Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος

Η μοιρα ειναι γραμμενη

Η ώρα είχε περάσει. Οι τέσσερις άντρες καθόντουσαν ο ένας αντίκρυ στον άλλο λίγο ζαλισμένοι, λίγο αφηρημένοι.

Όλοι εκτός τον Κανελλο. Εκείνος δεν είχε πιει. Ούτε γουλιά δεν είχε κατεβάσει, φοβόταν έτσι όπως είχε πλάι του τον Αντρει μην κάνει καμία γκάφα.

Τον κοιτούσε και του ερχόταν να ουρλιαξει την αλήθεια. Να την βγαλει από μέσα του να λυτρωθούν όλοι.

Κοίταζε την λυπημένη έκφραση του Αντρει. Τον τρόπο που έπαιζε με το κρασί σου σαν να ήταν αυτό τώρα ότι πιο πολύτιμο στην ζωή του.

Ήταν αδιανόητο μέχρι και να το σκεφτεί... Ολον αυτόν τον καιρό που ο Αντρει προσπαθούσε να βγαλει την ήμερα, η Θεοφανω πάλευε να θυμηθει, να τον θυμηθει.

Η Θεοφανω ήταν ζωντανή και δεν ήξερε τίποτα για τον Αντρει. Και ο Αντρει δεν ήξερε ότι η Θεοφανω ήταν ζωντανή...

Πως διάολο είχε γίνει αυτό...

Τρελαινοταν μόνο και στην σκέψη.

Ακόμα θυμόταν την νύχτα, όταν έκλεισαν έναν χρόνο από τον θάνατο της... Τον είχε βρει στον παλιό όντα της μετά τα μεσάνυχτα, να κλαιει πάνω από μια κάπα που ανηκε σε εκείνη.

Δεν τον είχε ενοχλήσει.

Ο Αντρει ήταν πολύ περήφανος άνθρωπος. Δεν έκλαιγε ποτε, τουλαχιστον οχι μπροστά σε άλλους. Ήταν σκληρός με τον εαυτό του, δεν ήθελε να τον φέρει σε δύσκολη θέση ενώ θρηνούσε τον άνθρωπο του.

Όμως αυτή η εικόνα τον είχε στοιχειώσει.

«Ω ρε Καννελο, στον κόσμο σου είσαι», ειπε δυνατα ο Κοσμας βγάζοντας τον από τις σκέψεις του.

Γύρισε προς το μέρος των τριών αντρών με ένα ανέμελο χαμόγελο. Τουλάχιστον προσπάθησε να φανεί ανέμελο.

«Αργά είναι, δεν βλεπω μπροστά μου. Δεν φεύγουμε;» Ρώτησε.

«Εγώ δεν πάω πουθενά», ειπε ο Φρίξος «Σκοτωθήκαμε με την Μορφουλα».

«Καλά ρε, δεν ντρέπεσαι;» Ρώτησε ο Καννελος χτυπώντας τον δυνατα στο μπράτσο. «Ούτε δυο μέρες δεν έχεις που αντικρισες την κόρη σου και σφάχτηκες με την γυναίκα σου;»

«Δεν φταιω εγώ!», ειπε έντονα. «Με αποφεύγει Κανελλο, δεν ξερω γιατι. Λες και έχει τύψεις είναι... λες και φοβάται... δεν καταλαβαίνω».

«Λες και φοβαται;» Ρώτησε ο Αντρει.

Ο Φρίξος έγνεψε και ήπιε λίγο ακόμα από το ποτό του.