Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος

Αδιεξοδος

Ο Αντρει στεκόταν πιο πίσω από τους υπόλοιπους άντρες. Αν και ήξερε πλέον ότι η Θεοφανω δεν είχε σταθεί ποτε εκεί μέσα, ήταν οδυνηρό.

Η εικόνα να βλέπει να ανοίγουν τον τάφο που πάνω είχε το όνομα της ήταν οδυνηρή.

Εκείνος το είχε ζητήσει βέβαια.

Μπορεί να είχε επιστρέψει κοντα του. Όμως δεν θα ησύχαζε αν δεν καταλάβαινε πως είχε συμβεί αυτό. Δεν θα ησυχαζε αν δεν εβλεπε την Θεοφανω όπως τότε και προφανώς δεν θα ησυχαζε αν δεν τελείωνε όλη αυτή η ιστορία με την μαγεια.

Δεν την ήθελε.

Δεν την ήθελε αφού τους είχε προκαλέσει τόσα.

«Κανελλο», σήκωσε ο Αντρει το χέρι του. «Δώσε μου τον σταυρο».

Ο Κανελλος δεν πρόλαβε να ξεκαρφωσει απο το χώμα και να δώσει τον ξύλινο σταυρο που αναγραφόταν πάνω το όνομα «Θεοφανω Γερακαρη» και ο Αντρει το είχε κάνει κομμάτια στα χέρια του.

Ο Κοσμας με άλλους τρεις άντρες έβγαλαν έξω το ξύλινο φέρετρο και ο Αντρει στάθηκε από πάνω με χέρια μου έτρεμαν.

Αδύνατον να καταλάβει γιατι αισθανόταν πως θα το ανοίξει και μέσα θα εβλεπε την γυναίκα του.

Ακόμα όμως δεν είχε συνειδητοποιήσει την αλλαγή.

«Δεν είναι ανάγκη να το κανεις, Αντρει» ακούμπησε τον ώμο του ο Κανελλος ελαφρώς.

Ο Αντρει γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος του. «Είναι ανάγκη», του ειπε ήρεμα ο Αντρει. «Πρέπει να μάθω τι συνέβη Κανελλο».

Γύρισε και έκανε νόημα στον Κοσμα να ανοίξουν το καπάκι του φερέτρου.

Κοντραρισε την σπαθα του ανάμεσα στο φέρετρο και το καπάκι και άνοιξε απότομα. Το ξύλο πετάχτηκε κάτω και σκόνη σηκώθηκε για λίγα δευτερόλεπτα.

Το θέαμα τους άφησε όλους άφωνους.

Τον Αντρει οχι. Εκείνος αγριοκοιταξε το εσωτερικό του φερέτρου και έσκυψε για να ακουμπήσει ένα από τα πολλά μαγιολικια που ήταν φορτωμένο το φέρετρο.

Ήταν από εκείνα τα κουκλάκια με την λάσπη που του είχε δώσει η Θεοφανω στην εκκλησία τότε που του είχε αποκαλύψει την αλήθεια για εκείνη.

Ένα από τα μαγιολικια της... Αναχιτ.

Πήρε ένα στο χέρι του.

«Τι διάολο;» Ρώτησε ο Κοσμας

Ο Αντρει πέταξε απότομα του το αντικείμενο μαζί με τα υπόλοιπα και γύρισε προς το μέρος τους.