Abilerim mi var?

¹

"Yalnız olmak,yanlış yerde olmaktan kat-kat iyidir"

Alisa'nın anlatımıyla.

Gözlerimi kırpıştırarak gözümü açtım.Uykum vardı amma uyuyamıyordum ve bu gerçekten berbat bir hissti.

Odamın bir köşesinde olan hediye yığınlarına baktım.Hepsi bir kaç saat önce doğum günü partimde bana verilmişti.

Daha hiç birini açmamıştım.Sabah açıcaktım.Yavaşca ayağımı soğuk zemine koydum,bedenime titreme gelmişti.Üzerime siyah bir sweatshirt geçirerek balkona çıktım.

Saat 12'yi geçmişti.

11 Martdı.

Hava esiyordu.
Üşüsemde bu bana iyi hissetdiyordu.Yavaş addımlarla kolidora çıktım.

Merdivenlerden dikkatlice inmeye başladım.Mutfağa gelerek kendime bir bardak su aldım ve yavaşca yudumladım.

Gözümü yumarak derin bir nefes almaya çalıştım.Uzun zamandır içimde büyük bir sıkıntı vardı.
Sanki bir şey olucaktı ve ben fırtına öncesi sessizlikte olan bir sahildeydim.

Aklıma annemle babamın kavgası geldiğinde kaşlarımı çatarak gözümü açtım.
Her zaman kavga ederlerdi ve ben buna şaşırmazdım ama bu defa garipsemiştim.

Genelde benim yanımda her zaman kavga ederlerdi ama bu defa beni görünce kavganı kesmiş ve bir şey duydummu diye beni yoklamışlardı.

Amma benim duyduğum tek ve son şey

"Yarın gelecekler" olmuştu.

Kafamın ağrımasıyla yüzümü ekşiterek bu düşünceleri kafamdan atmaya çalıştım.Bir süre okula gitmeyecektim.Bir virüs yüzünden okulumuz 2 hafta kapatılmıştı.

Bunları düşünürken odamın önüme gelmiştim.
İçeriye girib kapıyı kapattım.

Üzerime yorganımı çekerek günlerdir üzerimde emanet gibi duran kırgınılıkla uyumaya çalıştım.

Yazarın anlatımıyla.

Güzel kız sabah başına geleceklerden ve hayatının büsbütün değişeceğinden habersiz şekilde uyuyordu.

Her şey bilinecekti.

15 yıllık hayatının tüm gizemleri bilinecekti.Ve hayatının yeni bir serisine atılcaktı.

Amma bu kız bu kadar acıya dayana bilecek miydi?

11 Mart her şey aydınlığa kavuşacaktı.

Bu bölüm kısa oldu amma sonraki bölümler oldukça uzun olucak.

Yorum ve vote atmayı unutmayın!