Pişmanlıklarla dolu bir hayata, hayat denilebilir mi? Yaptığın küçük bir hareket bile, büyük bir soruna, hayatın boyunca unutamayacağın bir pişmanlığa sebep olabilir. Pişmanlıklar; kendinden, ailenden, hayatından ve daha birçok şeyden nefret etmene sebep olabilir. Pişmanlıklar, küçük bir hata sonucunda da, büyük bir yanlışın sonucunda da ortaya çıkabilir. Ben; küçücük bir dikkatsizlik yüzünden, ailemi kaybettim. Ailemin benden tiksinmelerine ve artık beni evlatları olarak görmemelerine sebep oldum. Canımı bu kadar çok acıtan şey; babamın beni saatlerce dövmesi, bana etmedik küfür bırakmaması, annemin yüzüme tükürmesi ve bir daha da gözüne görünmememi istemesi ya da en önemlisi, beni evlatlıktan reddetmeleri değildi. Canımı bu kadar çok acıtan, bunların küçük bir dikkatsizliğim yüzünden yaşanmasıydı. Hayatım boyunca bunun pişmanlığını yaşayacağımı bilmek, kendimden nefret etmeme sebep oluyordu. Hayatımın zaten yeterince boktan bir haldeyken, daha da boktan bir hâl alması; ailemden zaten yeterince nefret ediyorken daha fazla nefret etmeye başlamam, bunların hepsi benim yüzümdendi. Günler geçtikçe kendimden daha fazla nefret ediyordum, hepsi benim suçumdu. Her şeyi kendi ellerimle berbat etmiştim. Hayatım yeterince zorken, kendi ellerimle daha fazla zorlaştırmıştım.
Annem; yüzüme tükürüp, telefonumu suratıma fırlattıktan sonra bu sözleri söylemişti. Onun ağzından ilk kez küfür duyuyordum, ondan duyduğum ilk küfürleri de bana sıralamıştı. Daha fazla canımı acıtamazdı, eminim. Hayatım boyunca unutmayacağım bu sözleri söylemek yerine beni öldüresiye dövse, canım bu kadar yanmazdı. Beni dövmek için olsa da, bana dokunmaya tenezzül bile etmemişti. Bu kadar mı iğreniyordu benden?
Ama zaten onun yapmadığını babam yapmıştı. Saatlerce hiç yorulmadan dövmüştü beni, sonrasında o da annem gibi yüzüme tükürmüş ve asla unutmayacağım sözlere o da bir ekleme yapmıştı.
"Senin gibi evlat olmaz olsun, orospuluk yap diye mi büyüttüm bu yaşa kadar seni! Bundan sonra senin gibi bir oğlum yok, siktir ol git, bir daha da adımını atma bu eve! "
Bende yürüyecek hâl bırakmamışken, yerimden kalkacak halim bile kalmamışken evden kovmuştu beni. Zorla da olsa kalkmış, bu sonu tahmin edip annem öğrendikten sonra babamın eve gelmesini beklerken hazırladığım ve kapının önüne koyduğum çantamı alıp çıkmıştım evden. Bir daha gelmemek, yakınlarına adımımı bile atmamak üzere çıkmıştım o kapıdan.
O gün, hiç etmediğim kadar nefret ettim kendimden. Babamın vurduğu yetmezmiş gibi, biraz da ben vurmuştum kendime. Kafamı duvara vura vura ağlamıştım o gün. Ağlayarak da uyumuşum zaten çıkmaz bir sokağın en dip köşesinde. Bir hafta böyle sokaklarda, kıyıda köşede uyuyarak geçti.
Sonrası ise... Sonrasında ne olacak bilmiyorum. Bilmek istiyor muyum? Onu da bilmiyorum açıkçası.
Ben; Semih Kılıçsoy, ailem hakkında her şeyden nefret ediyorum, soyadımdan bile.
Ben; Semih Kılıçsoy, hayatımdan nefret ediyorum, varlığımdan da öyle.
Ben; Semih Kılıçsoy, kendi ellerimle hayatımı cehenneme çevirdim.
Ben; Semih Kılıçsoy, bu homofobik ülkede hayatta kalmaya çalışıyorum.
Ben; Semih Kılıçsoy, normallere karşı gelip, karşı cins birinden hoşlanmadığım için az kalsın babam tarafından öldürülecektim.
Ben; Semih Kılıçsoy, korkak adamın tekiyim, kendimi öldürmekten bile korkuyorum. Halbuki ölmem, bu boktan hayatı yaşamamdan çok daha iyi olacak herkes için.
Ben; Semih Kılıçsoy, ne olursa olsun insanları kendimden fazla düşünüyorum, öyle ki, arkadaşlarım üzülür diye kendi canıma kıymaktan korkuyorum.
Ben; Semih Kılıçsoy, dünyanın değil, evrenin en aptal adamıyım.
꥟~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~꥟
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
