AHŞENA

6-) KUTUP YILDIZI

Hellooo. Canlarım yine benn. Bugün kü bölüm en çok hoşuma gidenlerden birisiydi. Umarım sizde seversiniz. Hadi o zaman o uğurlu sözümüz ile kitaba ışınlanalım.

Piuvvv

🎶Selçuk Balcı- Yağmurun Kaydesi🎶

__________

6. BÖLÜM: Kutup Yıldızı

Gökyüzündeki tüm yıldızlar yerin dibine batsın. Senin tek bir bakışın hepsine bedel Mavi Gül.

Kimsesizlik, yalnızlık, çaresizlik... Hepsi ama hepsi aynı anda hissedilebilir miydi? Hissedilirdi. Ben şu an tam da bunu yaşıyordum.

Kimsesizdim çünkü ailem ve diğer tüm sevdiklerimi sanki bir savaşın ortasında bırakıp gitmiş gibiydi. Onları orada öylece bırakıp gitmiştim. Zorunlu bir gidişti ama dönüşü yoktu işte.

Yalnızdım çünkü şu an dertlerini anlatabilceğim bir babam, ilgileneceği bir kardeşim ya da azarlamak için çağıran bir annem hatta her defasında yüzümü eğmek zorunda kaldığım ablam yanımda yoktu. Yapayalnızdım işte. Bunun adı yalnızlıktı başka bir şey olamazdı.

Çaresizdim çünkü ne gidebiliyordum ne de kalabiliyordum. Ne teslim olabiliyordum ne de kaçabiliyordum. Ailemi kurtarmak için bile olsa buna iznim yoktu. Zaten belki de kurtarabileceğim bir ailem bile artık yoktu. Yaşayıp yaşamadıklarını bile bilmiyordum ki.

Üçü de birbirinden beterdi ve hepsini aynı anda, aynı zamanda hissediyordum. İşte bu hepsinden daha beterdi. Bu öyle bir şeydi ki keşke lâl olup konuşamasam diyordum içimden, en azından söyleyemediklerimi zorundalıktan söyleyemezdim.

Keşke yürüyemesem en azından kendi kendime yüremem ki diyip suçumu az da olsa hafifletirdim. İçimden geçenler aynı bu şekildeydi. Kendi kendime haklılığım vardı hatta belki de düpedüz bencillikti bu ancak bunu umursamıyordum bile.

Zaman su gibi akıp geçmişti. Ne o bana soru sormuştu ne de ben ona bir şeyler anlatabilmiştim. Tam bir gün boyunca bu böyle geçmişti. Havanın kararması ile kanepenin yanındaki küçük camdan dışarıyı izliyordum.

Sanki yıldızlar her zamankinden daha parlak, daha canlı ve daha yakın gibiydi. Sanki ellerimi uzatsam hepsini toplayabilirmiş gibi geliyordu gözüme. O sırada onun saatlerdir duymadığı sesini duymuştum.

"Eğer çok fazla izlemek istiyorsan dışarı çıkabiliriz. Buralar güvenlidir, korkmana gerek kalmaz." Bakışlarımı saniyelikte olsa ona döndüğümde tek bir şey diyordum sanki ona. Korkuyorum. "Korkmana gerek yok. Benim yanımda hiç gerek yok."

"Ağlamak, korkmak. Sırada ne var?" Gerçekten sırada ne vardı. Her şeye çare buluyordu. Ya bu adamın özel güçleri falan vardı ya da bana öyle geliyordu çünkü yanında hangi kötü duygumu ona belli etsem onu benden söküp atıyordu.

Adam ilaç gibiydi mübarek. Her derde deva.

"Neyden söz ediyorsun?" Şaşırmasına şaşırmamak gerekirdi çünkü ben olsam bende anlam veremezdim. Ne diyor bu deli derdim kendime. "Çarelerinden." Tek bir kelime dökülmüştü dudaklarımdan ama benim tek kelime onun bakışlarını değiştirmiş daha sıcak daha güven dolu bakmaya başlamıştı.

"Aklında veya kalbinde olan tüm kötü duygu ve düşünceler sıraya dizilsin çünkü onlar bitene kadar durmayacağım." Dediğini de yapıyordu yani şu ana kadar doğru olduğunu bana kanıtlamıştı.