BOZUK SAAT

Gülün Dikeni

Evettt arkadaşlar bir açıklama yapmak istedim.Tabi siz bunu okuyacak mısınız bilmiyorum bazıları wattpada diğer türlü de erişemiyor fakat umarım okursunuz.Biliyorsunuz ki Wattpad kapatıldı fakat VPN tarafından giriş yapabiliyorsunuz.Benim tercihim fake gmail hesabı ile giriş yapmanız ve kesinlikle Wattpad'in kapatılmasını çok saçma buluyorum.Wattpad bana o kadar hayat vermişti ki kapatıldığını öğrendiğimde saatlerce ağlamıştım.

Şimdi size hikayemden dönüyorum bu bölüm evet biraz ağlayacağız ama emin olun diğer bölüm Alisa'nın travmasını okuyacağız.Onu da bu bölümde yazmayı düşünüyordum fakat ne yalan söyleyeyim üşendim.

Aşklarım bölüm aslında iki gün önce gelecekti fakat dediğim gibi platformun kapatılmasından dolayı geç atmak zorunda kaldım.Seviliyorsunuz

"Çiçekler bugün,onları koparanlara aşık olmuştu..."

Kötülük olmadan iyilik olmazdı.Doğru olmadan yanlış olmazdı.Yalan olmadan gerçek olmazdı.Her iyi şeyde de bir kötülük vardı aslında.Baktığımız geceyi bölen yıldızlar ve ay vardı.Sevdiğimiz çiçekleri koparanlar vardı.Yaşadığımız bu gerçeklikte bilmediğimiz milyonlarca yalan vardı.Kim bilir belki de bir yalanın içinde yaşıyorduk?Belki bizde yalandık?Belki de yalan olduğumuzu bilerek yaşamak daha güzeldi?

İyiliğin içine serpiştirilmiş kötülük tüm herşeyi mahvederdi.Beyaz bir boyanın içine çok küçük olsa bile bir siyah renk damlatırsanız o kaptaki renk artık beyaz olmazdı.Ya siyah ya da gri olurdu ve siz artık grilikte yaşadığınızı fark ederek,beyazın yok olduğunu fark ederek yaşardınız o kararan hayatın içinde.

Grinin içine bir damla daha siyah katılırdı.Bu çok küçük olsa bile o rengi daha da koyulaştırırdı.Kabın içindeki renk karanlığa bürünmeye hazırdı ve bu o tertemiz beyazın içine damlatılan ufak bir siyah renkle ortaya çıkmıştı.Hayata yeni bir sayfadan başlardınız.Bembeyaz mükemmel bir sayfa.

O sayfa yazdıkça kirlenirdi,sildikçe yıpranır ve yok etmeye çalıştıkça pislenirdi.Sayfayı temiz tutmanın yolu hiçbir şey yazmamaktı.Ama bu haksızlıktı.Hiçbir şey yazmadan yaşanamazdı ki?Zaten bu dünyaya da öleceğimizi bilerek gelmemiş miydik?O zaman ne diye sayfanın kirlenmesinden korktuğumuz için yazı yazmıyorduk ki?

Bu çok saçmaydı.Eğer güzel bir hayat sürmek istiyorsan sayfanın boş olması gerekirdi.Oysa bomboş bir hayat güzel olmazdı ki?Bazen acı da insanı güzel yapardı.Geliştirir,tecrübe edinirdi ve bu sayfamızı temiz tutmaktansa kirletmeye değerdi.Size tavsiyem ne olduğunu umursamayın.O sayfayı kirlerin,yırtın, boyalarla doldurun.Sonra tekrar silin ve tekrar yazın.Şekiller,resimler çizin.Çünkü hayat bomboş bir sayfadan,tertemiz bir sayfadan ibaret olamazdı.Olmamalıydı da.

Bazen temizlenmek için kirlenmek gerekir deriz ya.İşte hayatı yaşamak için de hayattan birşeyler öğrenmemiz gerekirdi.Bırakın kendinizi doğaya.Bırakın kendinizi hayata.Eve tıkanmakla geçmezdi.Bırakın kime aşık oluyorsanız olun.Bırakın kime üzülüyorsanız üzülün.Bırakın kimin için ağlıyorsanız ağlayın.Hayatın size estirdiği rüzgara sırt çevirmenin.

Bırakın hayat sizi şekillendirsin.Bırakın hayatın estirdiği rüzgar sizi başka diyarlara götürsün.Bırakın hayat sizi hangi hikayenin ortasına bırakıyorsa bıraksın.Bazen temizlenmek için kirlenmezdik.Bazen kirlenmekten zevk aldığımız için kirlenirdik.Bazen o çamurlar bizi eğlendirdiği için de kirlenirdik.

Size tavsiyem temizlenmek için kirlenmeyin,iyileşmek için yaralanmayın veya sevilmek için üzülmeyin.Bırakın zevk alın bu işten.Bırakın kirlenmeyi sevdiğiniz için kirlenin.Bırakın yaralanmayı sevdiğiniz için yaralanın.Bazen sonu iyi olmasa bile yaşayın bazı şeyleri.Ana bırakın.Çünkü o an gelir ve siz ilerisini düşünmekten odaklanamazsınız.Bırakın kanamayı sevdiğiniz için kanayın..Sonradan kabuk bağlayacağınızı bildiğiniz için değil...