Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος

Ξανα

Δυο ημέρες πέρασαν και η κατάσταση μεταξύ τους ήταν παγωμένη. Η Θεοφανω τον απέφευγε και σε κάθε κουβέντα του Αντρει απαντούσε μονολεκτικά ή καθόλου. Δεν τον κοίταζε και όταν το έκανε το βλέμμα της ήταν παγωμένο.

Ούτε εκείνος έκανε βέβαια φιλότιμες προσπάθειες για να αποκαταστήσει την σχέση μεταξύ τους.

Και στο παρελθόν ελάχιστες ήταν οι φορές που είχαν τσακωθει ή που είχαν παρεξηγηθεί. Αλλά ήταν εύκολη η σχέση τους, θα ελεγε εκείνος κάτι, θα ελεγε εκείνη κάτι και τα πράγματα μεταξύ τους θα έφτιαχναν κατευθείαν.

Τώρα όμως ήταν διαφορετικό.

Η Θεοφανω είχε δυσαρεστηθεί πολύ που ο Αντρει τα ειχα βάλει μαζί της ενώ το μόνο που ήθελε ήταν να δει αν ήταν καλά. Γύρισε στο δωμάτιο της, πέταξε το παλτό του στο βάθος της ντουλάπας της και αποφάσισε να μην του ξαναμιλήσει αν εκείνος δεν της ζητούσε συγγνώμη για την συμπεριφορά του.

Απορούσε πως ήταν δυνατόν να τα έβρισκε με αυτόν τον άνθρωπο πριν χάσει την μνήμη της.

Η κατάσταση ήταν αμηχανη και για τους υπόλοιπους στο σπίτι. Πρώτη φορά τους έβλεπαν έτσι, μάλιστα, σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση όπου έκαναν τιτάνιες προσπάθειες να βοηθήσουν την Θεοφανω.

Κανεις δεν ελεγε τίποτα.

Ακόμα και ο Τζανετος δεν ζητούσε σε κανεναν από τους δυο να τον βάλουν για ύπνο του βράδυ.

Το πρωί όμως όταν ξεχνιόταν και ένιωθε να του λείπει η αγκαλιά τους, πρώτα πήγαινε στον όντα του Αντρει νωρίς νωρίς για να τον ξυπνήσει με αγκαλιές και φιλια. Και έπειτα, όταν ο Αντρει ξεκινούσε την ημέρα του, κρυβόταν στο κρεβάτι της Θεοφανως και κοιμόταν μαζί της ώσπου εκείνη να ξυπνήσει.

«Έλα Θεοφανω», της ειπε η Μορφουλα την τριτη ημερα χαμογελώντας της ειλικρινά. «Ο Αντρει έχει περάσει παρά πολλά... έχασε την υπομονή του και... όλοι χάνουμε μερικές φορές την υπομονή μας».

Η Θεοφανω σήκωσε το κεφάλι της από τα φασολάκια που βοηθούσε την Τσαντουλα να καθαρίσει κοιτάζοντας την με πείσμα.

«Μπορώ να το δεχτω αυτό», της ειπε. Η Μορφουλα ένιωσε πως κάτι είχε καταφέρει. Αλλά έχασε απότομα το χαμόγελο της όταν η Θεοφανω συνέχισε: «Αλλά δεν ήρθε ποτε να μου πει κάτι τέτοιο ο ίδιος, να ζητήσει συγγνώμη».

«Κοκονα μου, αν τον πλησίαζες εσυ;» Την ρώτησε γλυκα η Τσαντουλα. «Μπορεί... μπορεί μετά από ότι έγινε να ντρέπεται να... να σε πλησιάσει».