Benim Hikayem (Hayatla Olan Kavgam)

BÖLÜM: 2

Okuldan çıktım. Selin arkadaşlarıyla eve gitti. Benim dershanem vardı. Durağa doğru yürümeye başladım. Aslına bakılırsa hiç dershaneye gidesim yoktu o gün. Durakta oturdum. iki saat geçmişti. Durakta öylece oturup kaldım. Diğer okulların çıkış saati gelmişti. Otobüsüm geldi. İnmem gereken durakta indim. Babamdan telefon geldi. Aşağıya inmemi istedi. 

Aşağıya derken. Bizim eski mahalleye gelmemi istedi. Bankaların durağında beklemeye başladım. Arkamda biri durdu. Siması tanıdık gelmişti. 

Selam vermek istedim. 'Aa tabi ya bu o!'
...

Ayaz Ayvaz'dı bu. Benim çocukluk aşkımdı. 

"Selam beni hatırladın mı?" deyiverdim. Utancımdan yerin dibine girmek istedim bir an.

"Aslında gözüm bir yerden ısırıyor ama yok tanıyamadım." 

onun bu cümlesi çok kırmıştı beni. Orada ona küfür etmek gelmişti içimden ama yuttum.

"Ben tanıtıyım kendimi o zaman, Ben Nehir! Kelebek olan Nehir, Gökdeniz'in arkadaşı olan." Tanıması için arkadaşını bile söyledim.

"Aa Gökdelen olan dimi. Af edersin biraz dalgınım kusura bakma. Senin burada ne işin var, yani yanlış anlama bu saatlerde seni  burada görmek garip geldi." 

'Normal canım bu saatlerde dershanede oluyorum görmemen çok doğal'

"Şey aslında bu saatte dershaneye gitmem lazım ama babam mahalleye gitmem gerektiğini söyledi." dedim çok gerek varmış gibi. "Senin ne işin var peki burada?" 

"Bende işe gidiyordum. Hatta geç bile kaldım." 

"Anladım."  Telefonumu çıkarıp saate baktım. "Saatte epey olmuş."

"Evet olmuş haklısın, Sen hangi otobüse bineceksin?"

"2 numaralı otobüse binmem gerekiyor. Sen?"

"Ben 7 ye binecektim ama yolumu biraz uzatsam bir şey olmaz bence. İznin olursa beraber aynı otobüse binebilirim." deyi verdi otuz iki diş sırıtarak.

"Tabi olur hem yolun yarısı hızlı geçmiş olur benim için de :)" 

***

Biz otobüse bindik. Oturacak yer kalmadığı için orta kapının olduğu kısma geçtik. 

Otobüs bir anda ani fren yaptı. Tam düşecekken beni belimden tutup kendine çekti. Bir an sendeledim ne olduğunu anlamadan onun kokusu burnuma değdiğini hissettim. Anında kendime geldim.

"Şey ben... Iıı yani... af edersin." Çok mahcup olmuştum aslında ama özrümü dilemiştim sonuçta.

"Sorun değil! Aslında düşme diye neyse boş ver iyisin ya sonuçta." Başımı eğdim ve "Evet." dedim kendi sesimi zor duydum oysa ki. 

"Ben burada ineceğim. Senin daha var sanırım? Tanıştığıma tekrardan memnun old..." Sözünü tamamlamadan sözünü kestim. "Ayaz! Numaran yada instagram hesabın filan verirsen diye.. af edersin." elleri avucumun için idi. "Kelebek numaramı verebilirim sorun olmaz." Tebessüm ederek gözlerimin içine baktı bense avucumun içindeki ellerine bakıyordum. "Iıı şey af edersin ellerin çok sıcakmış kalemin var mı?" gözlerinin en derinine anlamadım dercesine baktım. "Iı şey numaramı yazacaktım eline o yüzden istedim." ellerimi elinden hemen çekip çantamın fermuarını açtım bir kalem çıkarıp eline verdim. "Al yaz bakalım sonra ben yazarım." anlamaz şekilde gözlerime baktı. "Yani numaramı yazarım anlamında demiştim." 

İkimizde birbirimize numaralarını verip bir sonra ki durakta indi. Bende onun inişini izlemek durumunda kaldım.

***

...

***

Saatler 21.18 tarih 02.08.2024 ve ben bölümü yazmayı bitirdim az oldu biliyorum ama aklıma fikir gelmiyor bana yardımcı olursanız çok makbul geçer bu aralar çok tıkanığım bir şeyler yazmak istiyorum ve bir şeyler beni duraklatıyor özür dilerim hepinizden en yakın zamanda yeni bölümü gelecek...

İyi okumalar sevgili okuyucularım sizleri seviyorum...