-SAUDADE-

6. Bölüm

Merhaba ♥️

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum ♥️

Yapmayı unutmayınızzzz

Keyifli okumalar ❤️

Bahçede, ağacın gölgesindeki bankta otururken, içimdeki karışıklığı dışarıdaki sessiz geceye yansıtıyordum. Korna sesleri, evin uzak köşesinden geliyor ve her biri, yüreğime bir hançer gibi saplanıyordu. Evin kapısından çıkan gürültüler, bağıra çağıra ağlama hissi veriyordu.

Kalkıp gitmek istiyordum, ama bu geceyi bahçede geçirmek, başımı ellerim arasında toparlayıp, gözlerimle korna seslerinin uzaklaşmasını bekliyordum.

Her korna sesi, içimde bir boşluk yaratıyor, sanki ben o anı paylaşmıyor, yalnızca dışarıdan izliyormuşum gibi bir his vardı içimde.

Bugün büyük gündü. Sungur'a kız istemeye gidiyorlardı.

Bahçedeki yapraklar, bir rüzgarın etkisiyle hışırdıyor, ama bu ses, yüreğimin derinliklerinden gelen sessiz çığlıkları bastıramıyordu.

Gözlerimi bahçedeki çiçeklerin üzerine dikerken, onların rengarenk görüntüsü bile içimdeki acıyı hafifletmedi. Her bir korna sesi, beni geçmişin derinliklerine sürüklüyor; anılar, hayaller, umutlar ve kırık kalpler arasında kaybolmuş bir şekilde oturuyordum. Yıldızlar gökyüzünde parlıyor ama bu ışıltı, içimdeki karanlığı aydınlatmaya yetmiyordu.

Mahvolmuştum.

Bir an, korna seslerinin kesilmesini ve herkesin eve dönmesini istedim. Her geçen dakika, içimdeki acıyı daha da hissettiriyordu.

Gözyaşlarım sessizce akarken korna sesleri kesildi.

"Yapamıyorum," diye fısıldadım gözyaşları içerisinde.

Şeyda'nın yerdeki bakışları bana dönü. Gözleri dolu dolu bakıyordu.

Birden ayağa kalktığımda kucağımdaki telefon fırlarcasına yere düştü.

"İstemiyorum!" Dedim, Adımlarım geri geri giderken bir yandan ağlıyor bir yandan konuşmaya çalışıyordum.

Şeyda, beni tutmaya çalıştığında kolumu elinden sökercesine çektim.

"Onu istiyorum, Şeyda. Benim hakkım. Sana yemin ederimki o kız benim gibi sevemez onu. Benim gibi sevemez." Sayıklar gibi aynı sözleri tekrar edip durdum. Ayağım taşa takılıp yere düştüğümde hıçkırdım. Şeyda, hızlıca dizlerinin üzerine çöküp beni kendisine çekti.

Ne kadar itersem o kadar sıkı sarılıyordu. "BIRAK BENİ!" Var gücümle bağırdığımda onunda ağladığını gördüm.

Geri geri gittim, "Ben görmedim, sen gördün mü? Nasıl olmuş? Mutlu muydu, gülüyor muydu?"Artarda sorduğum sorularla delirdiğimi düşünüyor olabilirdi.

Delirmiştim.

"Şeyda," dedim, gözyaşlarım hala süzülürken, "Bu gece her şeyin sonu gibi hissediyorum. Her şeyin bittiği yer burası gibi. Başlangıcımız yok ama sonumuz var. "

Gözyaşlarını silmeye çalışıp kolumdan tuttu, "Hadi gel, eve girelim."

Sözleriyle beraber hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Ellerimi iki yana açtığımda gerçekler bir bir yüzüme çarpıyordu. "Hangi evden bahsediyorsun sen?! Evim başıma yıkıldı. Ev sandığım adam, bana duvar bile olmamış,sen ne evi diyorsun." Defalarca aynı sözleri tekrar ettim.