Ο Άγγελος του Θανάτου

Κεφάλαιο 3

“Τίποτε δεν ζωντανεύει το παρελθόν πιο αποτελεσματικά από μια μυρωδιά που έχει συσχετισθεί μ’ αυτό.”

Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, Ρωσοαμερικανός συγγραφέας

Η ώρα ήταν μία το πρωί και τίποτα δεν έλεγε να ησυχάσει στα γραφεία των Ες Ες στην οδό Μέρλιν με νούμερο 5.  Σ’ αυτό το κομμάτι γης, υπήρχε ακόμη έντονη δραστηριότητα, ιδιαίτερα υπογείως... Κομμάτι γης που ξέβρασε από τα άδυτα της Κολάσεως. Πόσα αθώα, ηρωικά και άγνωστα πρόσωπα άφησαν και θα αφήσουν την τελευταία τους πνοή εδώ ·  λυγισμένα πια από τα απηνή βασανιστήρια του Κατακτητή είναι ανυπολόγιστα. Έπειτα τα κορμιά τους πετάγονται σαν σκουπίδια κάπου έως ότου ταφούν, αφήνοντας έτσι το ευλογημένο τους αίμα, το οποίο έρρεε σαν ποτάμι από τις ανοιχτες πληγές τους, να στάξει και να ενωθεί με τη Μητέρα Γη που τους ανέθρεψε και τους δίδαξε αυτά. Μεταφέροντας με τον πιο μακάβριο τρόπο το χαρμόσυνο μήνυμα στους ένδοξους κι αξεπέραστους σε ήθους προγόνους των ·  ότι οι αγώνες τους δικαιώθηκαν και οι απόγονοι τους μιμήθηκαν τα ιστορικά τους κατορθώματα. Εκπλάγοντας έτσι τον εχθρό, ο οποίος φυσικά κι ανέμενε ανέμελη υπακουή από τους νικημένους, όπως έπραξαν οι περισσότερες χώρες που κατέκτησαν... Η απάντηση έπρεπε να την είχαν βρει ήδη από την ιστορία αυτού του δοξασμένου έθνους, αλλά η πιο στοχευμένη απάντηση βρίσκεται στην τρίτη του ωδή του Κάλβου, με τίτλο “ Τα Ηφαίστεια” στη κε’ στροφή: “Ω Έλληνες, ω θείαιψυχαί, που εις τους μεγάλους κινδύνους φανερώνετε ακάμαντον ενέργειαν και υψηλήν φύσιν!” 

Ο Θεός να αναπαύει τις ψυχές αυτών των ηρώων, οι οποίοι αγωνίστηκαν γι’ αυτά που κινούν τον κόσμο. Γιατί με τους άθλους τους είχαν αγιάσει.

Πολλές σαν κι αυτή στην Αθήνα αποκαλύφθηκαν όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε παγκόσμια κλίμακα, κατά τη διάρκεια αυτού δυσνόητου ανθρωπίνου ολέθρου. Επιστρέφοντας όμως στην οδό Μερλίν με το νούμερο 5, οδός με έντονη υπόγεια “δραστηριότητα” που θέριζε ψυχές ανελέητα. Θέλοντας λογικά να κρύψουν από τον παντογνώστη Θεό τα εγκλήματά τους που ξεπεράσαν σε ωμότητα κι αυτά των δαιμονίων της πραγματικής Κόλασης. Όμως δεν μπορούν να Του ξεφύγουν, το έλεος Του δεν είναι αστείρευτο.

Παρ’ όλ’ αυτά σε επίγεια εικόνα, μόνο ένα φως ήταν αναμένω από όλα τα γραφεία των ανωτέρων αξιωματικών. Κι αυτό το φως εκπεμπόταν από το γραφείο του Γκέοργκ Μίλλερ, ο οποίος κάτω από το αμυδρό φως της λάμπας πετρελαίου διάβαζε και υπόγραφε τα τελευταία έγγραφα της ημέρας. Η φιάλη της οποίας είχε σχεδόν αδειάσει κι η λάμπα αγκομαχούσε και βαθμηδόν πέθαινε. Κοίταξε φευγαλέα προς τη λάμπα, καθώς παρατήρησε πως το φως ολοένα και μειωνόταν, σ’ αντίθεση με τις σκιές που αυξάνονταν και κυριάρχησαν σ’ όλο το γραφείο. Μόλις συνειδητοποίησε ότι η λάμπα ήταν στα τελευταία της, εκνευρίστηκε με το εαυτό του μια και πάντοτε ξεχνούσε να τη γεμίσει και τώρα ήταν εξαντλημένος πια για να το κάνει. Γι’ αυτό και αποφάσισε όταν σβήσει οριστικά η λάμπα, θα άφηνε τα εναπομείναντα έγγραφα για αύριο (αν και η ώρα ήταν μία το πρωί).