there is a light that never goes out | sterek [b×b]

fifteen | and if a double-decker bus crashes into us

y/n: önceki bölümü okuyup okumadığınızı kontrol etmeyi unutmayın~

____

Orada olmalıydı. Adamı nasıl yalnız bırakmıştı?

Derek orada betalarından birinin cansız bedenini kucaklar, diğer ikisinin kendisini parçalamasına izin verir ve hayatta olduğunu öğrendiği kız kardeşiyle yüzleşirken Stiles lisenin bahçesinde jipte oturmuş kahrolası cinayet dosyalarını inceliyordu. Dışarda kıyamet kopmuştu ama Stiles aptallar kralı Stilinski lanet jipinde oturup anlamsız teoriler üzerine düşünmüştü. Halbuki çok iyi biliyordu, gözlerini bir an olsun üzerinden ayırırsa Derek'i bir daha tek parça bulamazdı. Ne zaman arkasını dönse ekşikurdun yok olabileceğini biliyordu. Ölebileceğini. Ya da verdiği kayıplarla içi boş bir kabuktan ibaret kalabileceğini.

Ama Stiles bütün bunları bile bile jipte oturmuştu çünkü Derek ve Scott ona kurtarma görevinin tehlikeli olacağını ve bir insanın orada bulunmasının kimseye faydası olmayacağını savunmuştu. Görünen o ki, Stiles'ın orada olması içine düştükleri tuzağı ----üvezağacı tozundan halkayı---- bozmaya yardım edebilirdi. Eğer Stiles orada olsaydı. Kendini suçlu hissetse de bir yanı bütün bunlar olup biterken orada olmadığı için seviniyordu. Derek Hale'i kollarında Erica'nın cesediyle görseydi muhtemelen parçalara ayrılırdı. Scott olanı biteni özetlerken "yüzünü görmeliydin" demişti. Yüzünü görmeliydin. Derek'in yüzünde nasıl bir ifade vardı o an?

Stiles neden bu kadar suçlu hissettiğini de bilmiyordu. Sonuçta onun süper güçleri yoktu. Orada olması ne işlerine yarayacaktı? Her nedense Derek'in yanında durup destek olmak ona daha doğru geliyordu. Yapması gereken buymuş gibiydi. Doğru olan buymuş gibi. Üstünden iki gün geçmişti ama Stiles hâlâ çatı katına her adım atışında bu suçluluğu didikleyip duruyordu. Sonuçta bu onun planıydı ve çuvallamıştı.

Yine aynı düşünceler zihnini meşgul eder vaziyette çatı katının kapısını kaydırarak açtı ve ilk düşüncesi, siktir, oldu, burada biri ölmüş. Havada öyle ağır bir kan kokusu vardı ki Stiles'ın başı döndü. Kalbi duracak gibi oldu. Kan. Kelime gözünün önünde led ışıklarla yanıp söndü. Elini ağzına kapattı. Midesi ağzına gelerek içeri adım attı ve merdivenlerin tepesine gelene kadar durmadı. Salonun ortasındaki zemin kahverengi bir lekeyle kaplıydı. Cora'yı bir süngerle yeri çitilerken buldu. Elini ağzından çekip "Burada ne oldu?" diye sordu. Kelimeler kapı gıcırtısı gibiydi. Stiles gözlerini kırpıştırıp yanmayı uzaklaştırmaya çalıştı.

Cora dalıp gitmiş gibiydi. Süngeri yere sürtmeye devam ederken başını kaldırmadı. "Deucalion bir uğradı." Süngeri artık pek de temiz görünmeyen bir kova suya batırıp çıkardı.

Stiles yüzünü buruşturup basamakları inerken "Pekâlâââ," dedi. "Sohbet etmek için uğramadıkları belli." Gözleri etrafta gezinip belli birini aradı -----iri yarı, asık suratlı, kalın kaşları yedi yirmi dört çatık, yeşil gözlü bir adamı. Ama görmeyi ümit ettiği yüzü göremedi ve bu içinde büyüyen endişeyi ikiye katladı. Gözlerini kovada dalgalanan kapkara sudan, yerdeki kahverengi lekeden alamadı. Dişlerini dudağının içine geçirdi. Kalbinin sesi kulaklarını tıkıyordu ama Cora fark etmiş gibi görünmüyordu. Temizliğe ve kim bilir bugün burada ne olup bittiyse onu düşünmeye dalıp gitmişti. Stiles onun yanında dikilip süngerin zemindeki lekeyi döşemeden kazımasını izledi. "Şey, bu kimin kanı?"

"Abimin," dedi Cora basitçe.

Stiles'ın dizleri titredi. Kan görmek onu her zaman rahatsız etmişti ama şimdiki rahatsızlığı başkaydı. Şimdiki rahatsızlığı, normal bir insanı öldürebilecek miktardaki kan kaybının Derek'e ait olduğunu öğrenmesindendi. Bakışları kanepenin dibindeki demir direğe takıldı. Bakışları puslandı. "Derek nerede?" Kan. "O iyi mi?" Leke. "Yani demek istediğim..." Sesi boğuluyor gibiydi. "Bu çok fazla kan." Cora'nın yere bakmasına minnettardı çünkü göz göze geldikleri anda yere yığılacak gibi hissediyordu.