(Karadeniz Kurgusu)
"Sen nesin böyle ya?" Bakışları yeniden değiştiğinde bu sefer kırık değilde daha çok hayran bir gülümseme belirmişti dudaklarında. Sanki bir sürü şey söylemek istiyordu fakat söyleyemiyor gibiydi.
"Neyim?"
Sustu. Hiçbir şey söyl...
BenumFindukilerummm. Nasılsınız? Umarım iyisinizdir. Bu bölümü yayınlamayı o kadar çok bekledim ki. Ve şu o an o kadar çok sabırsızım ki size anlatamam.
Kitabı ilk yayınladığım zamanların modu var üzerimde. Sizden ricam paragraf arası yorumlarınız ve oylarınız. Bunlar beni gerçekten motive ediyor ve sürekli bölüm yazıp yayınlamak geliyor içimden.
O zaman ben sizi alkışlarla kitaba uğurluyorumm. Hadi o zaman PİUVVVVV
🎶İmera- Emrin Olur🎶
__________
4. BÖLÜM: Kanlı Çiçek
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sen ki güllerden güzel kadın.Anlamıyorum ki sana nasıl kan yakıştırılır? Sana nasıl ölüm denir? Sensin bana yaşam veren, sensin bana nefes olan ve sensin bana umut getiren.
İnsan her zaman yardıma muhtaçtır derdi babam bana. Kulaklarımda o sesi çınlamıştı bir an için. Düşüyordum, kalkıyordum, kanıyordum ama yine de devam ediyordum. Ayaklarımın ağrısı bir yanaydı dizlerimin kanaması ayrı bir tarafaydı. Kendimi oldukça bitkin hissediyordum. Acıktığımı hissediyordum ancak ne yapabileceğimi bile bilmiyordum.
Durmak yoktu ki benim kitabımda yol varsa devam et eğer yoksa kendin çiz derdim hep kendime.
Belki ilk ve tek şansım buydu belki de bir daha hiç böyle bir şansım olmayacaktı. Zaten her düştüğümde beni ayağa kaldıran da bu değil miydi? İlk ve tek şans. Benim hayatımdı bu. Başından beri kendimi böyle avuturdum. İlk ve tek şansım olacağını düşünürdüm. Her zaman da mantıklı gelirdi bana.
Bir olaydan kurulduğumda ya başka şansım olmasaydı düşüncesi beni ayakta tutardı. Kendimi bu şekilde olduğum yerde tutuyordum. Yoksa çoktan çökmüş olurdum diye düşünüyorum.
Gecenin karanlığında, nerede olduğumu bile bilmeden gidiyordum. Tek bildiğim buydu zaten koşmak, kaçmak ve saklanmak. O üçlü benim hayatımı yönetiyordu ve ben öylece uyguluyordum. Biri bana hayatcbkını anlat dese bu üç kelimeyi söylemem yetecek gibi hissediyordum.
"Yeter." Dedim kendi kendime. Yeniden düşmüştüm. Ayaklarıma batan onlarca cismin acısı bir yandan, koşarken iki de bir düşüşüm bir yandan, başımın dönmesi bir yandan bastırıyordu. Olduğum yere çömelip saklanmak geliyordu içimden ama hayır olmazdı. Burada kumar oynayacak şans, zaman yoktu. İlk ve tek şans kuralı bu oyunu bozuyordu.
Düştüğüm yerden yeniden kalktığımda yeniden aynı yolda koşmaya devam etmiştim. Bir anayol bulsam oradan yardım isteyebilirdim ama bir türlü bulamıyordum. Her şey benim ölmemi istiyormuş gibiydi. Her canlı, herkes... Yaşamak bir bana mı haramdı? Bir bana mı yasaktı nefes almak? Anlayamıyordum ki. Aklım almıyordu.
