My crimson bride

ROZDZIAŁ XXII: Niema prośba o pomoc.

~~VESPERTINE~~

Potrafiłem zaglądać do czyjegoś umysłu, Nie robiłem tego specjalnie. Ja... Nie potrafiłem kontrolować swojej mocy, oczywiście, że nie potrafiłem, skoro jestem niekompletną reinkarnacją? Nie przyznałem się Azrielowi z jednego powodu – wiedziałem, jak zareaguje, że zaglądam mu do wspomnień, nawet jeśli robię to nieumyślnie.

Teraz było tak samo.

Domyśliłem się, że to musiało być bardzo stare wspomnienie, ponieważ Azriel był jeszcze dzieckiem.

– Tato muszę? – zapytała młodsza wersja Azriela. Mężczyzna będący w średnim wieku zatrzymał się i przyklęknął przy chłopcu.

– Tak, Władca Demonów wybrał cię, byś mu dziś potowarzyszył, dlatego spełnił każdą jego prośbę, dobrze? – poprosił, a młody Azriel pokiwał głową. Sceneria się zmieniła.

Azriel leżał na wielkim łożu, szloch mieszał się z odgłosami przyjemności.

Stałem bezbronnie, przyglądając się całemu bestialskiemu aktowi, pojmując, że Azriel gardził Władcą Demonów już od lat dziecięcych, co było zrozumiałe.

Scena znowu się zmieniła.

– Kaspar – wyszeptał młody Azriel, zwijając się w kłębek.

– Nie przesadzaj, weź się w garść – rzucił tylko Kaspar.

– Ty dupku – rzuciłem, wiedząc, że żadne mnie nie usłyszy. Byłem tylko bacznym obserwatorem, który nic nie mógł zrobić, tylko przyglądać się temu wszystkiemu.

– Wiedzieliście, co go czeka, a mimo to... pozwoliliście, by skrzywdził dziecko. Nie dziwię się, że twoja śmierć tak go cieszyła. Jak ktoś mógł dopuścić do czegoś takiego?! Jesteście chorzy!

Po chwili znajdowałem się w salonie, z Azrielem na swoich kolanach i jego nadgarstkiem przyciśniętym do swoich ust.

– Bardzo dobrze – chwali mnie, a ja krzywię się na samo wspomnienie tego okropieństwa, jakie go spotkało.

– To obrzydliwe – komentuje i wcale nie miałem na myśli smaku jego krwi. Oparłem się o siedzenie, biorąc głębsze wdechy, próbując otrząsnąć się z tego co zobaczyłem. Nikomu bym nie życzył takiego doświadczenia, jakim jest gwałt, a on na dodatek był dzieckiem! Niewinnym dzieckiem. Jak jego ojciec mógł dopuścić do czegoś takiego? I jeszcze Kaspar będący obojętny na stan swojego brata. Gdybym mógł... Przytuliłbym młodszą wersję Azriela, byleby mógł poczuć się lepiej i bezpiecznie. Nie potrafiłem mu spojrzeć w oczy, żeby nie zobaczył w nich całej prawdy, ale Azriel nie potrafił się zamknąć. W końcu nie wiedział, że od kilku stuleci mam dostęp do jego wspomnień. Jednak to pierwsze wspomnienie, którego nie chciałem widzieć. To coś... osobistego. A skoro przez tyle lat nawet słowem nie wspomniał, o jakiej krzywdzie doznał z rąk samego Władcy Demonów, to było jednym z tych wspomnień, które zamierzał pogrążyć na dnie własnej duszy.

~~~~

Zerkałem ukradkiem na Rasiela, który jak zawsze siedział na ławce i czytał. Postanowiłem się nieco zdystansować i nie osaczać nastolatka swoją obecnością, jednak Rasiel... wciąż przyciąga wzrok. Nawet odnoszę wrażenie, że jest piękniejszy niż w moich wspomnieniach.

Aczkolwiek reinkarnacja Rasiela emitowała inną aurę od tego, którego pamiętam. Pewnie dlatego, że nie byłem częścią jego życia jak w przypadku jego poprzedniego wcielenia. Dla tamtego Rasiela moja obecność w jego życiu była czymś normalnym. I czasy były inne, prawie inne. Niektóre aspekty się nie zmieniły. Ci, którzy odnieśli sukces, są takimi samymi ignorantami jak arystokracja za naszych czasów.