Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος

Το μυστικο

Ο Κανελλος δεν μπορούσε να πάρει τα ματια του πάνω από την Θεοφανω.

Τον κοιτούσε με βλέμμα μπερδεμένο, χωρίς να μιλάει. Τον κοιτούσε έχοντας εκατοντάδες ερωτήσεις στο κεφάλι της. Γύρισε πολλές φορές το βλέμμα της προς την Αγαθη η οποία φαινοταν να κοιτάζει σοκαρισμένη τον άγνωστο άντρα.

Η Θεοφανω έσταζε ολόκληρη από πάνω μέχρι κάτω με νερό. Τα μαλλιά της όπως και τα ρούχα της ήταν μούσκεμα.

Ο Κανελλος έγνεψε αρνητικά και γύρισε την πλάτη του και στις δυο.

«Τρελαίνομαι όπως ο άλλος ο κακομοίρης, δεν είναι δυνατόν...» ψιθύρισε στον εαυτό του.

Άρπαξε το κεφάλι του προσπαθώντας να μην γυρισει να κοιτάξει ξανά. Όμως όταν το έκανε η Θεοφανω ήταν ακόμα εκεί.

«Δεν είναι δυνατόν!», ειπε πιο δυνατα αυτήν την φορά.

Τώρα είχε αρχίσει να αγχώνεται πραγματικά για την ψυχικη του κατάσταση. Μόλις διαδραματιζόταν μπροστά του το πιο τρελό πραγμα που είχε συμβεί ποτε.

Δεν ήταν δυνατόν.

Δεν γινόταν με τίποτα αυτό να ήταν πραγματικά.

«Κανελλο...» ψιθύρισε η Αγαθη προχωρώντας προς το μέρος του. «Πρέπει να ηρεμήσεις... Δεν ήθελα να γίνει έτσι αυτό...»

«Ποιο μωρέ;» Φωναξε ο Κανελλος. «Ποιο; Πως στο διάολο είναι αυτό πραγματικό;» Σήκωσε το χέρι του και έδειξε την Θεοφανω.

Έκανε ένα βήμα προς το μέρος της και εκείνη πισωπατησε.

«Αγαθη...»

Σάστισε σαν άκουσε την φωνη της. Ήταν πέρα για πέρα αληθινή. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως γινόταν αυτό. Πως...

«Θεοφανω, πήγαινε στο δωμάτιο σου, τώρα!» Την πρόσταξε η Αγαθη.

«Οχι εδώ θα μείνει!», φωναξε ο Κανελλος.

Η Αγαθη τον άρπαξε από το μπράτσο προσπαθώντας να τον συνετίσει. «Πρέπει να με ακούσεις, μην την σχετίζεις!»

Η Θεοφανω δεν διστασε δευτερόλεπτο να υπακούσει. Σχεδόν τρέχοντας έφυγε και κλειδώθηκε στο δωμάτιο της.

Ο Κανελλος αναστέναξε ηττημένος. Έκατσε στην καρέκλα και έκρυψε το κεφάλι του στα χέρια του άναυδος. Σοκαρισμένος.

Δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν αυτό που ένιωθε. Πως έπρεπε να αντιδράσει. Δεν ήξερε τι να νιώσει. Τι να ρωτήσει. Τι να πει.