Kendine Kobra diyen bir katil...
Ve onu yakalamak için iki yılını feda eden Savcı...
Tüm ülkenin korkusu olan bir katilin elini kolunu sallayarak gezmesi ve hâlâ birilerini öldürüyor olması halkın korkulu rüyası olmuştu.
Hep en iğrenç, en acı veri...
Kobra kitabıma üçüncü bölüm geldi, umarım bu kitabı da severek okuyorsunuzdur...☺️💕
Bu bölümde duygusallık biraz yoğun ama güzel bir bölüm bence..🤍
Neyse ben çok uzatmayayım🙂
Sizi seviyoreee💕🤍
Keyifli okumalar diliyoreee😘🤍
Sizde oy vermeden kaçmıyoree😘❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
**KUNTAY KANER ALKAN'DAN**
Yatağımda bir kız çocuğu yatıyordu. Babasından korkmasına rağmen babasını öldürmek isteyen bir kız çocuğu.
Kendi babasından korkup aynı zamanda babasını öldürme isteğini biliyordum. Onu da tatmıştım. Hangi insan korktuğu birini öldürebilirdi ki?
Savcı ne yaşadı da babasından nefret etti bilmem. Babası ne yaptı da babasını öldürmek istiyor, onu da bilmem. Ama eğer kalbinde asla büyümeyen ve bir yerlerde hâlâ ağlayan bir kız çocuğu varsa nefretinin ne denli büyük olduğunu bilirim. Bir insanın, kalbinde hâlâ ağlayan çocukluğunu taşımanın verdiği o hissi, o ağırlığı, o duyguları bilirim.
Ben babamdan sadece annemi öldürdüğü için nefret etmedim. En büyük nefret nedenim buydu ancak bana öğrettiği ilk, tek ve son oyun da ona nefret besleme nedenimdi. Yirmi yedi yaşında bir adamım ama sanki on yedi yıl önceki o çocuktum hâlâ. On yaşında kalmıştım, o oyunu öğrendiğim yerde ağlayarak oturuyordum hâlâ.
İlk öğrendiğim oyundu Adam Asmaca.
Babam bana adam asmaca öğretmişti. On yaşında adam asmaca oyununu öğrenmiştim ve o oyunda bir oyuncuydum ben. Asılan değil, asandım. Ölen değil, öldürendim.
-17 yıl önce-
"Baba bana oyun mu öğreteceksin gerçekten?" İnanamıyordu küçük Kuntay bu duruma. Babası ona sadece vururdu, oyun öğretmezdi ki.
"Evet ama bu oyunu asla unutmayacaksın. Anlaştık mı?" Başını salladı küçük çocuk.
Ama nereden bilebilirdi ki babasının öğreteceği bu oyunun onun bütün masumluğunu elinden alacağını.
Babası Kuntay'ı yer altında bir yere götürdü. Evet, yer altına.
"Baba biz şuan gerçekten yerin altında mıyız?" Babası sadece başını salladı. Kuntay'ın içinde ise saflığından kaynaklı bir hayranlık vardı. Şuan hissettiği bütün güzel duygular nasıl da tersine dönecekti. Ama onun haberi bile yoktu. Yüzünde kocaman bir gülümseme ile geziyordu yerin metrelerce altında.
