"ඔහොම මහන්සි වෙන්න එපා පුතා. දැනටමත් ඔයා ඕනවට වඩා මහන්සි වෙනවා. මෙහෙම ගිහින් වෙන ලෙඩක් හැදිලා නවතින්නේ. අර මල්ලි එක්ක පොඩ්ඩක් පාරට ගිහින් සෙල්ලම් කරලා එන්නකෝ. හැමවෙලේම පොතේ එල්ලිලා ඉන්න එපා. අනික ඕනිම මනුස්සයෙක්ට මනසට නිදහස ඕනී. එකම දේකට ෆෝකස් කරන එක හොදයි. ඒත් රෙස්ට් එකක් ඕනි."
වන්දා එක්ක එකතු වෙලා පාළු ගෙවල් වලට රතිඤ්ඤා දාලා නටලා නටලා දාඩිය දාලා මැරෙන්න තරම් මහන්සි පිට වතුර ටිකක් බොන්න ගෙට රිංගනකොට අපේ අම්මා අයියගේ උරහිස් මසාජ් කරනවා. මම ෂේප් එකේ වතුර බීලා එලියට යන්න හැදුවත් කරුමෙට වගේ අපේ අම්මා මාව දැක්කා.
"අහ්!! සූකීරි එනවා ගෙට!! උදේ ඉදලා හොයන්නවත්නෑ. කන්නවත් ආවේ නෑ. නොනගතේ වෙලාවෙම කෑම කාලා ගියා ගියාම‍යි. යන්නෑ ආයේ!! ගිහින් වොෂ් එකක් දාගන්නවා!!!"
ඔන්න ඕකනේ මම සෙල්ලම් කරන වෙලාවට වතුර බොන්න ගෙදර එන්න ආස නැත්තේ.
"තව ටික්කින් එන්නම්ද? තව තුන් මුලස් සෙට් එකක්ම ඉතුරුයි"
ඉතුරු නෑ.. ඒවා දැම්මා සීතාගේ වත්තට. හෙට එයි අවුරුදු කියලා බලන්නේ නැතුව රෙද්ද උස්සන්.
"නෑ නෑ!! යනවා බාතෘම් එකට. තැම්බුන ඉස්සෙක් වගේ අව්වේ නටලා නටලා. වොෂ් දාලා ඇගේ බෙහෙත් ක්‍රීම් එක ගාගන්න. කියලා තියනවා අව්වේ යන්න එපා කියලා"
දැන් ඉතින් මෙහෙම නෙවේ ඔලුවෙන් හිටගෙන යන්න ඕනි කිව්වත් යන්න දෙන්නේ නෑ. මම මූණත් අවුල් කරගෙන බාතෲම් එකට රිංගගත්තා. ආයෙනම් සෙල්ලම් කරන්න යනකොට වතුර බෝතලේකුත් අරන් යන්න ඕන. ඒත් කොච්චර හිතුවත් අරන් යනවා කියලා කරුමෙට මට ඕක අමතක වෙනවනේ.
ඉතින් හෙමීට අවුරුදු දවස් ගෙවිලා ගියා. මගේ ජිවිතේ ඒකාකාරීව ගෙවිලා ගියා. අයියා අසනීප උන නිසා අම්මට කලින්ම නිවාඩු එන්න උනා. අම්මා අදුරන ඩොක්ටර් අන්කල් කෙනෙක් තමා අයියව බලලා තිබ්බේ. එයාට තියෙන්නේ ප්‍රෙශර් එකලු. එයා මහන්සි වෙනවා වැඩීලු.
එදා අසනීප උන නිසා අම්මා මගෙන් අයියා ගැන විස්තර ඇහුවා. මම ඉතින් කිව්වා එලි වෙනකම් ඇහැරගෙන පාඩම් කරන ඒවා ඔක්කොම. සමහරක් දවස් වලට නහයෙන් ලේ ඇවිල්ලත් තියනවා. අයියා ඒවා කාටවත් කියන්න එපා කියලා මාව පොරොන්දු කරගත්තට එදානම් මට නොකියා ඉන්න බැරි උනා.
