දෙ ඇස් 💗

11. 💗

"යශ් අයියේ... "

මන් අහන්න මාස ගාණක් තිස්සේ පෙරුම් පුරපු කටහඩ හීනෙන් වගේ මට ඇහෙද්දි ස්කූල් ගේට් එකෙන් එළියට තිබ්බ අඩිය ආයෙම පස්සට තිබ්බ මම ස්කෝලේ ඇතුළට ඔළුව දැම්මා.

අළුතෙන් ආව ළමයි කීපදෙනෙක් භාරකාරයෝ එක්ක ඔෆිස් එක ඉස්සරහ හිටියත් මම හොයන රූපේ කවදාවත්ම මේ වගේ තැනක මුණ ගැහෙන්නේ නෑ කියල මතක් වුණු මම ඔළුව දෙපැත්තට වනලා ඉස්සරහින් යන අයොයි ලෙයියයි ගාවට යන්න අඩිය ඉක්මන් කරා.

" මොකෝ ආපස්සට ගියේ ?"

" අපේ එවුන් තව එනවද කියලා බැලුවේ. "

" නෑ නේ.. "

" නෑ.. නෑ.. "

මෙතන මට දැන් පොඩි එකාගේ කටහඩ ඇහුනයි කියලා අයෝගේ කට අවුස්සගෙන මටයි කොල්ලටයි දෙන්නටම බැනුම් අස්සවගන්න ඕන නැති නිසා මම හිමින් සැරේ අයෝගේ ප්‍රශ්නේ මග ඇරියා.

අපේ ස්කෝලේ ඕනම පිංකමකට අපි යන්නේ ස්කෝලෙටම අයිති පන්සලට. ස්කෝලේ ඉදන් පයින් යන දුරක තියන පන්සලට අපි යනකොටත් තව සීයකට වඩා කොල්ලෝ ඇවිත් හිටියා. මේ ලෝකේ මගේ හිත නිවෙන තැන්වල උඩින්ම තියෙන්නේ අනුරාධපුරේ ජය ශ්‍රී මහා බෝධියයි , රැවන්වැලි මහා සෑයයි.

ඊළගට මගේ හිත නිවන්න පුළුවන් එකම තැන තමයි මේ පන්සල. බහුතරයක් බෞද්ධ මනුස්සයෝ අපේ පන්සල කියල මොකක් හරි පන්සලකට බැදිලා ඉන්නවා. ගොඩක් වෙලාවට තමන්ගේ ගෙවල් ළගම පන්සලට. ඉතින් ඒ වගේ මට , ලෙයියට , අයෝට අපේ ස්කෝලේ ඉන්න වැඩි හරියක් කොල්ලන්ට අපේ පන්සල කියන්නේ නම් ඉතින් මේක තමයි.

ප්‍රිෆෙක්ට්ස්ලට අද වැඩේ සම්පූර්ණෙම්ම භාරදීලා තිබ්බ එකෙන් අපිට කරන්න කියලා එහෙමට වැඩක් නැති වුණු නිසා පිරිත් පටන් පටන් ගන්නකන් අපි පන්සල වටේ ඇවිද ඇවිද හිටියා.

" උඹලට මතකද අපි එක වසරෙදි පන්සලේ ඉදලා හෙන වටයක් ගහලා ස්කෝලෙට ගිය පෙරහැර. "

" මොකද නැත්තේ. අපි තුන් දෙනාම නිළමෙලටනේ හිටියේ. "

" කේශු තමා මහ නිළමේ. මූට ඒ දවස්වල බෝල බඩක් නේ තිබුණේ. "

" ඒ ලෙයියා මට සිරාවටම මතක් වෙනව මූ අල බෝලයා වගේ රෝල් වෙවී පොඩි කාලෙ අපි ගාවට දුවන් එන විදිය. "