ ᯽ ✫
Bir daha gelemeyeceğimi düşündüğüm eve artık kaçıncı gelişimdi bilmiyordum.
Arabada yaşananan ve çok fazla utanmama sebep olan olaydan sonra kucağından sanki hiçbir şey yapmamışım gibi inmiş, eve gelene kadar aramızdaki derin sessizliğe ayak uydurmuştum.
Eve vardığımızda bile rahatlamam adına ufak cümleler kurmasına gülümsemeden edememiştim. Onun yanındayken kötü hissetmeme asla izin vermiyordu resmen. Kusursuz biriydi.
Taehyung'un işlerini halletmesini bekliyordum bir süredir. Artık sıkılmaya başladığım sırada gelmesiyle ayaklarımı koltuktan kendime çekerek samimi bir gülümseme sunmuştum ona. Sanırım yaşananları konuşmalıydık.
Yüzüne masumca bakarak, "Bay Kim." diye mırıldandığım sırada ona böyle seslendiğim zamanlarda ilk kez sözümü kesmiş ve "Jeongguk, artık bana Bay Kim diye seslenmeni istemiyorum." demişti.
"Seninle bu samimiyeti çoktan aştığımızı düşünüyorum."
Yüzündeki imalı ifadeyle samimiyetten kastının farklı bir şeyler olduğu açıkça belli ediyordu. Haklıydı ve bunu yanlış yorumlamış olmaktan deli gibi korkuyordum, en az heyecandan delirdiğim kadar hemde.
"Haklısınız. Nasıl seslenmeliyim size?"
"Fark etmez. Takıl kafana göre" diyip göz kırparak tam yanıma oturmuştu, yayılarak. Tanrım! Neden bu kadar heyecanlı ve gergin hissediyordum şu an?
Kucağımdaki ellerimle oynarken yüzüne bakmayı kesip "Taehyungie hyung." diye mırıldanmıştım. Hitap şeklime küçük bir kıkırtı bırakarak "Söyle Jungkookie." demişti.
Konuşmak ne zamandan beridir bu kadar zordu?
"Özür dilerim!" diyerek bir çırpıda bağırarak gerginliğimin azalmasını ummuştum. İşe yaradığı söylenemezdi fakat beklersem her şeyi batırma olasılığım çok yüksekti.
Aniden kaşları çatılmıştı.
"Dileme. Neden özür diliyorsun? Arabada olanlar yüzünden mi? Sorun değil bu ilk kez olmuyor-"
Kastettiği şeyi anlayınca kan tüm yüzüme pompalanmıştı utançtan. Hemen sözünü keserek konuyu dağıtmaya çalışmıştım.
"Hayır! Yani evet! Evet özür dilerim ama onun için değil. Hayır! Onun içinde, ahh!"
Pes edercesine bağırmamla kahkaha atması bir olmuştu. Derin bir nefes aldıktan sonra saçmaladığım şeyleri toparlamayı umarak devam etmiştim.
"Evde yaşananlar için özür dilerim. Size rahatsızlık vermek istemiyorum. En kısa sürede halledeceğim bu konuyu."
Bunu asla tek başıma halledemeyeceğimi bildiğim için yüzümün asılmasına engel olamamıştım. Kendimi büyük bir çıkmazın içerisinde sıkışmış gibi hissediyordum.
