HARİKULADEYİM

28

Vakit gelmişti. İşte o an herkes tek sıra yan yana dizilmişti. Ve derin bir sessizlik oluşmuştu. İçlerimizden bazılarının gözleri dolmuştu. O vakit bu vakitti.

Babamız gidiyordu!

Alp ile ben ağlamakla meşguldük. Babamın ise bize olan 'Ağlamayın, beni de ağlatacaksınız' bakışı karşısında kendimizi hiç tutamıyorduk.

Hepimiz, annem dışında, hıçkırarak ağlamaya başladığımızda babam bana sarıldı.

"Kızım! Ağlama! İnsanın en değerli varlığı ağlarsa nasıl ayakta dursun uzaklarda?"

"Bu proje yüzünden hiç vakit geçiremedik ki baba. Şimdi ise tekrar gidiyorsun." diye ağlayarak hayıflandım.

"Böyle projelere katılman ne kadar güzel. Seninle vakit geçirememiş olsam da seni böyle şeylerin içinde görmek beni mutlu ediyor. Hem en kısa zamanda tekrar geleceğim."

Son cümlesinin bizi avutmak için bir yalan olduğunu bilsem de bu yalana kanmak güzeldi. Benden ayrılarak sözlerine devam etti.

"Sen evin büyük çocuğusun kızım. Kardeşin sana emanet. Küçüklüğünden beri hep olgun bir kız oldun. Her işin altından kalkarsın evelallah. Belki de sana çok yüklendik bilemiyorum. Hakkını helal et canım kızım."

Ağlamaya devam ederken babamı başımı sallayarak onayladım. Elbette büyük olan bendim. Sorumluluklarımı üstlenip bunları yerine getirmek benim görevimdi. Ve bunları yapmakyan hiç de rahatsızlık duymuyordum. Babamın da dediği gibi daha çok küçüklükten beri oluşmuş benim sorumluluk duygum. Belki de bu Alp'in doğmasıyla oluşan ablalık içgüdümden kaynaklıdır.

"Alp'im. Sen evin beyisin. Daha küçük olsanda, sana yüklemek istemesem de bazı sorumlulukların var. Ve bunları yerine getireceğine dair sana güvenim tam. Ablan hassastır, duygusaldır. Bu kadınların doğası. Her ne kadar ondan küçük olsan da ona sahip çık, onu koru. Birbirinize daima sahip çıkın." dedikten sonra Alp'ten de ayrıldı.

Biraz yan dönerek gözlerindeki yaşı silip anneme geçti.

Omzundan tutup ona güç vermek istercesine "Çocuklar sana emanet." dedi.

Babamın gidişini izledikten sonra annem eaki formuna dönmüş ve bizi hunharca eve iteklemeye başlamıştı.