Abilerim mi var?

⁹

Ayaz.

Ayaz Demirçi.

Tanışma zamanı bana konuşmadan boş gözleriyle bakan 3. abim.

Diğerleriyle onun hareketleri aslında bir çok yönden kıyaslanırdı.

Diğerleri sıcakkanlıyken,
Ayaz soğuktu.

Diğerleri gülümserken,
O boş bakıyordu.

Diğerleri konuşutken,
O susardı.

Düşüncelerimi es geçerek aynı onun yaptığı gibi onu süzmeye başladım.

Üzerinde dizinden olan siyah şort ve aynı şekilde siyah bir tişört vardı.

Bedenin kaslı olduğu her halinden belliydi.

Islak saçları alnına dökülürken aslında fazlasıyılya yakışıklı olduğuni farkettim.

"Ağrı kesici arıyordum" sesimin kısık çıkmasıyla kendime küfür savurdum.

Onun,onların gözünde zayıf biri olarak anılmak istemiyordum.

Ki öyle biri değildim.

Bakışlarını ayağaımdaki morlukan çekerken bir şeyler mırıldanmıştı ama duymamıştım.

"Yok ağrı kesici falan,git uyu"

Tepkisine fazlasıyla şaşırırken o bana takmamış ve masanın üzerindeki sandiviçi alarak odadan çıkmıştı.

Çıkmadan önce son defa gözlerindeki nefretle bana bakmıştı.

Arkasından duydukalarımı anlamağa çalışırken zorlanır bir halde ben kalmıştım.

Gerçi ben hep böyle bırakılırdım,dimi?

Her şeyi geçtim,beni sevmese bile bir insan olarak ağrı kesicinin yerin söyleye bilirdi.

Pekala belkide gerçektenevde ağrı kesici yoktu ama bu kadar kaba konuşması hiçte hoş değildi.

Gerçi olmamasıda pek inandırıcı değildi.

Sevmesi zorunlu değildi ama saygı duyması zorunluydu.

Fazla düşünmenin manasız olduğuna kanaat getirerek odama geldim ve yorganımın içine girdim.

Saatlerdir üzerimde emanet misali dolaştırdığım gözyaşlarımı serbestçe bıraktım ve ağlayarak uyumağa çalıştım.

Hayat ne zaman başlardı?

Doğduğumuz zaman mı?

Anladığın zaman mı?

Hayat ne zaman biterdi?

Öldüğümüz zaman mı?

Anlaşılmadığımız zaman mı?

Gerçi yaşamak neydi?

Nefes almak değildi.

Zenginlik değildi.

Sevilmekmiydi?

O zaman ben hiç yaşamamıştım.

Ben o kızdım.

Ben yalanlarla yaşayan o kızdım.

Ben kendi yalanlarına inanan o kızdım.