Stillness of Love

09

"Byeeee, guys!" Mahabang paalam ni Josephine bago sumakay sa kotse nila ng kambal niya.

Isa-isa kaming nagpaalam sa isa't isa at pagkatapos ay kaniya-kaniya nang sakay sa bawat sasakyan.

Sa tatlong araw na 'yon sa La Union, I had a lot of fun–kaming lahat naman siguro. It was a memorable days, actually.

The feeling that I felt from the first ay nakakakaba. Paano ay lahat ng kaibigan ni Pierre ay sa unang tingin ay hindi mo makakasundo, but they were all kalog. Hindi ako na-out of place, lahat sila ay friendly especially si Josephine na mas naka-close ko. Friendship they have was so freaking fucking valuable, mga solid.

Ngayong nasa byahe na kami ni Pierre, we are both silent, no one broke that simula nang umandar ang sasakyan. Nakakalahati na rin siguro namin ang pauwi dahil nakatulog ako. Sinabihan niya akong kanina bago sumakay ng kotse na matulog daw ako para hindi ko mapansin ang katagalan ng byahe.

Kapagkuwan ay napansin kong tumingin siya sa 'kin kaya tumingin rin ako sa kaniya.

"Kwento ka nga, nakakainip," he said, broking the silence.

"About?"

"Kahit ano, tungkol sayo, sa buhay mo."

Ibinalik ko ang tingin ko sa daan. "Boring lang naman ang buhay ko, walang interesado."

"Ako, interesado ako."

Naramdaman ko sa sarili ko ang pamumula ko. Siya? Interasado? Bakit naman? Ano ang ibig sabihin kaya noon, para kasing iba ang dating sa 'kin. Marami na ring kalahi ni Adan ang sumubok sa 'kin, pero agad akong lumalayo dahil ramdam kong they were just like be because of what I look, not what I am.

Ngayon na narinig ko ang ganitong mga salita, hindi ko alam ang mararamdaman ko, bigla nalang bumilis ang tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung bakit when it comes to Pierre ay iba ang huwisyo ng puso ko, hindi naman ganito kapag sa ibang kabarl niya, eh.

I stunned to speak.

"Where's your dad?" he asked.

Sumagot ako pero hindi ako tumingin sa kaniya. "Ewan, hindi ko alam."

Nakakainis na nakakalungkot. Bakit wala akong ama? No, hindi ko dapat tinatanong 'yon sa sarili ko. Kaya ko–namin ng mommy ko, na wala siya. Pero piece of me asking, paano kung kasama namin siya, ganito pa rin ba ang buhay?

"Why? Free to tell, if you want. Makikinig ako."

"Nagkamalay ako sa mga bagay-bagay sa mundo na wala siya. Hindi ko alam nasaan siya, maayos ba siya o hindi, nakakakain ba sa oras o hindi, kung may pamilya siya, kung alam ba niya ang pag-eexist ko, and if he's alive or dead. Baka nga nakakasalubong ko siya tapos hindi ko alam, eh." I took a deep breath, "noong bata ako palagi akog nagtatanong pero wala akong nakukuhang sagot. Alam mo ba ang pakiramdam na makikita mo ang classmates mong may daddy tapos ikaw ay wala? Mapapatanong ka rin kung ano kaya ang feeling ng fathers' love. Basta hanggang sa realization hits me bago ako mag-middle school na nandiyan lang ang mommy mo, hindi pa ba siya sapat? She's not just your mom, she's your dad at the same time. Hindi ko na siya tinatanong kay mommy ko, nararamdaman ko kasing ayaw ng mommy kapag nagtatanong ako sa kaniya ng ganoong mga bagay. Nawalan ako ng pake, mukha namang wala rin siyang pake sa 'kin–sa 'min, eh." I bitterly smiled.

Napatingin ako sa kaniya. Hindi ko namalayang habang nagkwe-kwento kami ay nakahinto pala kami at siya ay hawak ay isa kong kamay habang ang isa ay hawak sa manobela. My heart's soften when I see him, mukha ngang nakinig siya, may mga ganito pa pala, akala ko ay lahat ng lalaki ay walang pakialam pagdating sa past.

"Ikaw? Bakit mag-isa ka lang sa bahay niyong ubod ng laki? Where's your dad?"

Alam ko na ang kaunting kwento base kay AK, at gusto ko pang madagdagan ang kaunti na 'yon.