there is a light that never goes out | sterek [b×b]

four | driving in your car

Kendine geldiğinde ilk düşündüğü şey "lanet olsun" oldu çünkü başı çatlayacak gibi hissettiriyordu ve canı çok yanıyordu bu da tek bir anlama gelebilirdi ----hayattaydı. Düşünceleri ona işkence edecek fırsatı ele geçirdiği anda hayatta kaldığı için onu ezmeye başladı. Derek hayatta olmak istemiyordu. Kafasına aldığı darbe görüşünü tamamen karanlığa gömmeden önce "ah, harika" diye düşünmüştü. Zaten hayattayken de pek işe yaradığı yoktu ve bir haftasını kimyasal soluyarak geçirdikten sonra yaptıklarının bir halta yaramadığını keşfetmek de hayatta kalma isteğini arttırmıyordu. Bir daha uyanmamayı dilemişti ama Tanrı onu duymuyor olmalıydı. Tanrı onu geçmişte de duymamıştı.

Algıları yavaş yavaş açılırken ----açılmamalarını diliyordu çünkü başı gittikçe daha fazla ağrıyordu--- kulağına anlamsız sesler doldu. Başlangıçta bunların düşmanlarına ait olduğunu, kafasını parçaladıktan sonra hâlâ gitmeyip kıvranmasını izlediklerini sanıp panikledi ama bu düşünce zihni sesleri bir araya getirip mantığa oturtunca silinip gitti. "Ah, siktir," diyordu çok tanıdık bir ses. Derek acı içinde bu sesi duyduğuna sevindiğini idrak etti. Birkaç sürtme sesi geldi. Bir takırtı. Bir şeyin düşme sesi ---elbette. Başka bir küfür havayı deldi. "Siktir! Lanet olsun dostum. Hatta ne var biliyor musun en büyük boktan lanetler ve bilmediğim dillerde ki bütün lanetler de sana girsin çünkü Tanrım bu şeyin içine yeterli amonyak koymamışlar. Aaaaaaıııağhhh!" Hırsla yere sürten bir şeyin sesi. "Hay içine sıçayım ya! Dostum bu döşemelerin işi bitmiş."

Derek ona çenesini kapamasını söylemek istiyordu ama dudaklarını aralayınca boğazından çıkan tek şey zavallı bir inilti oldu. Sürtme sesi aniden kesildi ve hızlanan kalp atışlarının sesi duvarlardan sekip Derek'in ağrıyan başının içinde tepinmeye başladı. "Kahretsin." Dişlerini birbirine geçirip elini başına götürdü. Alnını kavrayıp sıkarken bunun ağrıyı geçireceğini umdu. İşe yaramadı. Ağrının kolay kolay geçmeyeceğini kabullenip her zaman yaptığı gibi katlanmaya karar verdi ve iç çekti. "Kahretsin."

"Ha? Ah? Derek? Eh? Derek?" Sakar ayakların parkede çıkardığı takırtılar yaklaştı. Stiles'ın tam önünde durduğunu haber veren rüzgar yüzüne çarptı. "Tanrı'ya şükür! Adamım öldün sandık! Yüzünü görsen ne demek istediğimi anlarsın. Beyaz görünüyorsun. Beyaz, gerçekten çok beyaz! Ki normalde esmer sayılırsın biliyor musun? Belki o yüzden fazla solgun görünüyorsundur. Gerçi artık önemi yok, uyandığına göre ölü olamazsın zaten. Ama---" Sesi bir duvara çarpmış gibi duraksadı, Stiles için tuhaf bir durumdu çünkü hiperaktif ağzı normalde susmak nedir bilmezdi. Derek onun konuşmaya devam etmesini istiyordu. Onu uyanık tutan tek şey aptalın sesiydi. Stiles sesli bir nefes çekip yutkundu. "Kanaman durmuyor."

Derek elini saçlarında kaydırınca bir yapışkanlık hissetti. Ve kafatasına bıçak saplanıyormuş gibi keskin bir acıyı tetikledi. Harika. Sesini bulup çıkarmayı başarınca "Durmasını beklemiyordum," diye homurdandı. Eller onu omzundan tutup doğrulturken Stiles'a izin verdi çünkü o kimdi ki uzuvları bir kayadan daha ağır hissettirirken oğlanı itsin? Gözlerini sıkıp göz yuvalarına kadar ilerleyen ağrıyı bastırmaya çalışırken küfretti. "Senin burada ne işin var?"

Stiles horultuyu andıran bir ses çıkarıp "Hah, tabi, uyanır uyanmaz sorguya çekilmesi gereken benim," diye patladı. Derek önünde sallanan ellerin rüzgarını teninde hissedebiliyor, kanı ve çamaşır suyunu koklayabiliyor, Stiles'ın tören davulları gibi çarpan kalbini duyabiliyordu. "Evin ortasında parçalanmış bir kafatasıyla yatan sensin ve ne haltlar döndüğünü bilmeyen benim ama sorguya çekilmesi gereken benim tabi, hah! Unut bunu seni suratsız bekçi köpeği. Lanet olasıca bir kurtadamsın sen Derek! Nasıl zamanın çoğunda yarı ölü ya da yaralı olabilirsin aklım almıyor. Kusura bakma ama bela mıknatısı gibisin."