Yarım Kalan Sevda...

55

Uzun bir aradan sonra tekrardan merhaba kızlarım...🌸

Bölüm atmayalı baya oldu gibi ama olsun, yine de buradayım🤗

Hepinize iyi okumalar. Döndüğümde bol vote ve yorum görmezsem yerim siziii😻😽✨

🪶🪶🪶

5 GÜN SONRA

Karnımda hissettiğim tekmeyle, gözlerimi yavaşça araladım. Ellerimle karnımı okşarken, hastane odasının tavanıyla bakıştım. Sol gözümden, kulağıma doğru akan yaşı hissettiğimde, ağlamamak için derin bir nefes alarak alt dudağımı ısırdım. Dudağımdaki yaradan dolayı canım acıdığı için suratımı buruşturdum.

Kaldığım odanın kapı sesini duyunca, kimin geldiğine bakmaya çalışsam da boyunluk yüzünden kafamı çevirememiştim.

"Uyanmışsın."

Hande'nin sesinin ardından yüzünü gördüğümde, gerilen vücudum gevşemişti.

"Uyuyor musun, diye sor bence."

Hande kafasını yana eğerek, görüş açıma biraz daha girdi.

"Biraz da olsa dinlenmen lazım tatlım. Karnındakiler için kendini zorlayarak yemek yesen de, bünyen uykusuzluktan zayıf kalıyor."

"Elimde değil Hande. Yaşadıklarım kolay gibi mi duruyor oradan? Gözümü her kapatışımda çocuklarımı benden alacaklarmış gibi hissediyorum."

Hande derin bir nefes aldığında akmaya haır olan yaşlarımı elimin tersiyle sildim.

"Görüşmek istediğim biri var mı?"

Hande, 5 gündür yaptığı gibi klasik sorusunu sorduğunda, gözlerimi saliselik kapatarak ellerimi karnım sardım.

"İstemiyorum."

Gözümü açtığımdan beri kapı önünde bekleyen ailemden hiçbirisiyle yüzyüze gelmek istememiştim. Kendime hakim olmak isteyip onları suçsuz görmeye çalışsam da, kinli bir insan olduğum için bana yapılan hiçbir şeyi göz ardı edemiyordum.

Buradaki belki de en büyük suçlu babamdı...

Dedemin, abimden sonra bana saracağını bilmesi gerekirdi. Abimle telefon konuşma d bana inanmayıp baırarak telefonu suratıma kapatmasından dolayı onu ne kadar suçlamak istesem de, izlediğim video onu gözümde o kadar masum yapıyordu ki kendimi ona karşı çok suçlu hissediyordum...

Kırıldığım bir diğer kişi de, Demirdi...

Sırf çalışmamın bir sorun yaratmayacağını kendisinden gizledim diye, bana ceza vererek aramalarıma ve mesajlarıma dönüş yapmamıştı. Gözlerim dolu bir şekilde yaşadığım ânı gözlerimin önünde canlandırırken, Hande'nin sesiyle kendime geldim.

"Nilay... Senin duygularını şu an anlayamam fakat dışarıda seni görmek için bekleyen onlarca insan varken, neden kimseyi istemiyorsun?"

Hande cevap vermem için gözlerimin içine bakarken, sorusunu es geçerek konuştum.

"Bugün, biraz da olsa yürüyebilir miyim? Sırtım uzanmaktan ağrıyor."

Hande yapmak istediğimi anlamış gibi, hafif bir teessümle konuştu.

"Yanına birini almak şartıyla, koridorda yürüyüş yapabilirsin. senin katında pek hasta yok zaten."

Az önceki düşüncelerim, Hande'nin dediği şeyle yok olurken, birazda olsa hava almak istediğimden kabul ettim. Hande bir şey demeden uzandığım yerden kalkmama yardımcı oldu.