free guy - minmin

- 2 -

Bir ay geçmişti ve ürkütücü bir şekilde ben evime bir mesaj almıştım. Yeonjun ve adamlarını tutuklatmıştık çok önceden. Bu yüzden onlardan biri bize ulaşamazdı. Başka biri bize ulaşmıştı. Her şeyin olup bittiği gün kusmamda yardımcı olan gençten şüpheleniyorum. Çünkü benim ajan olduğumu çözmüş ve belli zamanlarda bana korkutucu mektuplar gönderiyordu. Ancak burada sefer elime gelen mektup hepsinden de tuhaftı.

Zarfı özenle hazırlanmıştı. Ancak içindeki koca A4 kağıdının rastgele bir yerine yazılmıştı yazı ve bu el yazısı ben öfkeliyim diye haykırıyordu. Yazılanların sonunda nokta bile yoktu, o kadar özensizce hazırlanmış bir mektupta. İçinde ise bir an önce yeniden yarışmaların yapıldığı yere dönmem gerektiğini söylüyordu iki cümle ile. Bu mektubu da umursamadım.

Ya da öyle yapmak istedim.

Saat gecenin ikisiydi. Karım ile güzel bir gece geçirmiştim, huzursuz olduğumu görünce benimle güzel saatler geçirmek istemişti. O şu an yanımda mışıl mışıl uyuyordu. Ben ise aklıma giren mektup göndericisi tarafından uykusuz bir gece geçiriyordum.

Üzerimdeki örtüyü yavaşça üzerimden attım ve yatakta oturur pozisyona gelip etrafa bakındım. Aniden soğuk çarpmıştı çıplak göğsüme. Ayağa kalkarken uzanıp yatağımızın yanındaki komodinin yanındaki koltuğun üzerine koyduğum tişörtümü üzerime geçirdim. Sessiz adımlarla odamı terk ettim ve mutfağa doğru adımlar attım. Bu sessizlik beni korkutmaya başlamıştı. Normalde hiçbir şekilde acil durumlar olmadığı sürece ile kimse ile iletişime geçmezdim ama bu durumun acil bir durum olduğunu hissediyordum.

Telefonumu alıp Jisung'u aradım. İkinci çalışımda açtı. "Seungmin? Her şey yolunda mı?"

"Uyanık mısın?"

"Kendime gelmeliyim, bir saniye."

Yaklaşık bir dakika sonra geri döndüğünde anlatmaya başladım olanı. Bana oraya yeniden gitmeyi ve olup biteni öğrenmemiz gerektiğini söyledi. Aksi takdirde her şey koca bir soru işaretinden ibaret olacağını söyledi, haklıydı. Böylece hazırlandım ve yetmiş birinci kattaki dairemden ayrılıp otoparktan arabamı aldım ve Jisung'u alıp araba yarışlarının alanına doğru yol aldık.

Jisung her gergin ortamda açan bir papatya gibiydi. Beraber çıktığımız ilk görevden sonra sürekli beni görevlerinde yanına çağırmıştı ve çok yakın olmuştuk. Onu her anlamda seviyordum.

Elindeki yarım litrelik kahveden bir yudum aldı. "Senin karın hiçbir şey demiyor mu bu ani şeylere?"

Arabayı sürerken konuştum, "Genelde yumuşaktır bu tarz şeylere. Söz konusu işim çünkü. Ama ara sıra kızabiliyor."

"Ah o kadar da olsun."

Beni eğlendirmişti bu uzun yolculukta. Ancak oraya bir metre daha yaklaştığımda geriliyordum. Oraya vardığımızda arabayı daha önce park ettiğim yere park ettim. Beraber arabadan indik. Biz arabaların olduğu yere ilerlerken bana bir çift gözün takıldığını fark ettim. Onu kaybetmedim. Ayaklarının yolu beni buldu. Çenem havada bir şekilde ona bakarken gözlerimi kıstım.

"Gelmişsin." Kaşları havalandı. "Seni yeniden burada görmek harika. Umarım mektuplarımla seni korkutmamışımdır."

Jisung alaycı bir gülümseme ile karşımızdaki genç adama bakarken konuştu. "Ah bebeğim, asla. Ancak oyun oynamayıp istediğini net bir şekilde söylersen daha memnun kalırız."

"Beni yeniden geç." Derken ilerideki başlangıç çizgisini gösteriyordu.

Kaşlarını çatarak bana döndü Jisung. Kafa hareketimle onu onayladım. O genç adama doğru birkaç adım attım. "Yenilmekten tuhaf bir zevk alıyor olmalısın."

"Düşündüğünüz gibi, Ajan Kim."

Alaycı yüz ifadesine sert bir bakış atıp sürücü koltuğunda yerimi aldım ve istediği gibi yarışa girdim. Zor ve oldukça gerici bu yarışta berabere kalmıştık. İkinci sefer bu gerginliğim onun yarış esnasındaki hareketleri ile yükseliyordu. Ama dayanabilirdim.

İkinci yarışmada arabalardan biri arka taraflarda Jisung'a çarpmış ve kaza çıkarmıştı. Eğer Jisung'a zarar gelmediğinden emin olsaydım yarışmayı geride bırakmazdım. Ancak Jisung'un o an bana ihtiyacı vardı. Arabayı kenara çekip ona koştum. Işık hızı ile yanımdan geçen arabalar saçlarımı ve kıyafetlerimi hareketlendirirken var gücümle koştum. Ona ulaştığımda onu hemencecik arabadan çıkartıp bir şeyi var mı diye kontrol ettim. İyiydi, yalnızca birkaç küçük hasar almıştı. Jisung inanılmaz bir şofördü, kaza yapması imkansızdı. İki tane araba ile onu sıkıştırmış olmalılar.

Onu ilerideki arabama kadar taşıdım ve onunla beraber bara kadar gittim. Onu alıp barda deri, kahverengi bir koltuğa yatırdım. O dinlenirken ferah bir içecek aldım ona iyi gelebilecek.

Çok geçmeden benimle yarışmak isteyen adam geldi yanıma. Ayağa kalkıp sert ses tonumla konuşmaya başladım, "Yarışmacılarına hayatın kendileri için önemli olmasa da bazıları için önemli olduğunu söylemiş olman gerekirdi."

Sırıtıyordu. "Onlar benim yarışmacılarım değildi. Ne olduğunu öğrenmek için geldim."

"Peki ya bitiş çizgisini yalnız başına geçtin mi?"

Gözlerini kocaman açarak konuştu. Sinirlenmişti. "Ajan Kim, saygısızca konuşma. Hepimiz aynı taraftayız."

"O mektuplardan sonra asla aynı tarafta olamayız!"

Başını yana eğdi. "Kalbini çok şiddetli attırmış olmalıyım."

"Kes şunu."

"Bir amacım vardı. Yeonjun'u ortadan kaldırdıktan sonra seninle cidden tanışmak istedim ama eğer polis havalarına girip de şu yasal değil bu doğru değil diyecek olursan beraber işimiz olmaz."

"Ne istediğini söyle sadece."

"Ajan olmak için fazla iyi bir yarışmacısın. Burada çok iyi paralar kazanırsın, aynı zamanda eğlenirsin de. Tam zamanlı olmasa bile ara sıra canın sıkıldığında gelebilirsin." Kaşlarımı çattım. Kafamda birçok soru işareti vardı. "Bilirsin her profesyonel yarışmacının arkasında büyük bir para vardır. Sen de hak ettiğini alabilirsin."

"Ben işimden memnunum, teşekkürler."

Ben Jisung'a döndüğümde konuştu. "Niye? Kaybetmekten mi korkuyorsun?"

Ona dönüp sırıttım. "Korktuğumu mu düşünüyorsun?"

"Evet, tam olarak."

"Bunu göreceğiz."

Rahat görünüyordu. "Göreceğiz."

Kaşlarımı çattım, "İnan bana, seni yendikten sonra o güzel suratına küfretmek için sabırsızlanacağım Bayan Lee."

Çenesini kaldırıp güldü. "Tamamdır, Ajan Kim."

Arkamı öfke ile döndüm, "Gidiyoruz Jisung." Ve mekanı terk ettim.