Άνοιξε τα ματια του ώρες αργότερα, πολλές ώρες αργότερα. Κοιταξε το δωμάτιο χαμένος, χωρις να έχει επίγνωση της ώρας, της ημέρας, ακόμα και του ίδιου του εαυτού του.
Το μόνο που ένιωθε ήταν ένα αδιαπέρατο κενό, μια αλλόκοτη απελπισία, την αίσθηση της απογοήτευσης και του πόνου κρυμμένους καλά μέσα του.
Αδυνατούσε να πιστέψει τι είχε συμβει και ας ήταν το πρώτο πραγμα που σκέφτηκε τώρα που άνοιξε τα ματια του.
Αδυνατούσε να πιστέψει ότι η Θεοφανω ήταν ζωντανή. Αδυνατούσε να πιστέψει ότι οι άνθρωποι του το γνώριζαν και εκείνος οχι.
Αδυνατούσε να πιστέψει ότι η ζωή έπαιζε τέτοια παιχνίδια μαζί του.
Κούνησε το κεφάλι του λίγο στα δεξιά. Τότε ειδε τον Κανελλο να κοιμάται στην καρέκλα του, δίπλα σε εκείνον.
Στον καναπέ, μακρύτερα από εκείνους κοιμόταν ο Κοσμας και δίπλα του ο Φρίξος.
Προσπάθησε να σηκωθεί αλλά δεν τα κατάφερε. Στην πραγματικότητα δεν μπορούσε να κουνηθεί καθόλου.
«Κανελλο...» η φωνη του ήταν επίσης αδύναμη.
Εκείνος πετάχτηκε κατευθείαν κοιτάζοντας γύρω στο δωμάτιο. Τελικά κοιταξε τον Αντρει και έσκυψε από πάνω του.
Όπως φαινοταν έκανε ελαφρή ύπνο.
«Ξύπνησες λεβέντη μου», ψιθύρισε για να μην ξυπνήσει τους άντρες που κοιμόντουσαν στο βάθος.
«Δεν μπορώ να κουνηθώ», ειπε ο Αντρει.
Ο Κανελλος έγνεψε καταφατικά. «Η Τσαντουλα, έτριψε κάποια βότανα για να χαλαρώσει το σώμα σου... δεν ήσουν καλά», του ψιθύρισε.
Ο Αντρει κοίταζε τα δακρυσμένα ματια του χωρίς να ξέρει τι να κάνει, ποια έπρεπε να είναι η επόμενη κίνηση του. Γιατι ένιωθε τόσο ανήμπορος;
«Δεν την είδα στον ύπνο μου;» Ένα δάκρυ ξέφυγε από τα ματια του χωρίς να το θέλει.
Στο λιγοστό φως του κεριού ο Κανελλος το ειδε να τρέχει στο μάγουλο του και να χάνεται ανάμεσα στα γενια του.
Αυτό ήταν αρκετό για να τον κάνει να λυγίσει.
«Οχι αγόρι μου», η φωνη του έσπασε. «Ήταν αληθινή».
Ο Αντρει καταράστηκε τα καταραμένα αυτά βότανα που δεν τον άφησαν να εκφραστεί όπως πραγματικά ήθελε.
Να ουρλιαξει, να κλάψει, να τα σπάσει όλα.
Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να κάθεται καθηλωμένος στο κρεβάτι, νιώθοντας παράξενα ήρεμος χωρίς να είναι, με ακαθόριστα δακρυα να ξεφεύγουν από τα ματια του.
VOUS LISEZ
Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος
FanfictionΤην ημέρα που πέθανε η Θεοφανω, ο κόσμος σταμάτησε να γυρίζει για τον Ανδρέα Λάσκαρη. Εκείνη την ημέρα εκείνος φόρεσε ξανά το ατσαλάκωτο προσωπείο του Αντρει Σιντοροφ και προσπάθησε να επικεντρωθεί στην ζωή που είχε πριν από εκείνη. Στην ζωή που δε...
