Gecenin 3 'ü (Yarı texting)

1.4

Bu bölüm küçük bir geçiş bölümü oldu..

Oy vermeyi unutmayiiin🤍

Güneş doğdu,battı sonra tekrar doğdu ve tekrar battı.Bu döngü her gün, durmadan devam etti. Çünkü sen durmasını istediğin için durmazdı,senin için durmayı bırakırdı ama başkaları için doğmaya devam ederdi. Bir gün  senin içinde doğmuştu ama sen bencil olduğun için senin için durunca herkes için dursun istersin...

Yine annemsiz geçen bir gün vardı başlamamı bekleyen.

Annem komaya girince anladım bazı şeyleri beklemek en zoruymuş. Gelebilecek birini beklemek değil gelmesi mümkünken gelmeyeni değil gelmek istesede gelmeyeni beklemekmiş zor olan...

Yavaşça üstümde ki battaniyeden kurtuldum, soğuk zeminle buluşan ayaklarımdan vücuduma bir ürperti geldi,yavaşca anneme baktım uyuyordu.

Her insanın büyük imtihanlardan geçtiği zamanlar olurdu, ve önemli olan o zamanlarda pes edip isyan etmek yerine mücadele edip bu dönemleri anlatabilmekti.

Kapının açılma sesine karışık ayak sesleri geldi gözlerimi anneme sabitlemiş şekilde kıpırdamadan durdum gelen hemşireydi ve az sonra bana odadan çıkmam gerektiğini söyleyecekti.

Bir kaç adımda görüş hizama gözlüklü aslında tatlı ama bakışları ile bu tatlılığı gölgeleyen bir Hemşire girdi.

"Hastanın odasında artık çıkmanız gerekiyor,lütfen zorluk çıkarmadan çıkar mısınız?" Kibar bir şekilde odadan kovulmuştum.

Başımı yavaş hareketlerle aşağı yukarı salladım. Bakışlarımı ayaklarıma çevirdim,ayaklarımı giyip telefonumu da cebime atıp anneme doğru bir adım attım, son kez ona bakıp kapıya doğru ilerledim.

Elimi kapının kolun attıktan sonra hemşireye döndüm "kaç gün oldu" dedim ve cevabını bekledim

"1 haftası bugün doldu" dedi ve annem doğru ilerledi.

1 hafta mı?

Sadece 1 hafta da bu hale mi gelmiştim?

Oysa bana yıllar geçmiş gibi gelmişti. Kapıyı araladım, arkama bir daha dönmeden hızla çıktım.

Çıkar çıkmaz karşımda duvara yaslanmış,kafasını  duvara yaslanmış,elleri ceplerinde bir Ayaz bulmayı beklemediğim için hafif bir tökezleme gerçekleşti.

Benim geldiğimi anlayınca direkt bakışları bana döndü. Büyük bir özlem vardı bakışlarında

Bana doğru bir kaç adım attıp tam önüme gelmişti. Kokusunu duymamla içime nedensizce bir huzur doldu. Gözlerimi kapatıp kokusunu içime çekmek istedim.

Nefes alışı,

Kalp atışı,

Titrek bakışları,

Okyanus kokusu,

Önceden sadece arkadaş olarak gördüğüm asla başka düşüncelerle bakmadığım gözümün önünde olan ve tüm bunlara rağmen seven Ayaz.

Herşey üst üste gelmişti, hayat tüm darbelerini üzerime indirmişti ,çözemediğim o kadar çok şey varken bunları düşünmeyi bile bırakmıştım.

Ozan.

Ne yaptığı hakkında en ufak fikrim olmayan,kardeşim dediğim çocuk.

İnsan hiç beklemediği yerden hiç beklemediği darbeyi yermiş.

Benim en büyük darbem Ozan olmuştu.

Annemin kaza yaptığını hatta öldüğünü hiç düşünmeden yüzüme söylemiş ve bu yetmezmiş gibi beni sevdiğini bana aşık olduğunu iddia etmişti

Evet kardeşim dediğim kişi.

Kardeşim diyen kişi.

Ayazı sevmeme katlanamamış on gittikten sonra yıkık halime sinirlenmiş ve o geldiği zaman ki yıkılışıma sevinmiş kardeşim

Annem hastanede olduğu zaman içerisinde Ozan bunları bağıra çağıra hastanenin bahçesinde bana söylemişti.

Ondan sonra da onu bir daha görmemiştim

Bu olayın arkasında farklı şeyler var diyen tarafımı susturamıyordum. Ama öncelikli olarak bir karar almıştım bu süreçte ne olursa olsun artık sevgimi gizlemeyecektim.

Kollarımı karşımda duran, titrek bakışlı, Ondan kaçmamı bekleyen bedene sardım.

İçime huzur doldu, güvende hissettim,okyanus kokusuyla karışık sigara kokusu genzimi yaktı,sonra belimde ellerinin hissetim sanki kırılacak bir eşyaymışım gibi tuttu belimden.

Boy farkından dolayı tam kalbine denk geliyordum. Bu da hızla çarpan kalbini dinlememe fırsat tanımıştı. Ne o çekildi ne de ben öylece bir iki dakika durduk.

Bizi ayıran az önce içeri giren hemşirenin sesi ve hızla odaya koşan doktorun adım sesleri oldu.

Gözümden bir damla yaş yavaş yavaş yüzümde ilerlerken, kocaman eliyle yaşımı sildi çenemi eliyle tutup kendine çevirdi,onun da gözyaşı gözüne veda ederek  yere düştü.

"Başardı."  Dedi gülümserken.

Başarmıştı.

Benim annem başarmıştı...