Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος

Οι αληθειες μεσω εκεινου

Ο Αντρει ξαπλωσε στο κρεβάτι. Στην πραγματικότητα κουλουριάστηκε πάνω σε αυτό και αγκαλιασε τη μαξιλάρι του δυνατα.

Δεν ήταν πολύ αργά ακόμα αλλά ένιωθε απίστευτα εξαντλημένος. Παρόλα αυτά, το σώμα του αρνιόταν να τον αφήσει να κοιμηθεί. Ήταν παρά πολύ αγχωμένος.

Φοβόταν ότι αν έκλεινε τα ματια του και αφηνε τον ύπνο να κυριαρχήσει... εκείνη θε χανόταν. Και αν χανόταν... δεν θα υπήρχε πια επιστροφή για εκείνον.

Δεν θα υπήρχε το αύριο.

Ήξερε βέβαια τον εαυτό του. Καταλάβαινε ότι δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμα τι είχε συμβεί. Και όσο δεν είχε απαντησεις για την επιστροφή της από τον κόσμο των νεκρών, θα δυσκολευόταν πολύ να το πιστέψει.

Θα δυσκολευόταν πολύ να πάψει να φοβαται ότι δεν θα έφευγε ξανά από την ζωή του όπως εμφανίστηκε τώρα.

Ξαφνικά, έντονα, σαν φουρτούνα.

Σαν...

Σαν μανιασμένη θάλασσα...

Ναι. Μανιασμένη θάλασσα ήταν η Θεοφανω του. Απρόβλεπτη και ζωηρή. Θάλασσα ήταν.

Θάλασσα ήταν και εκείνος ταξιδιώτης. Επειδή εκείνος άρχισε πραγματικά να γνωρίζει τον κόσμο όταν την άγγιξε. Και εκείνη θα μάθαινε να ζει τον κόσμο μέσα από εκείνον.

Αλλά δεν είχαν προλάβει. Ο χρόνος, η μοίρα, η αδικία είχαν φροντίσει να μην προλάβουν.

Η πόρτα χτύπησε απαλά. Ο Αντρει δεν είχε προλάβει να κουνήσει από την θέση του και ο Τζανετος ήδη έτρεχε μέσα στο δωμάτιο προς το κρεβάτι.

Ο Αντρει άπλωσε το ενα του χέρι και ο μικρός σκαρφάλωσε δίπλα του.

Ο Κανελλος μπηκε μέσα αργά.

«Βρε μπαγασάκο, πόσες φορές σου έχω πει ότι πρώτα περιμένουμε να μας πουν... «περάστε», και μετά μπαίνουμε μέσα;».

Ο μικρός κοιταξε τον Κανελλο αδιάφορα και γύρισε προς το μέρος του Αντρει.

«Γιατι ξάπλωσες;» Τον ρώτησε αμέσως το παιδι.

«Είμαι κουρασμένος, για αυτό», ο Αντρει χάιδεψε τα μαλλιά του. «Τι συμβαίνει, αγοράκι μου;»

«Θέλει να φαει από το γλυκό που έφτιαξε η Τσαντουλα», ειπε ο Κανελλος με τα χέρια στην μέση του.

«Τότε ας φαει από το γλυκό που έφτιαξε η Τσαντουλα», ειπε αμέσως ο Αντρει.

Το παιδι συνέχισε όμως να κοιτάζει τον Αντρει διστακτικά.