Chapter 50

897 32 46
                                    

JHO

Wala na akong energy na pumunta kung saan saan. Sinabi kong dito na lang kami mag usap. Pinakialaman nya ang refrigerator ko at kumuha ng beers doon. Pati yung snacks ko sa cabinet ay kinuha nya din.

Just like the old days. Kahit bawal pa kami sa mga ganito. We always end up breaking the rules.

"So?" Tanong ko ng umupo sya sa sofa na nasa harapan ko

She opened my can and hers. Tapos uminom na sya.

"I'm sorry for leaving" sabi nito looking straight into my eyes

Hindi ako sumagot. If she will explain, mag explain na sya ngayon. Dahil nasa mood pa ako makinig.

"I have to leave, it was an urgent matter and my head is all over the place that moment, kaya hindi na ako nakapag paalam" sabi pa nito

Uminom na din ako ng beer. Habang nakikinig sa kanya. Bringing back the past is like opening the wounds of yesterday. Yung tipong pagaling na nga, tapos inuungkat pa. Pero wala e, alam ko namang it will not heal fully kung hindi naresolve ng maayos yung reason ng wound.

"We're involved in a car accident" napatingin ako dito. I didn't know that. My parents never told me anything about that. Kung kanina, I was curious kung anong reason ng pag alis nya ng walang paalam, ngayon , parang ayoko na. Her story wasn't supposed to be this heartbreaking.

"Hindi ko alam, sobrang bilis ng pangyayari. Nung nagising ako. My parents are gone. Completely" hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. I didn't know about these.

"Dinala nila ako sa US. Kasi doon nakatira ang mga relatives ko. Akala ko, okay na. Akala ko magiging maayos ang buhay ko doon. Pero they didn't treat me right. Kaya siguro umalis doon sa kanila ang nga magulang ko" I finished a can of beer. 

Bakit ganon ang lasa ng beer, parang biglang pumait.

Hindi alam kung anong ire-react sa mga naririnig ko sa kaniya. All this time. Punyeta.

"I escaped. I managed to take all my documents after months of trying. Nakabalik ako dito sa Japan. Pero wala ka na" sabi pa nito.

"Kinausap ko ang magulang mo. They told me you went to the Philippines because you wanted to be independent. Nalaman din nila yung nangyari sakin. Kaya nag offer silang suportahan ako"

I'm on my second can. Bakit hindi sinabi ng magulang ko ang tungkol sa kanya. Busy ba sila talaga? Or wala talaga silang planong sabihin sakin. I left, kasi staying in Japan kust makes me sad. Kasi wala na sya.

"Bakit di mo ako tinawagan? Message? Chat? Email?" Tanong ko dito

Binigyan nya ako ng tipid na ngiti.

"I stalked you. Using a different account. And you look happy. Much happier with your new friends. Natakot akong mag message noon, kasi nakwento sakin ng magulang mo yung nangyari sayo when I left. It was a decision between being selfish or selfless. I chose the latter Jho. Pero gusto ko Jho. Gustong gusto kita kausapin. " Sabi pa nito

I sigh. Her words struck like lightning in my chest. Knowing the truth makes the pain much worst. Jennie is really an important person to me. And I feel like I wasted years running away from her. But I cannot turn back the time.

"So bakit ngayon ka lang nagpakita? Ang tagal ko na dito sa Japan" sabi ko pa dito

"I work abroad, sa US kaya nakasama ko sina Gian. Seminars and all" sabi pa nito, "Gusto kong bumalik pero I doubt, i would be any help kasi nga, I'm still learning"

"I'm Sorry about your parents" sabi ko sa kanya. Guilt suddenly consumed me. I hated her for years for leaving me hanging. Ni wala man lang goodbye, alis na ko. She just disappeared. But I waited, naghintay ako sa kanya. She's all I have after all. The only person I have aside from my parents tapos bigla na lang syang nawala. Sa kanya pa naman ako nagre-rely most of the time.

Decoding the Super Model Coded (BINI Series #1)Where stories live. Discover now