Ο Άγγελος του Θανάτου

Κεφάλαιο 7 ( Γ' Μέρος)

***

Λίγες μέρες νωρίτερα είχε μιλήσει με τον αδελφό της σχετικά με τις ανησυχίες για τον Τομπίας. Η αντίδρασή του ήταν να γελάσει καθησυχαστικά. “ Είναι καλό παιδί, ο Τομπίας, τον ξέρω εδώ και πέντε χρόνια. Μην ανησυχείς αδελφούλα μου, ποτέ δε θα σε γνώριζα με κάποιον που θα σου σηκώσει το χέρι του.” Ώστε αυτό το δαιμόνια είναι διπλοπρόσωπος, γιατί η Ελπίδα γνώριζε τον αδελφό της και αυτός ποτέ τω όντι θα της έκανε κάτι τέτοιο. Μπορεί να ασπάστηκε τη ναζιστική ιδεολογία, αλλά ως προς την μικρή του αδελφούλα παρέμενε ο παλιός της υπερπροστατευτικός αδελφός της. Άλλωστε οι Ιάπωνες έχουν μία φιλοσοφία που αναφέρεται σ’ αυτό το φαινόμενο. Σύμφωνα με αυτή, ο κάθε άνθρωπος έχει τρία πρόσωπα. “Το πρώτο πρόσωπο: το δείχνουμε στον κόσμο. Το δεύτερο πρόσωπο στους στενούς φίλους σας και την οικογένειά σας και το τρίτο πρόσωπο δεν δείχνουμε ποτέ σε κανέναν. Και επί τους ουσίας μας παρουσιάζει την πολυπλοκότητα των προσωπικοτήτων μας." Όμως λογικά ο Τομπίας με αυτή του ελεεινή πράξη έδειξε το τρίτο του πρόσωπο στην Ελπίδα, το οποίο κατάφερε να το κρύψει από όλους τους άλλους εξαίρετα. 

Εκτός από αυτό ο αδελφός της ανάφερε πως για πρώτη φορά ο Τομπίας έδειξε οποιοδήποτε ενδιαφέρον για μία γυναίκα και ότι  πως πρέπει να νιώθω τυχερή που την είχε επιλέξει, καθώς πολλές Γερμανίδες τι δεν έκαναν για να πιάσουν μονάχα την προσοχή του. Τυχερή πώς; Θέλει μόνο να εκπληρώσει τις άρρωστες φαντασιώσεις του και να ακολουθήσει δογματικώς τη ναζιστική ιδεολογία.

Καθώς επίσης, η κοινή δόξα του λαού λέει πως η εξωτερική ομορφιά δε συμφωνεί παντοτινά με την εσωτερική. Αν και είχε εντυπωσιακή εξωτερική εμφάνιση, η ψυχή του ήταν μαύρη σαν το καντράν. Δεν υπήρχε τίποτα καλό  ενσωματωμένο μέσα του, εκεί όπου έπρεπε να είναι εγκατεστημένη η ψυχή του - δηλαδή μέσα στην καρδιά του-  υπήρχε κενό. Κι αν είχε ... ήταν μία πέτρινη καρδιά, από την οποία απουσίαζε κάθε ίχνος ανθρωπιάς. Το μόνο που υπήρχε και κυριαρχούσε ήταν η αλαζονεία, ο εγωκεντρισμός και η θεωρούμενη "ανωτερότητα" που είχε ο γερμανικός λαός, αλλά και του άνδρα εις βάρους της γυναίκας. Ακόμη περισσότερο σιχάθηκε την ιδεολογία αυτή...

...

Φιλούσε το στόμα της παθιασμένα, αλύπητα και άγρια. Ένωσε τις γλώσσες τους. Η Ελπίδα ήταν έτοιμη να κάνει εμετό. Κινούσε μανιακά χέρια, πόδια, κορμί και κεφάλι, μολαταύτα υπερίσχυε στη σωματική δύναμη. Με κάθε της κίνηση ασκούσε περισσότερη δύναμη και γινόταν πιο σκληρός σε όσα τις έκανε.