"အော်လန်ဒိုကိုဘယ်တုန်းကရောက်
နေတာလဲသား"
နှုတ်ခမ်းတွေက အသာပြုံးလိုက်မိ
ပေမယ့် ဖုန်းကိုကိုင်ထားသည့် ဗျူဟာ
လက်တွေ တင်းကျပ်သွားရသည်။
ဖုန်းထဲကနေပဲ ကြားခဲ့ရတာကြာနေပြီ
ဖြစ်တဲ့ အမေ့အသံက ဘယ်အချိန်ပဲ
ဖြစ်ဖြစ်နွေးထွေးမြဲ။အမေ့ကိုပြေး
တွေ့ချင်လောက်တဲ့အထိ အလွမ်း
တွေပိုစေမြဲ။
"သိပ်မကြာသေးပါဘူး အမေ။
လေးငါးရက်လောက်ပဲရှိသေးတယ်"
"အလုပ်ကိစ္စလား သား"
"အင်း... အမေ့ကိုဘယ်လိုဖြေရင်
ကောင်းမလဲ"
"အိုကေ ဘယ်လောက်ကြာမယ်ဆိုတာ
ရောပြောလို့ရလား။အဲ့အိမ်မှာ စားဖို့
သောက်ဖို့ဘယ်သူစီစဥ်ပေးလဲ။အမ်မာ
ကိုခေါ်ထားလား"
"အမ်မာကိုမခေါ်ထားဘူး မေ။ဘယ်
လောက်ကြာမလည်းဆိုတာလည်း
ကျွန်တော်သေချာမသိသေးဘူး"
"ကြည့်ရတာအမေ့သားက အဲ့ဒီမှာ
မဖြစ်မနေနေရမဲ့ကိစ္စရှိနေတာပဲ။
နယူးယောခ့်ကသားအလုပ်တွေ
သားနိုင်ဖို့ပဲလိုတယ်။
အဆင်ပြေတယ်ဆိုရင်နေပေါ့။အဲ့ဒီမှာ ရာသီဥတုသာယာတယ်မလား"
အမေက အမေပါပဲ။ သူမပြောနိုင်
သေးတာကို အတင်းအကျပ်မမေးသည့်အပြင် သူဘာပဲလုပ်လုပ်အမေကဘေး
မှာရှိနေသလိုသူ့ကိုအားအင်ဖြစ်စေသည့်စိတ်မျိုးနဲ့အမြဲ ရပ်တည်ပေးသည်။
"အမေ"
"ပြောလေမေ့သား"
"အမေနေကောင်းတယ်မလား"
"ကောင်းတာပေါ့ အမေကဒေါင်ဒေါင်
မြည်ပဲ"
ဗျူဟာ တခဏ တိတ်ဆိတ်သွားရလျက်။
"အဖေရောအမေ"
"သားအဖေလည်းနေကောင်းပါတယ်။တစ်ခါတစ်လေတော့ သွေးနည်းနည်းတိုးတယ်။အချိန်ရရင် အဖေနဲ့ဖုန်းပြောပြီး
သားကိုယ်တိုင်အဖေနေကောင်းလား
လှမ်းမေးလိုက်ပါလားသား။သားအဖေ
သိပ်ပျော်သွားမှာ"
သူ အသံတိတ်နေမိသည်သာ။
"သားပြောထားတဲ့အတိုင်းပဲ အမေ
ဘာပဲလုပ်လုပ် အမေ့ကိုယ်အမေပဲ
တွေးပြီးအမေ့အတွက်ပဲစဥ်းစားနော်။
အဖေ့ကိုရော အမေ့ကိုယ်အမေရော
အရမ်းကြီး တွန်းအားမပေးပါနဲ့။
အမေ့ကို ကျွန်တော် ချစ်တယ်"
YOU ARE READING
The First He Glared
Teen Fictionမင်းကိုပြောပြချင်တဲ့အကြောင်းအရာတွေအတွက်အခွင့်ရှိနိုင်ပါ့မလား....
