Lifeless

26.BÖLÜM - Getting Help

Yazar; leecrannie

Çeviri; SeKaism

Chanyeol'un gözünden; 

Olabilecek en kısa sürede Dr.Choi'nin kliniğine vardık, araba biraz savruldu ve Baekhyun'u kliniğin içine taşıdım hemen. Saçları alnına yapışmıştı, terden ıslaktı ve vücudu hayalet gibi bembeyazdı. Zorla nefes aldığından göğsünü sıkıca kavramış küçük inlemeler bırakıyordu. 

Hızlıca içeri girdim ve Jinki köşede duruyordu,bir klasörün içini tarıyordu. 

"Jinki!" Önünde durdum. 

"Hey Chan--Oh tanrım! Ne oldu?" Kollarımdaki çocuğu görünce sordu. 

"Bilmiyorum, ama Dr.Choi'ye ihtiyacım var!" dedim, ondan gelen inlemeleri duyunca daha da panikleyerek. 

"Tamam, beni takip et. Sanırım son hastasıyla işi bitmişti." dedi önden acil tek bir yataklı boş bir odaya götürerek. 

Baekhyun'u beyaz çarşafa yerleştirirken Jinki bana Dr.Choi'yi çağıracağını, burada beklememi söyledi. 

Baekhyun hemen bir top gibi kıvrıldı ve sımsıkı kapattığı gözlerinden küçük gözyaşları kaçarken ağır nefesler almaya devam etti. 

Yatakla aynı seviyede olabilmek için diz çöktüm ve baş parmağımla gözyaşlarını sildim. 

"Sadece bekle, Baekhyunnie. Yardım alacağız." Titreyen bedenini görürken kalbimin ağrısıyla ona fısıldadım. 

Biraz sonra, kapı açılıverdi ve Dr.Choi geldi, arkasından da Jinki. Çabucak kalktım ve Baekhyun'u kontrol etmek için yanına gitti. 

"Bu hale gelmeden önce neler oldu biliyor musun?" Dr.Choi sordu, sesini mümkün olduğunca sakin çıkarmaya çalışarak, oysaki endişesi ortadaydı. 

"Hayır, onu bulduğumda böyleydi." Cevapladım. 

"Tamam. Şuan için dışarıda bekleyebilir misin? Sanırım bir panik atak geçiriyor." dedi. 

"Bir ne?" diye sordum yüzümdeki şaşkınlıkla bakarak. 

"Sonra açıklayacağım." Başımı salladım ve Baekhyun'la ilgilenmesine izin vererek odadan çıktım. Jinki bir yardıma ihtiyacı olur diye arkasında kalarak, beni gerginliğimle yalnız beklememi sağladı.

****

Telefonum çalıp Jongin'in adını ekranda görene kadar yaklaşık 25 dakikadır merakla ayağımı zemine hafifçe vuruyordum. Aramasını cevapladım ve bana neden hala varmadığımı sordu, bu yüzden ona acil bir işim çıktığını ve artık yapamayacağımı söyledim. Gerçekte neler olduğunu söyleyemedim ama okulda onu görünce 'her şeyi' söyleyeceğime söz vermiştim...ve grup ödevine yarın yardım edeceğimi. Aramayı bitirdim ve 5 dakika sonra daha, Jinki sonunda çıktı ve eliyle gelmemi işaret etti. 

Baekhyun'u kafasını yatak başlığına dayalı otururken görmüştüm, nefes alış verişi normale dönse de hala son derece soluktu. Ben girince bir süre bana baktı fakat hemen kafasını çevirdi ve battaniyeyle rahatsızca kıpırdanarak gözlerini kucağına dikti. 

Dr.Choi'ye döndüm. "Şimdi iyi mi?" diye sordum. 

Bana küçük bir gülümseme verdi ve konuştu. " Evet. Sakinleşmesine yardımcı olması için ona ilaç verdim." 

Rahatlamayla iç çektim ama hala allak bullaktım. "Tam olarak ne oldu?" Sordum. 

"Daha öncede dediğim gibi, bir panik atak geçirdi. Bir kişi stres veya korku altında kaldığında olur genelde. Bir kalp krizi geçiriyormuş gibi hissettirse de, aslında, öyle değildir. Yine de, kişinin bunu yaşaması hala korkutucu ve çok rahatsız verici olur." Açıkladı ve ben endişeyle Baekhyun'a baktım. 

"O halde...Bu tekrarlar mı?" Yine sordum. 

"Evet, tetikleyen bir şey olursa." Dr.Choi cevapladı. 

Bir kez daha çok fazla endişeyle Baekhyun'a baktım. Çok fena acı çekiyormuş gibi görünüyordu. Onu öyle düşünmem bile beni yine huzursuz yapmıştı. 

"Baekhyun..." Dr.Choi'nin ona seslendiğini duydum. 

Baekhyun adını duyunca başını kaldırdı ve Dr.Choi devam etti. "Bana dürüstçe söyle. Sık sık panik atak yaşıyor musun?" 

Gerildiğini ve bir şey söylemeden önce ağzı açılıp kapandıktan sonra bakışlarını yavaşça kucağına indirdi geri. 

"Evet." dedi kısa bir sessizlikten sonra. 

"Ne zamandır?" Dr.Choi sordu ayrıca. 

"B-bu..B-bu neredeyse 1 yıldır.." bir cevap vererek mırıldandı. 

Neredeyse 1 yıldır..Bu demektir ki, ailesi öldükten sonraki zamanlar. 

Oh, Baek.. 

Dr.Choi seslice iç çekti ve ona baktı, söyleyeceği şey için bekleyerek. 

"Baekhyun, sanırım bundan sonra tek yaşamaman daha iyi." dedi ve Baekhyun ona şaşkınlıkla baktı. 

"Biriyle yaşaman senin için daha iyi, özellikle de aniden bir panik atak yaşarsan." devam etti.

"H-hayır, buna gerek yok, doktor. B-ben halledebilirim." Baekhyun hemen reddetti. 

"Bak, bir kaç gün önce de senin bayıldığını duydum. Kendine bakamayacak yetenektesin demiyorum, sadece birinin seninle ilgilenmesi daha iyi." Dr.Choi dedi. 

"A-ama..doktor..." Baekhyun karşı çıkmaya çalıştı. 

"Lütfen, Baekhyun. Biz de senin için endişeleniyoruz. Gelecek vardiyaya geldiğinde söyleyecektik sana ama zaten burada olduğuna göre, Jeju'da ki Doktorlar Konferansına katılacağımı ve eşimin de benimle geleceğini söylemeliyim. Ne kadar süreceğinden emin olmadığım için bu sürede klinik kapanacak. Okulla ve her şeyle strese girdiğini bildiğimden bu fırsat senin dinlemen için de iyi olacak. Hala ödeme yapılacak bu yüzden endişelenme. Jinki de öyle." Dr.Choi, Baekhyun'a dedi. 

"Ama dediğim gibi, tek başına yaşaman ve bir daha ki panik atağında sana yardım edecek birinin olmaması beni endişelendirir. Memnuniyetle benimle ve eşimle kalmanı söyleyebilirdim ama şehir dışına çıkacağımızdan, korkarım ki şimdilik bu mümkün değil." Ekledi ve Jinki'ye döndü. 

"Jinki, bir süre Baekhyun seninle kalabilir mi?" diye sordu. 

Jinki özür dileyen bir gülümseme verdi ve kafasının arkasını kaşıdı. "Sevinirdim, ama dört kişiyle daha birlikte yaşıyorum ve küçük dairemizde daha fazla boşluk olmamasından korkuyorum. Üzgünüm, gerçekten yardım edebilmeyi isterdim." 

Dr.Choi anlayışla başını salladı ve bir süre bir şeyler düşünürken duraksadı. Baekhyun'a döndüm ve yüzündeki sıkıntılı görünüşüne baktım. Biriyle yaşamaya istekli gibi görünmüyordu ama daha fazla da Dr.Choi'yi ret edemeyeceğinden emindim. 

Gerçi ben de Dr.Choi'ye hak veriyordum. Son zamanlarda kendisiyle ilgilenemiyor görünüyordu ve tek yaşaması beni çok endişelendirirdi. Üstelik, onun sık sık panik atak geçirdiğini öğrenmiştim bu yüzden Dr.Choi'nin gerçekten iyi bir yere parmak bastığına inanıyorum. Nerede yaşadığını da düşününce, daha da hak vermiştim. 

Aniden, aklıma bir fikir geldi. 

Bunu neden daha önceden düşünememiştim? 

Dikkatlerini çekip bana bakmalarını sağlamak için boğazımı temizledim.

Evet, kesinlikle iyi bir fikir. 

"Ben bu günlerde yalnız yaşıyorum ve evim benim için çok büyük bu yüzden sanırım...o benimle kalabilir mi?"