Ölüler Geçidi

KABUS

Bomboş bir oda... Tek başımayım. Birden aynalar belirdi. Aynaların birinden Alex çıktı. "Alex biz neredeyiz? Buraya nasıl geldik?" Alex ani bir hareketle bana döndü. "Gloria bilmiyorum. Burayı hiç sevmedim ama burada seninle baş başa olmak içinde bulunduğumuz durumu ciddiye almama engel oluyor." En azından bunun gerçek Alex olduğundan emin olmuştum. "Ah! Kolum... Sen kimsin?" Alex kolumu tuttu ve yarama baktı. Ardından Alex de çığlık attı. Şu an burada göremediğimiz kişi her kimse niyeti hiç iyi değildi. Alex bacağından yaralanmıştı. "Çık ortaya seni korkak!" Alex'in sesinde iki duygu sezdim: Öfke ve korku. "Demek korkuyu iliklerinizde hissettiniz. Sürpriz! Ben aradığınız kişiyim. Ama siz beni gerçek yüzümle görmemelisiniz." Sesin geldiği aynaya yaklaştım. Aynı ses "Kedi de olabilirim..." dediğinde aynada bir kedi belirdi. "... fare de olabilirim." Aynadaki kedi fareye dönüştü. Bu şey her neyse tehlikeliydi. Ama bilmediği bir şey vardı. Ben ölümü görmüştüm, tehlikeyi karşıma almıştım. Ben bu davayı ölüm fermanım olacağını bilerek kabul ettim. Ben ölümden korkmazdım. Ölüm formaliteden bir sondu. Ruhun yine yaşardı. Sadece bedeninin ağırlığından kurtulmuş olurdu ruh. Ruhlar ölümsüzdü. "Evet, Gloria. Ruhlar ölümsüzdür." Ne? Bu şey bir de akıl mı okuyordu? "Evet, Gloria ben aklını okuyabilirim yani en azından yalnızca bu durumda. Ups! Sanırım sürprizi kaçtı." "Anıların pek iç açıcı değilmiş, Gloria. Vay be korkusuz değilmişsin. Ölümden bile korkmayıp gerçekten bir mitolojik canlıdan mı korkuyorsun? Basilisk... Bu gerçekten komikmiş." Bu olmamalıydı. Kimse bilmemeliydi. Hayır. "Kapa çeneni seni iğrenç pislik! Senden korkmuyorum. Benim hakkımda ne bilmek istiyorsan buyur, öğren. Ancak şunu bilmelisin ki beni geçmişimle alt edemezsin. Geçmişe karışan her anım benden bağımsız bir parça. Ben tek başıma bu yapbozun tamamıyım. Ben ne yarımım ne eksik. Ben şu anımla bütünüm." "Gloria bu bir rüya uyanmalıyız." Uyanmalı mıyız? Bütün bunlar nasıl rüya olabilirdi? Kolumdaki yara gerçekten acımıştı. Neyse ne Alex'e güvenmeliydim. Uyan Gloria. Uyan! Sonunda uyanabilmiştim. Bu saçmalık neydi bilmiyorum ama Alex uyanmamış olabilirdi. Hemen James'ı aradım. "Alo, James hemen Alex'i uyandırmalısın. Acele et!" "Gloria gece gece ne oluyor çok uykum var lütfen izin ver de uyuyalım." "James! Hemen diyorum. Acil. O yaratık... Sonra anlatırım hemen dediğimi yap." Birkaç dakika sonra Alex'in heyecanla hızlı ve derin aldığı nefesin sesi duyuldu. "Gloria sen de aynı rüyayı gördün mü?" "Evet, Alex. Geçmişin... Yani o geçmişinin ne kadarını biliyor?" "Bilmiyorum. Ama muhtemelen hepsini biliyor. Kahretsin! Artık rüyalarımız bile güvenli değil. Bizi buldu. Biliyor Gloria. O artık hepsini biliyor. Zayıf yönlerimiz, güçlü yönlerimiz, geçmişimiz ve daha fazlasını biliyor." "Yanılıyorsun Alex aslında o hiçbir şey bilmiyor." "Ne? Gloria sen delirdin mi? O şey aklımızı okudu. Zayıf yönlerimiz onun elinde." "Alex yanılıyorsun. Onun bildikleri sadece geçmişimiz ve eğer geçmişimizden koparsak o hiçbir şey bilmemiş oluyor."