Ya'aburnee | Sope

-1-

İyi okumalarrrrrr bu hikayeyi çok severek yazdım umarım siz de beğenirsiniz 🥹

"Hadi babacım."

Arya koşarak boş evin içinde gezinmeye başladığında gülerek bakmıştım ona. "Birazdan ev sahibi gelir." Demişti emlakçı. "Ben her şeyi hazırladım zaten. Evrakları imzalar anlaşmaya varırsınız merak etmeyin." Gülümsediğimde geniş pencerenin önünde gözlerimi şehrin manzarasında gezdirdim.

"Tadilat gerektiren bir şey yok değil mi?"

"Yok merak etmeyin." Elindeki afişleri bana uzattığında üzerindeki yazıları okumaya başlamıştım. "2 yıl önce inşaa edildi ve temiz daire. Sizden öncede üç kişilik bir aile kalıyordu ancak işleri nedeniyle taşındılar. Onlar da gayet temiz kullandılar merak etmeyin." Emlakçı konuşurken onu dinlediğimi belli etmek için başımı sallıyordum hafifçe. "Baba parka gidelim." Arya ince yeleğimin uçlarından çekiştirdiğinde "Şimdi olmaz güzelim." Demiştim ona dönerek.

"Siz ve kızınız yalnız mısınız?"

Emlakçının sorusuyla ona döndüğümde Arya bir kez daha bu sefer hafif bir öfkeyle sarılmıştı bacaklarıma. "Baba park istiyorum."
"Evet yalnızız." Demiştim emlakçıya dönerek.

Gözlerini ikimizin üzerinde gezdirdi.

"Annesi uzakta mı?"

Meraklı bakışları eşliğinde oflamamak için zor durduğumda "Vefat etti." Dedim yavaşça. Gözlerindeki merak parıltılarının hüzne dönüştüğüne şahit olmuştum. Arya artık neredeyse ağlayarak "Baba park!" Diye çığlık attığında "Birazdan gideriz güzelim." Demiştim bıkkınlıkla.

"Siz merak etmeyin burası güvenilir bir sitedir. Rahat olursunuz."

Emlakçının güven dolu sevecen sesiyle gülümsediğimde içimde tuhaf bir his vardı. Bu evi bulmak ve küçük bir kız çocuğuyla her şeye yeniden başlamak kesinlikle kolay değildi ancak elimden gelen bir şey yoktu. Yaptığım her şey onun iyiliği ve geleceği içindi.

"Hah geldi işte. Buyrun tanıştırayım sizi."

Yüzümdeki gülümsemeyi bozmayarak arkamı döndüğümde gördüğüm bedenle çakılı kalmış, nefesimin kesildiğini ve göğsümün gizli bir bıçak darbesiyle kesildiğini hissetmiştim.

"Ev sahibi Min Yoongi."

Gözlerim doğruca onun üzerindeydi.

Dün gece altında olduğum ve bir daha yüzünü görmeyeceğimi düşündüğüm adam.

Bana baktı ve kaşlarını kaldırdı. Kim olduğumu elbette unutmamıştı. Elini uzattığında sanki üzerime ateş fırlatmış gibi geri çekildim. "Ben vazgeçtim." Demiştim aniden. Konuşurken sesimin titrediğinin dahi farkında değildim. "Her şey için teşekkürler ama gitsem iyi olur."

Emlakçı şaşkın gözlerle bana baktığında Aryayı almak için diğer odalara girmiştim. "Noldu aniden?" Demişti bana seslenerek. Arkamdaki adım seslerini duyabiliyordum. "Arya!" Dedim seslenerek. "Buraya gel gidiyoruz."

"Tuhaf bir karşılaşma oldu farkındayım." Peşimden geldiğini fark ettiğimde aniden durdum ve ona baktım. Hemen arkamda bekliyordu. "Evin sizin olduğunuzu bilseydim böyle bir hata yapmazdım. Siz beni görmediniz ben de sizi."

"Anlamadım ne bu acelen? Evi almak için buradaysan neden vazgeçtin?"

"Çünkü sarhoş olup sabah gözlerimi açtığımda kendimi yatağında bulduğum adamın kiracısı olmak gibi bir hata yapmayacağım!"

Fazla yaklaştığımı anlayıp geri çekilmiştim. "Umarım yeterince açıklayıcı olmuştur." Aniden ona çıkışmamı beklemiyormuş gibi geri çekildiğinde son kalan odaya girmiştim. Yoktu. "Arya!" Telaşla salona döndüm. "Kızım nerde?" Demiştim bağırarak. Emlakçı anlamsız ve şaşkın bakışlarla bana baktığında "Sakin ol." Demişti Yoongi arkamdan. "Buralardadır."