Ｓｕçｌｕ マ応ー

Maskeler Düşerken

Aptal mıyım ben?

Yoksa çok mu tecrübesiz?

Artık anlamıyorum, bunca zamana kadar nasıl hayatta kaldım? Belki de ailem haklıydı; duruma düşeceğimi bildikleri için beni eve kapatmışlardı. Her elimden tutanın peşinden gidiyorum ve her konuşana inanıyorum. Sorgusuz, tereddütsüz. Sözde kendimi arıyor, yaşadıklarımı sorguluyor ve kim olduğumu öğrenmeye çalışıyorum. Ama her söylenen yalana kanarak sadece kendimi kandırıyorum.

Belki de o gece ölmem gerekiyordu. Şanslıydım, çünkü Max anında yanımdaydı ve hayatımı kurtardı. Ama bu şansı asla kendi lehime kullanamadım. Max bana sadece evinin kapılarını açmakla kalmadı, aynı zamanda bana olan inancını da gösterdi. Bana karşı büyük bir güven besledi, beni yargılamadan olduğu gibi kabul etti. Ben ise en ufak bir söylentide onun arkasından oyun çevirdim ve tüm güvenini boşa çıkardım. Max beni defalarca uyarmıştı, dikkatli olmam gerektiğini söylemişti. O da farkındaydı, benim bu kadar naif ve saf düşüneceğimin. Ne de olsa bir yıldır tanıyordu beni. İçimdeki bu masumiyet ve saf düşünceler onu belki de bana çeken en büyük etkenlerdi. Belki de bu halime aşık bile olmuştu. Her şeye rağmen, benim iyi niyetim ve içtenliğim, onun gözünde taşıdığım değeri artırmıştı. Ancak ben, hayatımdaki her yanlış kişiye körü körüne inanarak, ona ve kendime en büyük zararı verdim

Kevin'a ne demeli? Onun da bu olaylardaki rolünü göz ardı etmemeliyim. Belki de Kevin, başından beri fark edemediğim tehlikeli bir manipülatördü. İlk tanıştığımda bana dürüst ve güvenilir gelmişti, ama bu yanılsama, onun gizli niyetlerini anlamama engel olmuştu. Kevin'ın sergilediği arkadaş canlısı tavır ve sahte yakınlık, beni adım adım kurmuş olduğu tuzağa çekmişti. Bilmediğim bir şey vardı ki, her zaman yanımda gibi görünmesine rağmen, aslında benim en büyük düşmanımda olmuş olabilirdi. Onun bana zarar verebilecek potansiyelini tam anlamıyla fark ettiğimde, artık çok geçti.

Olan olmuştu. Beni, güvenimi ve iyi niyetimi kullanarak kandırmış, ardından soğukkanlılıkla kaçırmıştı. Onun bu planını bu kadar ustalıkla kurmuş olmasına hayret ediyordum. Her şey öyle ince detaylarla planlanmıştı ki, adeta bir satranç ustasının hamlelerini izler gibiydim. Oysa ben, kısa süre öncesine kadar onun dostane tavırlarının gerçek olduğunu düşünmüştüm. Şimdi ise bu koca otel odasında kelepçelenmiş halde otururken, maskesinin ardındaki gerçek yüzü tüm dehşetiyle görüyordum.

Daha bir kaç saat önce ön yargılar konusunda bana nutuk çeken adam şu an avını yakalamış bir aslan gibi geriniyordu.

Benden zorla aldığı telefonumla sırıtarak oynarken, parmakları klavyede dans ediyor ve gözleri şeytani bir zevkle parlıyordu. Bir yandan da alaycı bir tonla benimle konuşmaya devam ediyordu, sanki bu durum onun için büyük bir eğlence kaynağıymış gibi.

"Max'e ne yazmalıyım sence? Nasıl başlamalıyım? Mesela, canım sevgilim, sen bunları okurken ben çok uzaklarda olacağım yazsam çok mu klişe olur? Sen ona ne diyorsun; aşkım mı, sevgilim mi? Yoksa başka bir adın mı var ona taktığın? Varsa lütfen söyle, duymak için canımı bile veririm!"

Resmen çocuk gibi benimle dalga geçiyordu. Artık bin defa sormaktan sıkıldığım o soruyu tekrar sordum, "Kevin, neden yapıyorsun bunu, beni neden kaçırdın? Ne istiyorsun, söyle artık. Sen de kurtul, ben de kurtulayım

O ise, bu soruyu duymaktan sıkılmıştı ve cevaplamıyordu bile; hatta beni umursamıyor, dinlemiyordu. "İşte, tamam. Mesajı gönderelim ve şu belayı başımızdan def edelim artık," dedi kendi kendine ve cebinden sigara paketini çıkardı.

İçinden bir sigara alıp tam yakacakken ona seslendim, "Hey! Kevin! Bana da bir tane verir misin?" Kevin şaşkın bir ifadeyle bana baktı, sonra da paketi uzattı. Kelepçeli ellerimle sigarayı almaya çalışırken o da benimle konuştu, "Sigara içtiğini bilmiyordum küçük hanım," dedi. Ben sigarayı ağzıma götürdükten sonra çakmağı çakıp sigaramı yaktı