KOBRA(+18)

4.Bölüm: MORG

HELLOOOĞ!

Yepyeni bir Kobra bölümü ile yan yanayız aşklarım🤍

Bu bölümü yazarken gerçekten çok zorlandım... Okuduğunuz zaman ne olduğunu anlarsınız zaten...

Sizleri seviyorum🎀

OY VERMEYİ, YORUM YAPMAYI VE TAKİP ETMEYİ UNUTMAYIN CANLARIMMM 🤍

KEYİFLİ OKUMALAR DİLERİM🖤

Karşımda bir adam vardı. Bir katil. Acımasız ve tüm ülkede aranan bir katil. Babamı öldüreceğim, diyordu. Benim gibi...

Ben o katile yardım eder miydim? Etmezdim. Kimi öldüreceğini merak etmiştim sadece. Ancak babasını öldüreceğini söylemişti bana. Bu yüzden yardım ederdim ona. Evet, bir çocuğun babasını öldürmesine yardım ederdim. Annesini parçalanmış bedeni ile aynı odada kapalı kalmıştı. Tek parça değildi yani annesi. Nasıl kaldırmıştı? Nasıl toparlamıştı?

O nasıl toparlamıştı?

O kılıç gibi keskin gözlerine baktım.

Ortak bir duygumuz vardı: Babalarımıza olan nefretimiz...

Normalde bir çocuğun babasından nefret etmesine neden olay şey nedir? İstediği oyuncağı almaması mı? Onunla beraber uyumaması mı? Hayır, bunlar normal çocuklar için büyük bizim içinse basit nedenler.

Bizim kabusumuz babalarımızdı ve biz nefreti babalarımız sayesinde öğrenmiştik. Babalarımızı öldürmeyi kendimize hedef edinmiştik.

"Savcı... Bir kere daha soruyorum yardım edecek misin?" gözlerimi kıstım.

"Kolay olacak mı babanı öldürmek?" bahsettiğim işin zorluğu değildi. Psikolojik bir zorluktu. O an o silahı ona doğrultabilecek miydi?

Dudaklarında buruk bir tebessüm renklendi hemen.

"Senin babanı öldürmen kolay olacak mı peki Savcı?" duraksadım.

"Ne?"

"Babamı koruyanların başında baban da geliyor. Bu yolda sende babanı öldüreceksin, kendi ellerinle alnına bir delik açacaksın. Senin için kolay olacak mı?"

"Neden zor olsun ki? Hedefim bu zaten." Hedefim bu.. Babamı öldürmek.

"O halde neden benim için zor olsun?"

Artık onun dudaklarındaki burukluk bende de vardı.

"Savcı," gözlerine baktım. "Normal bir çocuk babasını öldürmek ister miydi?"

"Bilmem. Kendimi hiç normal bir çocuk gibi hissetmedim. Kaldı ki öyle de değilim zaten. Ama normal çocukların babalarına olan nefreti kısa sürüyor bence. Yolda falan görüyordum hep. İki dakika sonra hemen o kelimeyi söyleyip babalarının boynuna atlıyorlar." o kelime dediğim şey 'babacığım' idi ama ben sevmediğim için dile getirmiyordum.

"Sence biz normal çocuklar olsaydık, o yolda gördüğün çocuklar gibi olur muyduk Savcı?" Bilmiyorum dercesine dudaklarımı büzdüm. Normal çocuktan kastımız o yolda gördüklerimdi. Biz normal değildik. Babasını öldürmek isteyen bir çocuk normal olamazdı.

"Diğerleri ile tanışmak ister misin?" hemen kaşlarımı çattım. Ne demekti diğerleriyle tanışmak?

"Pardon!? Sen bir katilsin, onlar da senin kurduğun bu ucuz topluluğun birer üyesi diye biliyorum ben. Ama ben o topluluktan değilim Kuntay Kaner Alkan. Onlarla tanışmam için geçerli hiçbir neden yok." Gülümsedi haylazca.