Okumayı bitirdikten sonra aşağı kaydırmaya devam edin çünkü yazardan bir not var sizlere🫶🏻 bir sonraki bölüme geçiniz🩵
✨Oy vermeyi unutmayın!✨
Instagram: mirayggy/ gokyuzunun_icinde
//Seafret: Atlantis //Billie Eilish: Ocean Eyes
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nefes almalıydım.
Nefes al, Diana. Sakin olmalısın. Her şey güzel olacak.
Resmen titriyordum. Şafak sökmek üzereydi. Bütün Öz'ler alarma geçmişti ve son dakika değişikliğiyle planlar yeniden gözden geçirilmişti. Eğer Yeraltı diğerlerine de bulaşmışsa soylular oldukları yerde kalıp kendilerini koruyacaklardı. Bulaşmamışlarsa veya idare edebilecekleri kadar kolay hedefse hemen yanıma gelecek ve eski planı uygulamaya koyacaktık.
Son bir defa Ortay Saray'daki odama baktım. Herkes beni bekliyordu. Daha cesur olmalıydım. Yüzleşmem gereken çok fazla şeyin karşısına çıkmak üzereydim. Sonunda olmam gereken şey oluyordum.
Aynanın karşısında kendime bakınca eksikliği yüzüme tokan gibi çarpan Yıldız Krallığı'nın simgesini aradı gözlerim. O gün gelip çatmıştı ama hala Yıldız kanına sahip olamamıştım. Hala tam anlamıyla beklenildiği gibi bir Tanrıça değildim.
Makyaj masama bıraktığım, Ay Prensi'ne ait olan tacı aldım ve başıma geçirdim. Artık hazırdım. Öyle olmalıydım. Bana ihtiyaçları vardı. Hayal kırıklığına uğratamayacağım kadar fazlalardı.
Kapım tıklatıldığında irkilerek arkamı döndüm. İçeri girilmesine izin verince Davin'i karşımda buldum. Tepeden tırnağa hazırdı. Silahlara ve siyahlara bürünmüştü ve her zaman olduğu gibi korkutucu karanlığını da üzerine bir pelerin gibi giyinmişti.
"İyi misin?" diye sordu tereddütle.
"Sanırım?"
Bakışları yumuşadı ve bana doğru ilerledi. Ben de ona yaklaştım ve bir ihtiyaçmışçasına sıkıca sarıldım. Kokusunu içime çektim. Sis gibiydi. Yağmurlu bir günde ortaya çıkan gece sisi gibiydi. Korkutucuydu ama aynı zamanda huzur veriyordu. Doğduğum andan beri bana aitmiş bir tanıdıklığa sahipti.
İçimi yatıştırmak istercesine bakan gözlerine kilitlendim. Bu çok fazlaydı. Yaşadığım, yaşadığımız. Ondan koptuğumu sanırken çözülmeyi bekleyen bir düğüme dolandığımızı öğrenmiştim. Evrenin en ücra köşelerine gidebilecek güçteydim ama hangi boyuta kapı açarsam açayım hepsi ona açılıyordu sanki. Oysa ben sırtımı yasladığım duvarın yıkılışını izlerken bir daha aşkın kalbimi yoklamasına izin vermeyeceğine emindim. O bana böyle bakarken tuğlaları paramparça olan duvarımı Yıldızlar'la yeniden inşa etmiş gibi hissediyordum. Bana yeniden güven veriyordu.
