ANKA ATEŞİ: SIRLAR

KAYIP

Şarkı önerisi: Mavi- Deniyorum, ama

Hızlı adımlarla bahçeye çıktım. Mira'nın kamufulaj kalkanından çıkıp okuldan kaçtığının gerçek mi yoksa bir kuruntu mu olduğunu öğrenmem lazımdı. Benim yanımdan kaçarcasına uzaklaşmıştı ama ben kendi dünyama o kadar odaklanmıştım ki arkadaşım duygularını görememiştim.

Bazen ne kadar da kör hissediyordu kendini insan...

Adımlarımı kalkanın kapısının başındaki görevliye doğru çevirdim ve ilerlemeye başladım. Dizlerimin titremesine engel olamıyordum. Görevlinin yanına geldiğimde derin bir nefes aldım.

"Şe-şey ben bir şey sorucaktım." Dediğimde bana doğru döndü ve devam etmem için kafasını salladı.

"Benim arkadaşım, Mira Tezcan. O okuldan kaçmış. Bu doğru mu?"

Görevli bana bakıp kafasını salladı.

"Evet kızım, arkadaşın okuldan izinsiz çıkmış ama merak etme sen. Arayorlar, en kısa zamanda bulunur." Duyduklarım içimi parçalarken ben ilk defa biri için gerçekten endişeliniyordum.

O benim ilk arkadaşımdı. O benim neşe kaynağımdı. Herkesi mutlu eden ve neşe aşılayan kız, kendini iyiliştirememişti.  Kendini o karanlıktan kurtaramamıştı...

Mira'nın Ağzından...

Aden'in yanından koşarcasına ayrıldıktan sonra bir yolunu bulup okuldan kaçmıştım. Benim için zor olmamıştı çünkü kapıdaki görevli hiçbir öğrencinin böyle bir şeye kalkışmayacağını sanıyordu.

Biraz hava almaya ihtiyacım vardı. Gerçekten bütün bunlardan bıkmıştım. On dokuz yaşındaydım ve bu liseye geçen sene gelmiştim ve geldiğim gün lanetlenmiştim. Evet, ben lanetlenmiştim.

Benim güçlerimi aldılar...

Bu okula geleceğini duyduğunda havalara uçan ve saniyede milyonlarca hayal kuran kızın bütün hayallerini çalmışlar ve bu yetmezmiş gibi gözlerinin önünde parçalayıp çöpe atmışlardı.

İlayda...

Okul müdürünün kızı...

Sihirli değildi, ta ki o güne kadar...

Biz Kaan ile bu liseden önce tanışıyorduk ve sevgiliydik. Beraber bu okula gelicektik. O kadar mutluyduk ki...

Ben en büyük şansım olduğunu sanıyordum sevgilimle bu okula gelmemimizin. Düşünsenize çok büyük bir şans değil miydi ikimizinde sihirli olması?

Dünya üzerinde belirli kişiler sihirli olur. Ama bu kişiler arasında İlayda yoktu. Ama İlayda bunu kaldıramadı ve babası bunu bir çözümünü buldu. Günlerce araştırdı, günlerce çalıştı.

Ve en sonunda buldu...

His değişimi...

Benim hayatımı karartan sihir...

Bu sihir, sihirli olan biri ile normal bir insan arasında gerçekleştirilir. Ama benim gibi masumlar ile değilde, sihirli olmayı haketmeyen kişiler için kullanılır. Yani müdürün kızını sihirli yapmak için değil.

İlayda ilk gördüğünde Kaan'a aşık olmuştu ve benim sevgilisi olduğumu öğrenince deliye dönmüştü. Bu yüzden de  o kişi ben olmuştum.

Hiç bir şey diyemedim...
Ailem de hiçbir şey demedi...

Onların tek umursadığı şey beni başlarından savuşturmaktı zaten...

Tek sıkıntı ilişki hayatım değildi.
Aile hayatım, arkadaş ortamım...
Ben hiçbir zaman sevilmemiştim.
Kimse sevmemişti beni, sadece ben öyle sanmıştım.
Kör olmuştum insanların gerçek yüzlerine...
Ya da beni sevmemelerine bir neden bulamamıştım...

İlayda ile his değişimi yaşamıştım. Benim buz güçlerim ona geçmişti. Evet, yerleri buza çevirebiliyordum, yerden buz kristalleri çıkarabiliyordum.

Müdür özür olarak bu lisede kalıp derslere girmeme izin vermişti. Sanki bir faydası olucakmış gibi..

Herkes güçlerini kullanırken bir kenara geçip onları izlemenin acısı hâlâ kalbimde duruyor...

Dışlanmanın acısı...

Diğerlerinin beni dışlaması umurumda bile değilken benim kalbimde bir daha asla kapanmıyacak bir yara açan Kaan'ın beni bu şekilde kabul edemeyeceğini söylemesiydi...

Ben buydum işte...

Mira Tezcan...

Aden'im tanıdığı neşeli kız değil. Yaralarını bu şekilde mutlu olmaya çalışınca unutucağını sanan kız...

Zamanımın çoğu kütüphanede geçiyordu çünkü büyülere çalışıyordum. Ya da diğer öğrencilerden eksikliğimi kapamaya çalışıyordum.

Gözümden yanağıma doğru bir damla yaş süzüldüğünde ormanda ilerlemeye devam ediyordum. Bu yaptığımın bir cezası olucaktı. Umarım okuldan atılmazdım. Sihir okulları çok disiplinli okullardı çünkü sihirin varlığı diğer insanlara ulaşmamalıydı.

Önümde duyduğum adım seslerini duyduğumda elimin tersiyle göz yaşımı sildim ve kafamı kaldırdım.

Karşımda elindeki bavulla şaşkınca bana bakan Cem'i gördüğümde o lanet liseye gidip cezamı çekmemim zamanı geldiğini anlamıştım...

Evet, gerçekten uzun zaman sonra.

Gerçekten özlemişim karakterlerimi...

Aden'in masumluğunu...
Mira'nın acısını...
Barın'ın karizmasını...
Cem'in bahtsızlığını...
Ege'nin espirilerini...
İlayda'nın yüzsüzlüğünü...
Berfin'i bile yani düşünün.

Neyse sizi çooook seviyorum aşklarım♡♡♡♡

Bys...